Freestyle

Salamat kay Ate San ng Sa Saliw ng Awit dahil sa kanyang post na Madali raw Magsulat ay mayroon akong naisulat. Thanks ulit Ate San. (haha, nakiki-ate)

* * *

Ilang buwan na akong kumahog sa mga isusulat dito sa blog na ito tila naglahong parang bula ang mga ideya, paksa, gigil, passion, tikas, excitement, pagka-astig, pagkahilig sa poetry at kung ano-ano pa na dati'y pakalat-kalat lang sa utak. Dati'y nakakagawa ako ng isang matinong sanaysay sa pagitan ng masikip na traffic sa R-10, o singbilis nang isang pagchange-oil ng sasakyan sa talyer ang paggawa ko ng isang artikulo at ang mga ideyang lumalabas sa akin ay kusang-loob at hindi pinipilit pero ngayon iba na, ibang-iba na.

May pagkakataong higit na sa kalahating oras akong nagtatangkang sumulat hawak ang tablet o nakatanghod sa monitor pero nakapagtatakang wala man lang akong mabuo kahit man lang isang pangungusap. May panahong mayroong nabuong magandang paksa pero hindi ko ito maisatinta dahil nauunahan ng katamaran. At kung sakaling gusto ko nang sumulat dahil sa naipong sipag pansin ko namang pilit na ang mga salitang lumalabas sa aking isip.

Binalikan ko ang mga nagawa kong akda, marami-rami na pala higit sa dalawang daan, may mga interesting na paksa at mayroon ding walang kwenta. Hindi ko alam kung isa ito sa mga dahilan kung bakit may pagkatamad na sa pagsusulat mabuti na lamang bago ito mangyari ay may achievement na ako kunwari sa pagsusulat; nagwagi ng ilang parangal (Kamalayang Malaya 3, PEBA 2012 at Bagsik ng Panitik 2013) at ang isa sa mga pangarap ng blogger - makapagpublish ng sariling libro. Malaking bagay sa akin ang mga ito at alam ito ng kapwa ko sumusulat sa virtual na mundo ng blogosperyo.

Kahit mangilan-ngilan lang ang bumibisita sa hamak kong bahay hindi ito naging rason para hindi pag-ibayuhin ang gana sa pagsusulat.

Para sa akin hindi madali magsulat at kung sino man ang nagsabing madali ang magsulat dapat natin siyang hangaan at kabiliban pero teka dapat ba nating bigyan ng isang paghanga ang isang taong madali sa kanya ang sumulat pero walang 'kwenta' o walang 'saysay' ang kanyang halos lahat ng sinulat? Ewan ko, hindi ko alam.

Hindi sa nagmamahusay o nagmamagaling ako sa pagsusulat kaya lang parang nasasayangan ako sa talento ng maraming blogger, parang marami pa silang magagawang akda na may lalim hindi lang puro himutok, pasaring o pagmamayabang sa buhay. Okay namang magpaskil ng mga ganoon pero 'wag naman sana palagi.

Teka, bakit ba ako nakikialam?!?

Alam ko na hindi lang ako ang dumadaan sa ganitong 'pagsubok', marami ring iba pa at mayroon na ngang iba tuluyan nang nagpaalam sa pagsusulat. Ganito pala ang pakiramdam; nakakapanibago, nakakalungkot, nakakadismaya, umaasa, nakakatamad. Sa tulad kong may passion sa pagsusulat panghihinayangan ko ito kung sakali.

Sa dami nang napakahuhusay na blogger/writer na naglipana sa mundo ng blogosperyo totoong nakaka-intimidate na sila, parang nakakahiyang magpost ng isang entry na akala mo'y kinder pupil ang sumulat! Sa halip na panghinaan ng loob dapat magsilbi itong motibasyon at inspirasyon para sa atin, manghiram ng mga ideya ngunit 'wag magplagiarize, isulat ang nais sabihin dahil kalaunan madedevelop din kung anong taglay mo.

Panahon pa ng Friendster ay mahilig na akong magsulat sayang nga lang at hindi ko nai-save ang mga akdang naipublish ko dun, winalang-bahala ko lang ang notification ng Friendster sa akin na mawawalang lahat ng pictures at blogpost na naroon, sayang talaga.

Kahit kumahog ako sa pagsusulat sa kung anong dahilan hindi pa rin katumbas nito ang paghinto at pagsuko ko dito dahil umaasa pa rin ako na darating ang tamang oras na manumbalik ang lahat ng sipag at gigil ko dito. Sana nga.

Alam ko hindi pa ito ang tamang panahon para magpaalam sa pagsusulat, alam ko marami pang mapipigang latak sa pagal kong utak.