Ang Hired Killer

"Sino ka?!? Paano kang nakapasok dito?" Napabalikwas mula sa pagkakatulog sa kanyang kama ang nagtatakang si Congressman Revillame sa lalaking nasa loob ng kanyang kwarto, nakatutok sa kanya ang hawak na baril - isang kalibre .45.

Nakaposisyon ang mama sa madilim na bahagi ng kwarto, malapit sa bintanang nakatindig sa gawing gilid ng malaking kurtina na kung hindi pumasok ang bahagyang liwanag galing sa labas ay hindi ito maaaninag ni Congressman.

"Marami akong pera! Kung sino man ang nag-utos sa'yo na ipapatay ako'y wala na kong pakialam pero kung magkano man ang ibinayad niya sa'yo handa akong magbayad ng doble o triple 'wag mo lang akong patayin!" Tila pautos na susog ng Congressman sa hired killer. Ngunit paano niyang nalaman na bayarin ang taong nasa kanyang harapan gayong ngayon niya lang ito nakaharap?

Paanong hindi niya malalaman na hired killer ang nasa kanyang harap ngayon e ilang beses na ba siyang nakipagtransaksyon sa mga tulad nito? Ilan na nga ba ang kanyang ipinapatay? Ilang pamilya na nga kaya ang binawian niya ng haligi ng tahanan? Ilang pangarap na nga kaya ang kanyang sapilitang ninakaw?

At ang huli nga ay isang whistleblower sa kinasasangkutan niyang scam.

Si Congressman Revillame kung ilalarawan ay isang tipikal na pulitiko. Sa simula'y mabuti ang hangarin, punong-puno ng pangarap para sa bayan, pagbabago ang adhikain, kaunlaran sa ekonomiya, trabaho para sa nakararami, edukasyon para sa lahat, matinong tahanan para sa nagdarahop at gawing kasaysayan na lang ang kahirapan. Isa rin siyang aktibong artista na sa tuwing kapaskuhan ay humahakot ng pera ang kanyang pelikulang may temang kabayanihan - ililigtas niya ang isang bayan sa tulong ng kanyang angking galing, katapangan at anting-anting.

"Magkanong kailangan mo? Kalahating milyon? Isang milyon? Dalawang milyon? Mayroon ako niyan 'wag mo lang akong patayin! May pamilya ako, may mga nagmamahal sa akin, kailangan nila ako!"  Parang sirang plaka ang Congressman, paulit-ulit niyang sinasabi ang kanyang yaman sa hired killer na hindi naman malaman kung siya'y naririnig o hindi. Kumbinsido siya sa kanyang sarili na maaakit niya ng kanyang pera ang taong gustong pumatay sa kanya at tuluyan na siyang iiwan nito. Nasa isip niya: Sino ba naman ang tatanggi sa dalawang milyon? Hindi niya ito kikitain sa buong buhay niya kahit ilang ulo pa ang kanyang itumba, kahit ilang punglo pa ang kanyang maiputok, kahit hanggang sa pagtanda niya.

Mukhang mabait ang Congressman. Gwapo. May lingguhang programa sa telebisyon at may sariling produksyon ng pelikula. Galing sa mayamang angkan ng mga Revillame sa siyudad ng Dumaguete dahil ang kanyang ama ay dati ring sikat na artista at pulitiko. Kaya nakapagtatakang sa dami ng kanyang pera, sa taas ng posisyon niya sa gobyerno at sa ganda ng kanyang trabaho, ilang beses na siyang nasangkot sa iba't ibang krimen at katiwalian. Sa dumi ng pulitika, ang sinumang yumapak dito'y tiyak na marurungisan ngunit sa kaso ni Congressman Revillame hindi lang siya basta naputikan kundi tuluyan niya pang inilublob ang sarili sa putikan mula talampakan hanggang ulo at isinama niya pa sa putikang ito ang halos lahat ng kanyang angkan - na pawang mga pulitiko na rin.

Nakalalasing nga siguro sa itaas, nakalulula nga siguro ang tagumpay, nakakabaliw nga siguro ang kapangyarihan kundi ba naman, ang dating kanyang matinong hangarin para sa bayan ay tuluyan nang nagapi ng kanyang pagkagahaman at katulad ng lahat ng sumabak at nakipagsapalaran sa larangan ng pulitika lahat sila'y nilamon ng buo ng nakasusukang sistema.

Patungo sa kanyang malaking vault ang conressman. Binuksan muna ang switch ng ilaw.  Inikot ang combination. Tumambad sa mata ng hired killer ang napakaraming bungkos ng pera halos hindi ito magkasya sa loob ng vault at halatang isiniksik lang ang ilang mga bugkos para maisara ang pinto. Bumilang ng pera, mabilis na ibinukod ang dalawampung bungkos ng tig-isandaang libong piso. Dalawang milyon! Ngunit tila hindi man lang naantig ang hired killer, tila walang reaksyon sa nakitang napakaraming pera.

Sa dami ng perang iniaalok sa hired killer iisipin mong kukunin na niya ito. Malaking tulong na ito sa kanyang pamilya. Makakapagbago na siya at tuluyan nang makakaalis sa kanyang maruming trabaho. Ngunit mas nanaig sa kanya ang kagustuhang mapatay ang congressman. Sa di matapos-matapos na krimeng kinasasangkutan ng congressman ituturing niyang hustisya at katarungan para sa bayan ang kamatayan nito. At ang dalawang milyong nasa kanyang harapan ngayon ay bahagi ng bilyon-bilyong pisong ninakaw sa mamamayang pilipinong karamihan ay nagdidildil ng asin at nagpapaalipin sa mga katulad ni congressman na mapaniil. Ang dalawang milyong pisong ito ay maliit na porsyento lamang sa nakulimbat na salapi ni congressman kasabwat ang ilan pang mambabatas at ang napakapopular na si Mrs. Napoleon.

Nasa isip ng hired killer kung kukunin at tatanggapin niya ang dalawang milyong pisong ito naging bahagi na rin siya ng pandarambong at pagtataksil sa bayan. Ganito nga ang kanyang trabaho pero ang kanya namang pinapatay ay mga taong nagpapahirap sa nga taong katulad niyang walang kakayanang lumaban sa mga matataas at mga gahamang kapitalista at ganid na makapangyarihan. At ang katulad ni Congressman Revillame ay dapat nang tapusin ang kabuktutan.

Hindi maikakaila sa likod ng napakaamong mukha ng congressman, sa kinis at puti ng kanyang kutis, sa tamis at ganda ng mga ngiti nito nagkukubli ang isang pusakal na ang binibiktima ay ang nagdarahop na taumbayan. Kung hindi niya gagawin ang dapat niyang gawin ay baka mawalan na siya nang pagkakataon na maisakatuparan ito.

"Ito na ang dalawang milyon, sa iyo na lahat ito!" Alok ng Congressman sa hired killer habang itinutulak sa lamesitang palayo sa kanya ang perang makapagsasalba ng kanyang buhay. Napatingin ang congressman sa hired killer.

"I-iikaw?" lumaki ang matang nagtatanong.

"Oo ako nga." sagot ng hired killer, sa wakas nagsalita na ito.

"Papaanong..?!? Hindi maari ito binayaran kita para pumatay pero hindi ko iniutos sa'yong ako ang patayin mo!"

"Tingnan mo ang larawang ito!" inihagis ng hired killer ang isang envelope na may nakapaloob na larawan.

Binuksan ng congressman ang envelope at tiningnan ang larawang nasa loob. Larawan niya nga ang nasa loob! Dagli niyang kinuha ang iba pang mga envelope na nasa drawer ng kanyang sidetable. Nandoon nga ang litrato ng kanyang nais na ipatumba, ang larawan ni Mrs. Napoleon!

Dalawang linggo na ang nakalilipas, sa isang bakanteng lote sa bayan ng Imus kausap niya ang lalakeng ito sa loob ng kanyang magarang sasakyang Brentley kasama ng limampung libong piso at isang kalibre .45 na baril ay iniabot niya ang isang envelope na naglalaman ng larawan ng kanyang nais ipapatay. Ngunit sa halip na files ni Mrs. Napoleon ang kanyang naibigay, ang kanyang larawan ang kanyang naiabot sa hired killer. Larawan na gagamitin sana sa promo at stills ng bago niyang pelikula sa Filmfest.

Samakatuwid, siya mismo ang umupa ng taong papatay sa kanya! At sa napakaliit na halagang limampung libong piso! Halagang halos katumbas lang ng kanyang ibabayad sa isang gabing pananatili sa hotel na kanyang pabortong tuluyan sa tuwing mayroon siyang inuupahang bayaring modelo at artista.

"Hindi maari ito! Nagkamali lang ako, hindi maaring ako mismo ang magpapatay sa aking sarili. Hindi ba't limampung libong piso ang ibinigay ko sa'yo? Tanggapin mo na ang iniaalok kong dalawang milyon at pareho tayong lalabas sa kwartong ito nang masaya." wala pa rin sa tono ng kongresista ang pakiusap dahil tiwala siyang tatanggapin ng kanyang kausap ang pera.

"Ilang doble ng limampung libo 'yan, hindi mo na 'yan kikitain sa buong buhay mo" dagdag pa nito.

"Baka nakakalimutan mo Congressman kaya mo ako kinuha sa trabahong ito dahil ako ang taong hindi tumatalikod sa isang usapan. At alam mong ikakasira ko ang hindi ko pagtupad sa isang napagkasunduang trabaho. Hindi ako katulad mo Congressman na walang dignidad, walang bayag at walang paninindigan!"

Kung tutuusin maaari na niyang kunin ang napakalaking perang nasa kanyang harapan ngunit mas nanaig sa kanya ang pagpatay sa kongresistang nagpapahirap sa bayan, ang isa sa mga dahilan kung bakit dumadami ang kriminal. Para sa kanya hindi lang ito basta trabaho ito ay pagtatanggol, ito ay pagkamit ng hustisya, ito ay katarungan para sa mga posible pang maging biktima ng kanyang kabuktutan at pagmamalabis.

Katulad ng napagkasunduan, ubusin ang lahat ng bala sa bibiktimahin.

At walong magkakasunod na putok ang umalingawngaw sa gitna ng gabi.

Natagpuang bangkay ang isang kongresista, nakasubsob sa nagkalat na perang may bahid ng dugo at katiwalian.

Hindi nasalba ang buhay ng congressman nang pangsuhol na pera at ng kanya umanong taglay na anting-anting.

Message Sent 5/5: Closure

Dear Christy,

It was out of the blue when I first sent you a message and out of curiosity, you replied. And it was the start of something that I never expected to have, indescribable feeling, incomparable happiness, a friendship within a friendship.

It was out of confusion when I seek your friendship and out of kindness you didn't turned me down.

I admired your being you that I won't attempt to do things that'll make your day ruined throughout the day. I don’t want to lose your trust and let that friendship turn into mess.

When you leave, I just told you: "You are now living your dreams", but you know what? You're not the only one living your dreams...I am too. :)

Then, you are just a picture that I keep on staring whenever I have the chance but on six occasions, you have given me an opportunity to meet the person that I've been dreaming of to meet for the longest time. 'Yun na yata ang pinakamasasarap na dinner ko. :)

Then, a fear of rejection forbids me to say a simple greeting of "Hi!" to you but you replied on every message that I sent whenever you have the time.

Then, I only see your wondrous smile on my monitor but I have seen and experienced that wonderful grin up close and personal.

You never failed to make me smile on every message you sent and I hope I also made you smile too in my own little ways.

You let go of the boredom that lives upon me and I wish I've done that to you in my own little deeds.

It's a different feeling of happiness whenever you talk to me, whenever I am with you, whenever I heard you comforting me; I hope you have felt what I'm feeling.

And it's ironic that It's me who laugh the most whenever I heard you laughing on every corny joke that I delivered.

I know sooner or later, the time will come that you can hardly send a Hi! to me but that will not prevent me to stop from praying your safety. It will be selfish of me that I only think of my own happiness than thinking of your plans and dreams to come true.

I know, that time won't easily allow us to meet again but that doesn't stop us to pursue and treasured this friendship.

I know that this moment will come but I never prepared for it. 

I know that all of this has to end but I want you to know that I never regret the day the first time I said "Hi" to you. How can I even regret the day that started it all?

You are more than meets the eye and I'm surely will miss you 'coz you are worth missing than anyone else but instead of spending worthless sour-graping, I will wish that all the best be upon you to be able to performed your work at your greatest.

Thanks for being around. Thanks for the memories. Thanks for everything. :(
I know that goodbye is farewell but it does not mean forever, I'm still hoping that someday, somewhere, somehow our paths will cross again. 
It hurts but I have to accept it.

Gusto kong malaman mo na: "Isa kang panaginip na naging totoo na bumalik muli sa pagiging panaginip."

Good luck & have a safe journey.

-Geoff

Message Sent 4/5: Fear

Dear Geoff,

Your last letter was so emotional that you got me teary eyed. Thanks a lot.

I don't fear the day that one day I might run of out of words to tell things about you but what I fear most is, one day I might not see your name in my FB list of friends and your greetings in my mailbox 'coz I don't wanna miss your sweet thoughts, encouraging advise and reminders.

I said it all & I think I don't have anything to say anymore.
I just want you to keep your calm and patience, be happy in everything that you will do. I won't be there with you but I am always willing to.

Words are not enough to say how much I appreciate your kindness.

Yes, I am longing but I am not searching 'coz I win you & I have you. Your presence is enough to make me feel invincible throughout the day.

You, who have taught me how to stay positive in every aspects of of life.

You, who didn't me turned down.

You, who always willing to understand even in the most difficult & unimaginable situation.

I am lucky enough to have you.

As long as you're there, I don't want to waste the time you are spending with me.

I will stop everything just to read your message.

I will respond as swiftly as I can.

I will cheer you up whenever you feel low.

I won't say a word that make you feel disappointed.

I don't make promises but I don't wanna lose you & I will do everything to make you stay with me, as long as you want, as long as the destiny permits, even when we're miles apart.


- Christy

Message Sent 3/5: Reason

Dear Christy,

Hi!

Hindi ko na itatanong kung okay ka dahil alam ko naman na lagi kang okay at dahil isa ito sa sobrang daming magandang ugaling taglay mo na aking hinahangaan; ang maging positive sa halos lahat ng bagay, ang makasilip ng liwanag sa kabila ng pagiging madilim ng nasa paligid, ang makita ang kagandahan ng isang bagay sa kabila ng pagiging hindi maganda nito.

Sobrang saya nang pakiramdam na nagri-response sa iyo palagi 'yung taong gustong- gusto mong makausap (psst, oo ikaw 'yun) na sa sobrang gusto mo siyang laging makausap ay ingat na ingat kang magbitaw ng salitang makakapagpababago ng mood niya o anumang negative na magre-result sa hindi niya na muling pag-reply sa iyo parang lyrics sa kanta na "Afraid for love to fade"...I would rather say an awkward words than lose you. Kaya if you ever feel than I am offending you in some way that I didn't notice sabihin mo naman, sabihin mo rin kung ano 'yung mga hindi okay sa'yo kasi wala akong kakayahang basahin ang isip mo dahil ayaw kong mamiss ang mga "good morning" mo tuwing umaga at ang mga replies mo sa email or FB.

I am happy for you and I just don't know kung paano mo naappreciate or should I say napagtitiyagaan yung mga kakulitan at kalokohan ko. Ilang beses na ba akong nag-thank you sa'yo? Sige sabihin ko ulit: Salamat talaga :). Ang inaalala ko lang parang nasanay na ko na lagi kang nandiyan, paano kung bukas o sa isang araw hindi mo na makuhang makapag-reply? Iniisip ko pa nga lang yung dumarating na mga araw na tuluyan ka nang mawawala nalulungkot na ko (totoo 'yun). Wala naman akong kapasidad na pigilan 'yung dapat na mangyari, the only thing I can do is to accept. As you leave, maiiwan mo sa akin yung positivity mo siguro kung nabigyan lang ako ng opportunity to know you personally mas marami ka pang mapapamana sa akin.

Sabi nga 'di ba, "everything happens for a reason"; may malalim na dahilan kung bakit kailangan mong makahanap ng bagong career, may magandang dahilan kung bakit kailangan mong mag-abroad, may reason kung bakit tayo nagkakausap ngayon at gusto kong ipilit at isingit; may reason kung bakit nakilala mo ang isang tulad ko. 
Hindi man natin maintindihan at malaman sa ngayon kung ano ang mga reasons behind our questions someday, somehow we'll realize it. Hindi man natin alam kung bakit may mga nakahambalang minsan sa ating dinaraanan 'pag nalampasan natin ito dun pa lang natin malalaman ang kahalagahan nito.

Alam mo kung ano pa yung maaalala ko sa'yo? Siyempre yung magandang smile mo. :). Kung 

ide-describe ko 'yung smile mo...para itong sinag ng araw na perpektong inukitan ng pagkaganda-gandang ngiti na bawat makakakita nito ay magkakaroon ng masaya at magandang araw sa buong maghapon. Kaya sa tuwing tinitingnan ko yung mga pictures mo sa FB pakiramdam ko para akong Ice cream na Rocky Road na binilad sa sinag mo na unti-unting nalulusaw, natutunaw at nagkakalat. Bakit Rocky Road? 'Yun kasi ang kulay ng skin ko, haha. Since then, hindi na talaga ako tumitingin sa mga pictures mo kinu-consider kong pahirap 'yun para sa akin (totoo ulit yun).

Dati inaabangan at sobrang nag-ienjoy ako tuwing weekend; ang mag-movie marathon at manood ng 2-3 dvd's on two separate days at ang mga activities ko sa free time ko na 'yun... pero ngayon nabawasan na. Hindi na effective ang anumang ganda ng Hollywood Movies sa ganda ng ating mga conversations (ngiti ka naman). Ang pagkasabik ko sa weekend ay gradually napalitan ng pagkasabik kong makausap ka on weekdays; it's an ironic na kung ano 'yung tagal ng pagkainip ko on weekends ay ganundin naman kabilis ang pag-uusap natin sa phone (wala pa yatang 5 mins 'yun). Pero siyempre dapat maintindihan ko 'yun, ako na nga lang ang nakikilimos ng oras ako pa ang demanding. Haha.

Naalala ko yung reply mo na "not now, not on this lifetime" sa isang email mo, alam mo para akong baliw nang nabasa ko yun bigla akong tumawa kahit mag-isa lang ako, naramdaman ko yung kulit mo kahit malayo ka. Haha. 'Yung kakulitan kaya nating dalawa ay mailabas natin kung sakaling matuloy 'yung dinner or lunch natin? May mapagkwentuhan pa kaya tayo sa dami na ng topic na napag-usapan natin? O baka naman mag-tinginan at maubos lang ang oras natin sa kakalamon. Sauce, asa pa din ako!

Saka 'yung message mo na "I always love talking with you", first time ko 'yun marinig and I want you to know that it is indeed music to my ears! Salamat sa appreciation kahit papaano pala may nag-aacknowledged ng kadaldalan ko. Ako, I love everything about you! I am not trying to compete but I love your smile, your simplicity, your personality, the way you wear your clothes, the way you treat me, your character...basta, I love the way you are.

Again, stay happy. Keep your smiles intact 'coz they will never know what are the reasons behind your smile and it is our greatest weapon to hide our fears and loneliness.

-Geoff

Message Sent 2/5: Thanks

Dear Geoff,

Thank you for letting into my life.

Thank you for your lending ears who is more than willing to listen to every words that I say.

Thank you for the time you spent with me during the estranged moments.

I may have failed on some but I gained you, I gained you as my friend. An awkward situation brought us into this, whichever way I don't even care 'coz I care more for our friendship to lasts longer. 
It's a big question for me that we are hiding our friendship.

Are we that on a forbidden friendship or malicious thoughts are winning against us?

Are we that bad to conceal our friendship or are we just protecting each other?

Actually, I don't even know, all I know is I am very grateful that I have you here with me.

I'd like to break the wall that is dividing us but I don't have that enough strength to do it, all I can do is to stare at you on the other side of this damned wall.

I'd like to unchained myself and let go of my willingness to be with you but it is not the way it should be.

You know, I'd always like to share my time with you and turn every second into special moments but we both know it won't happen. Not now, not on this lifetime.

Ah, I should be contented with what the Heaven's blessings gave us. I should feel glee with what I have. And I will just accept and do it.

Much has been said and I don't have to burn bridges that is already collapsing, all I want right now is to find peace in our innermost hearts.

Much has been said and I don't want to rub a salt on an aching wound, all I want right now is to reach out hands of reconciliation.

Much has been said and I don't want to add any insult to the injury that is getting worse, all I want right now is for us to have sweet memories and unending happiness.

Is it beyond forgiveness that our heart has been longing or the trust that have lost and missing?

I have done my part and I offer kindness to complete the missing piece of a puzzle but destiny won't allow me to do so.

We just let it be. 

We will just embrace with what tomorrow would bring and the only thing we can do is to stare blankly. Clueless, speechless, strength-less.

I never thought that you are so kind that you are treating me nice with all your heart and I really appreciate it.

I am amazed that you are a good person and how I wish I should have known you earlier.

Yes, I am stunned by your sweet thoughts but the more stunning is your great personality and positive outlook towards every single thing.

For now, I will just enjoy the time that you are sharing with me, I will just smile for every words that you will say, laugh for every joke you deliver and I will just savor the opportunity of being with you.

Take care, always.

-Christy

Message Sent 1/5: prequel

May kwento sa likod ng isang kwento, kung may ending dapat may simula, hindi ba't mas okay kung may prequel at closure ang relasyong walang label nina Christy at Geoff?
Nag-umpisa ang kanilang istorya sa simpleng "Hi!" na nauwi sa matatamis na tawagan sa telepono at komunikasyon sa text messages at palitan ng mga mensahe sa email. 
Saan kaya hahantong ang "walang label" na relasyon ng dalawa?



Halika basahin natin ang palitan ng kanilang mga sulat sa isa't isa, halika subaybayin natin ang serye ng kanilang relasyong... "Walang label".

----------------------------------------------------------------------------------------

Dear Christy,

Masaya ako nang nakilala kita pero higit pa sa saya ang aking naramdaman nang makausap ka at makilala ang pilas ng iyong pagkatao. Alam kong marami pa akong hindi alam tungkol sa iyo ngunit sapat na para sa akin na nabahagi mo ang ilan mong saloobin sa kabila ng aking pagiging estranghero. Ang pagkakataong ibinigay mo ay walang katumbas na anumang paliwanag.

Suntok sa buwan ang unang mensahe ko sa iyo, hindi ko batid kung makakatanggap ito ng sagot o babalewalain mo lang tulad ng sa isang basura. Ngunit hindi mo binigo ang aking simpleng pagbati at sa napakaiksing panahon, ito ang nagbukas sa isang malawak at interesanteng pag-uusap.

Hindi ko man marinig ang iyong tinig, narinig at naunawaan ko naman ng buo ang gusto mong sabihin.

Hindi man kita personal na makita, nakita ko naman kung ano ka at sino ka sa likod ng napakaganda mong ngiti. 

Hindi man kita mahawakan, napanghawakan at naintindihan ko naman ang iyong mga salita at ilang paninidigan.

Hindi ko alam kung ano ang mali sa iyo at hindi nila nagawang ikaw ay higit pang kilalanin. Hindi ko alam kung bakit sa kabila ng iyong pagiging mabini ay negatibo ang nakikita nila sa iyo. Sila ang may problema at hindi ikaw at hindi mo kinakailangang mapagbigyan sila sa gusto nilang isipin. Nakakatuwa na hindi ka nagpaapekto sa kanila sa kabila nang lahat ng ito; dahil higit mong kilala ang iyong sarili kaysa sa kanila, ang iyong kakayanan laban sa mapanuri nilang mata, ang iyong kapasidad laban sa kanilang napakababaw na pananaw, ang iyong galing laban sa kanilang pasaring.

Alam kong panandaliang kang nagtaka nang ako'y nag-alok ng isang bukas na komunikasyon at isa sa mga dahilan dito ay ang pagnanais kong makilala ka ayon sa sarili kong pag-analisa at hindi dahil sa dikta ng kanilang mapanghusgang mata at matabil na dila. Hindi ako komportable na makarinig ng isang negatibong puna maging sa iba at lalo't sa iyo na itinuring kong espesyal na kaibigan kahit hindi naman ganun kalalim ang ating samahan; hindi nga ako nagkamali, tama nga ako dahil sa ipinakita mong kababaang loob at positibong pananaw sa buhay sila ang nagmukhang kaawa-awa.

Kung bakit ang tao ay mapanghusga at mapaghinala ay hindi ko kayang ipaliwanag ang dahilan.

Ayoko rin namang palawigin pa ang ganitong paksa at usapin dahil kung gagawin natin ito parang wala na ring tayong ipinagkaiba sa kanila tama nang nalaman mo ang ilang mahalagang impormasyon at nagsilbi itong babala upang may pag-ingat ang iyong bawat pagkilos.

Sa positibong punto, nais ko rin silang bigyan ng pasasalamat dahil isa sila sa mga dahilan upang itulak ako na malaman ang higit ng lahat sa iyo, upang malaman ang misteryo sa likod ng iyong ngiti, upang magkaroon ng kaibigang walang pretensyon at walang alinlangan. Salamat dahil sa kabila ng iyong pagiging abala ay nagagawa mong sagutin ang aking tanong at nagagawa mong pagpasensyahan lahat ng aking kakulitan. Salamat dahil nakilala ko ang isang tulad mo. :)

Isang malaking sayang na hindi ko ito ginawa noong abot-kamay ko pa lang ang iyong presensiya hindi tulad ngayon na malapit ka nang mawala at tanging ang virtual na mundo na lang ang mag-uugnay sa akin patungo sa iyo pero alam ko rin baka patungo na rin ito sa kawalan (huwag naman sana o huwag muna ngayon). Ayokong guluhin ang daigdig mo, ayokong dumagdag pa sa ilan mong alalahanin, ayokong makisiksik pa sa marami mong iniisip. Ang bagong landasin na iyong tatahakin ay alam kong hindi madali ngunit katulad ng sinabi ko sa'yo noon paano natin malalaman kung higit na maganda sa iba kung hindi natin susubukan?

Muli, sana maging aral sa iyo ang anumang iyong naranasan at gawin mo itong gabay sa bago mong paglalakbay. Hindi porke nakangiti sa atin kaibigan na natin, hindi porke tumatawa na kasama mo pwede mo nang pagkatiwalaan at hindi porke mabait kung kaharap mo, mabait pa rin siya pag talikod mo. Hindi madali ang humanap ng tunay na kaibigan at alam ko sa taglay mong magandang ngiti marami ang magpapanggap na sila'y tunay na kaibigan sana alam mo rin kung paano sila uriin.

Ayokong ituring mong ako'y iba sa kanila dahil baka hindi ko mapunan ang expectations mo sa akin. Tulad din ako ng marami; mapagbalat-kayo kung kinakailangan, nakangiti kahit nahihirapan, malakas ang tawa kahit galing sa pag-iyak basta...kung ano ako ngayon, 'yun ako. Mahirap gumalaw ayon sa expectations ng ibang tao at mahirap magpa-asa kung nagkukunwari lang pala at ayaw kong mabigo ka kung sakaling makita mo ang negatibo sa akin.

Isang malaking panghihinayang ang posibilidad na baka hindi na tayong magkitang muli dahil sa nalalapit mong pag-alis ganunpaman, natumbasan na rin naman ito ng kasiyahan nang minsang pumayag kang pakinggan ang aking tinig kahit alam nating wala namang saysay at importansya ang ilang aking pinagsasabi at doon ko nalaman na may kakulitan ka rin pala. :)

Sana matagpuan mo na ang hinahanap mong peace of mind sa bago mong tahanan. Nandito ako at bukas-palad akong mag-aalok ng tulong kung anuman ang iyong saloobin o kailangan (basta kaya ko rin lang).

Kung isang araw ay bigla na lang maputol ang ating komunikasyon dahil sa pagiging abala mo o dahil sa iba pang kadahilanan hindi ako magsasawa na magpasalamat dahil nakilala ko ang isang gaya mo (paulit-ulit). Pero hindi ako nawawalan ng pag-asa na isang araw ay makasama at makausap ka hindi sa virtual na mundo ng Social Network kundi kaharap ka at kasama ang pinagsasaluhan nating masasarap na pagkaing nasa hapag kainan.

 Good luck.

-Geoff

It's Over Now

Clueless ako sa nangyari.

Nabigla. Nagulumihanan.

Blangkong napatingin sa kawalan.

Nagtataka. Nagtatanong.

Hindi ko ito inaasahan mula sa iyo.

Ikaw na nangako ng magpakailanman, ikaw na itinuring kong aking langit,  ikaw na aking daigdig at dahilan ng maraming bagay para sa akin. Ang akala kong sagot sa aking mga katanungan.

'Di ko alam kung ano ang nagawa kong pagkakamali at isinadlak mo ako sa ganitong kalagayan, 'di ko alam kung ano ang naging aking kasalanan para ma-deserve ko ang ganitong pagtrato mula sa iyo. Siguro nga'y bigla na lang nawala ang pagmamahal mo sa akin, mabilis. Napakabilis. Kung papaano mo ako noon ituring na pinakamahalagang nangyari sa buhay mo, ngayon'y tila balewala na ako sa'yo.

Pilit ko pang itinatanggi na hindi mo kayang gawin sa akin ito ngunit ang anumang dagdag na pagtanggi'y lalo lang nagpapahirap sa nararamdaman kong pagmamahal sa'yo. Nilibang ko pa ang aking sarili na ang lahat ng ito'y produkto lang ng aking akala at imahinasyon at umaasang muling aalab ang pagmamahal mo sa akin katulad ng pagmamahal na inialay mo noong una mo akong nakilala.

Pinasinungalingan kong lahat ng iyong pagbabago at inilagay sa isip na ito'y isa lamang dagok ng pagsubok. Ngunit kailangan ko nang tanggapin na nagkamali ako.

Patuloy akong nagtiis, nagkunwari, nagsumamo, nagpakumbaba, nanglimos at umasa.

Gabi-gabi. Araw-araw. Hinihintay ko ang sandaling muling manunumbalik ang ubod-tamis na ating pag-iibigan ngunit habang tumatagal lalo pa itong lumalamlam. Hindi ko na maramdaman mula sa'yo ang ningas ng iyong halik at kasabay nito ang paglaho rin ng alab ng iyong mga yakap na aking kinagisnan sa tuwing lumalalim ang gabi. Kahit hindi mo sabihin, alam kong iba na ang nagmamay-ari nito.

Masakit para sa akin na mawawala ka ngunit higit na masakit ang hayaan ko ang aking sarili na patuloy mo lang na paglaruan at lokohin.

Malungkot na mawawala ka ngunit higit pa sa kalungkutan ang nararamdaman ko sa tuwing nakikita kang walang kasiyahang nadarama sa tuwing tayo'y magkasama.

...Kailangan kong tanggapin na lilisanin mo na ako at hindi ikaw ang iginuhit para sa akin.

...Kailangan kong tanggapin na ikaw at ang mga araw na tayo'y naging masaya ay magiging bahagi na lang ng isang alaala.

Tulad ng pulubing walang sariling tahanan, tulad ng ulilang kulang sa kalinga

Mahal kita ngunit hindi ko nakikitang maligaya tayong dalawa sa piling ng isa't isa sa darating na mga bukas.

Mahal kita at handa kong gawin ang lahat para tumagal ang ating pagsasama ngunit katulad ng lahat ng bagay, lahat nga ay may hangganan at siguro ito na ang katapusan ng ating pagmamahalan.

Hindi ko na kayang panghawakan ang mga pangako mong tayo pa rin hanggang sa dulo, kailangan ko nang pigtasin ang anumang hiblang nagdudugtong sa ugnayan nating dalawa dahil patuloy lang nating pahihirapan ang ating mga sarili kung mabubuhay tayo sa likod ng isang pagkukunwari.

Ngunit pagkatapos ng lahat ng ito hindi ko pa rin pinagsisisihang minahal kita dahil maraming bagay ang natutunan ko sa'yo, ipinaranas mo sa akin kung paano ang magmahal na kay tagal ko noong pinangarap at hinintay, itinuro mo sa akin ang kahalagahan ng pag-ibig na kay tagal kong hinanapan ng kahulugan.

Sa pag-agaw ng dilim sa kaliwanagan, lalong sisidhi ang pagkasabik ko sa'yo, ang kaya ko lang gawin'y ipikit ang aking mga mata hindi para maidlip kundi para ikubli ang lahat ng nararamdaman kong sakit at pagdurusa at patuloy na magtatanong kung bakit ang ating pagmamahalan ay humulagpos at tumungo sa kawalan.

At bukas sa muling pagsikat ng liwanag isasabay kong imulat ang aking mga mata. Hindi ko man lubos na maunawaan ang dahilan at kahalagahan ng pagkawalay mo sa akin - babangon ako't pilit na kalilimutan ang lahat ng malulungkot na alaalang idinulot mo sa akin.

Checkmate

Mahal kong Tatay,

Hindi ko na itatanong kung maayos ba ang lagay mo diyan dahil alam ko namang mas mabuti ka ngayon kumpara sa dati mong kalagayan bago mo kami iwan.

Sa napakahabang tatlumpu't anim na taong nagkasama tayo ito lang yata ang natatandaan kong liham na nagawa ko para sa'yo samantalang ikaw ang isa sa mga unang taong nagturo sa akin kung paano ang gumuhit at sumulat. Sa napakahabang panahong ito iilang beses lang ba ako personal na nakapagpasalamat sa'yo samantalang ikaw ang unang taong nagmulat sa akin sa maraming bagay nang nag-uumpisa pa lamang akong humawak ng lapis at papel? Sa ilang dekadang inilagi mo sa ating tahanan iilang beses mo lang ba narinig mula sa akin ang salitang "Mahal kita"?

Bagama't napakadalang kong marinig mula sa'yo na mahal mo ako, sa ibang paraan mo naman sa akin ipinaramdam ito. Sa katunayan, hindi ka tumigil sa pagsisikap at pagpapakahirap sa hanap-buhay para lang matustusan ang pag-aaral naming magkakapatid, na ang lahat ng naipon mong pera ay nasaid at nasimot, ganundin ang lahat ng mga naipundar mong mga alahas ay iyong naisangla at tuluyang nailit sa sanglaan para lang makapagtapos ako at ng mga kapatid ko ng pag-aaral.

At nakalulungkot na may pagkakataon ngang pati ang ilang alaga nating mga kalapati ay kailangang katayin para lamang mayroon tayong hapunan dahil nang araw na iyon lahat ng hawak mong pera ay ibinayad ko ng aking matrikula. Kahit alam kong hindi mo gusto ang eksenang iyon pilit mo pa ring in-enjoy ang ating hapunan at hindi ka nagpakita ng kahit na katiting na kalungkutan.

Naaalala ko pa noong aking kabataan, siguro’y nasa pagitan ako ng pito hanggang walong taong gulang, nang turuan mo ako ng larong ahedres, hangang-hanga ako sa sarili ko noon dahil madalas kitang ma-checkmate! Biruin mo sa murang edad kong iyon  kayang-kaya kitang talunin, ikaw na nagtiyaga sa akin kung paano ito laruin eh tinatalo ng katulad kong paslit lang. Pero nung nagbinata ako saka ko napagtanto na sinadya mo lang palang pinatatalo ang iyong laro dahil mas tuwang-tuwa ka sa tuwing pinagtatawanan at inaasar kita sa pagkaka-checkmate ko sa iyo kaysa manalo ka pero nakasimangot naman ang mukha ko. Haha, akala ko pa naman napakahusay ko nang maglaro ng chess.

Ang isa sa mga hinahangaan ko sa'yo noon ay ang iyong pagiging 'jack of all trades' o malawak na kaalaman sa halos lahat ng bagay at sa panahon nga ng aking pag-aaral sa elementara'y ilang beses mo rin akong ginawan at tinahian ng costume tulad ng damit ni 'Lapu-lapu', 'policeman', 'arabo' at 'cowboy'. Tandang-tanda ko pa noon kung paano ka nakisimpatiya sa 'mabigat kong problema' nang graduation ko sa Kinder, wala kasi akong medalyang natanggap at masyadong ikinasama ng loob ko iyon at para lang tumahimik ako sa kangangangawa ko dahil sa walang kwentang dahilan daglian mo akong ibinili ng isang bola, award ko umano sa pagkakagradweyt ko.

At kahit may sarili na akong tahanan, sa tuwing may sirang kasangkapan o may kukumpunihin sa bahay o kailangang sementuhan at pinturahan hindi na ako kumukuha pa ng tubero, mason, pintor o karpintero dahil ikaw na mismo ang nagkukusang gumawa nito para sa sarili kong pamilya at lalo ka pang ginaganahang magkumpuni kung kinukulit ka ng mga apo mo hanggang sa itigil mo na ang iyong ginagawa dahil sa labis nilang pagkapasaway. Pero ngayon napipilitan na akong magbayad ng ibang tao para gawin ang mga ito dahil lumisan ka na nga.

Dala ng aking kabataan hindi ko noon naiintindihan kung bakit napakahigpit mo sa aming magkakapatid na sa bawat pagkakamali namin ay may katumbas na itong pagalit minsan pa nga'y may kasama pa itong palo. Sabi nga ng ibang kapitbahay natin, ibang klase ang pagdidisiplina mo sa amin. Pero may dahilan pala ang lahat ng ito, minsan naitatanong ko sa aking sarli:

- Ano kaya ako ngayon kung hindi mo ako piningot sa tuwing ako'y nakikipag-away?

- Sino kaya ako kung hindi mo ako pinagalitan dahil sa maghapon kong paglalaro sa kalsada?

- Ano kaya ako kung hindi mo ako napalo sa tuwing nakababasag o nakasisira ako ng ating kasangkapan?

- Sino kaya ako kung pinabayaan mo lang akong gumastos sa mga bagay na hindi naman gaanong kailangan?

- Malusog pa kaya ako kung hindi mo ako pinangaralan at pinagsabihan na huwag na huwag akong magsigarilyo?

- Nasaan kaya ako ngayon kung hindi mo pinagtiyagaan ang aking pag-aaral?

- Naging sino kaya ako kung hinayaan mo lang ako sa mga aking pagkakamali?

Ayoko nang isipin pa dahil siguradong hindi kagandahan ang kinahinatnan nito.

Labis lang akong nagtataka noon dahil sa paulit-ulit mong paalala na huwag na huwag kaming magbibisyo lalo na ng sigarilyo datapwat ikaw mismo ay nakauubos ng halos dalawang kaha ng yosi sa isang araw lang! Hindi ko makuha ang logic mo doon, gusto kong sabihin at itanong sa'yo kung bakit ayaw mo pang itigil ang labis na pagkahumaling mo sa sigarilyo.

Kalaunan, ako na rin mismo ang nakahanap ng kasagutan sa tanong kong ito. Alam kong alam mo ang magiging resulta ng labis mong pagyoyosi pero hindi mo ito napigilan. Siguro kung may maituturing na kahinaan sa iyong mga katangian, iyon ay ang pagiging mahina mo na talikdan ang bisyo mong ito.

Isang dekada pagkatapos kong makamit ang pinapangarap nating PRC license at ako'y maging ganap na maging propesyonal, nangyari na nga ang ating pinangangambahan - unti-unting iginugupo ang iyong kalusugan ng labis mong bisyo. Saksi ako kung paano bumagsak ang iyong pangangatawan mula sa pagiging matikas, ang iyong tila batas-militar na boses ay tila napaos at ang iyong lakas na aking hinangaan ay kagyat na naupos.

Saksi ako kung paano ka nagsikap, nagtiyaga, sumaya, magalit, magpasensya, subukin, bumangon, magtagumpay, matalo at macheckmate ng tadhana.

Saka ko lang naisip na kaya masidhi ang pagbabawal mong 'wag kaming magyosi dahil  nais mong maitama namin ang naging pagkakamali mo, gusto mong mas matagal pa naming makasama ang aming mga pamilya kung hindi kami mahuhumaling dito.

Bagama't hindi mo napigilan ang iyong sarili sa pag-abuso sa bisyong ito, kailanman hindi nawala ang respeto at paghanga ko sa'yo, kailanman hindi ito naging hadlang upang ituring kitang idolo na sa kabila nang hindi mo pagtatapos ng pag-aaral, lahat kaming magkakapatid ay binigyan mo ng sapat na edukasyon na naging daan upang magkaroon kami ng komportableng buhay.

Mahal kita 'Tay at kahit batid kong huli na ang lahat, nais ko pa ring ipahatid sa iyo ang aking pasasalamat sa lahat ng nagawa mo para sa akin, salamat sa lahat ng mga alaala malulungkot man ito o masaya, salamat sa mga panahong iniukol mo sa akin simula ng aking pagkabata, salamat sa minsang pagiging mahigpit mo sa akin, salamat sa mga aral ng buhay, salamat sa lahat-lahat. 

Alam kong hindi sasapat ang salitang 'salamat' para masuklian ang lahat ng iyong kabutihan, alam kong kulang ito kaya sisikapin ko na lang na ako'y maging isang magandang halimbawa ng haligi ng tahanan para sa aking pamilya katulad nang ginawa at ipinadama mo sa amin sa loob ng mahabang panahon.

Maaring hindi ka naging perpektong tao sa paningin ng mundo pero itinuturing kong ikaw ang pinakaperpektong ama para sa akin, na kahit sa huling sandali ng iyong oras ay ipinakita at ipinaramdam mo ito nang walang halong pagkukunwari.

At kung may kahilingan lang akong kagyat na maibibigay ng Diyos, hihilingin ko  na makasama kitang muli kahit sandali, kahit ‘sang saglit, idudulog at susubukin kong hiramin kita mula sa Langit.

Patuloy na nagmamahal na iyong anak,

- Limarx

 --------------------------------------------------------

Ang akdang ito ay ang aking lahok at pakikiisa sa taunang Saranggola Blog Awards sa kategoryang Sanaysay

Sa pakikipagtulungan ng: