Tatlong Iglap (mga kwentong iglap)

Unang Iglap: Birthday

Tulad ng pangkaraniwang mga party; ang birhday party na ito ni Russel na nagsicelebrate ng kanyang ikapitong-taong kaarawan ay dagsa ng mga panauhin. May mga iba't-ibang palarong inihanda, may sari-saring regalong bitbit ng bawat bisita, may magic acts at siyempre maraming pagkain. 

Nakavideo at photo coverage din ito.

Bukod kay Russel, ang isa pang masaya sa selebrasyong ito ay ang kanyang mommy na si Suzie. Nakatanaw lang ito sa isang tabi, nagmamasid sa napakahalagang araw ng kanyang anak, nangingilid ang luha dahil sa labis na kasiyahan.

Hindi mapagsidlan ang kaligayahan ni Suzie kahit batid niyang medyo malaki ang gastos sa selebrasyong ito 'di niya ito alintana dahil mas nangibabaw sa kanya ang pagnanais na mabigyan ng masayang kaarawan ang anak.

Si Suzie ay isang OFW sa Hong Kong. 

Single parent. 

Kumikita lang ng sapat para sa kanyang solong anak na si Russel at sa inang si Aling Rina na siyang nagpalaki at nag-aaruga dito. Mahigpit ang kanyang among intsik ngunit dahil isa ring ina napakiusapan niyang payagan siya na magbakasyon para sa araw na iyon.

"O, pinapanood mo na naman iyan! Mamaya niyan iiyak ka na naman. Wala na tayong magagawa hindi na natin maibabalik pa ang nakaraan kailangan mo ng lubos na pagtanggap para hindi ka magapos ng kalungkutan at ng nakaraan." si Aling Rina ang nagsasalita, kausap ang anak na si Suzie na paulit-ulit pinanonood ang 7th birthday celebration ni Russel sa video.

"Ma pinapanood ko lang naman, hayaan niyo na muna nga ako. Ito lang ang tanging alaalang naiwan ni Russel sa akin na nararamdaman kong buhay siya at masaya." pakiusap ni Suzie sa ina.

"Hmmp, ikaw na ngang bahala!" tuluyan nang iniwan ni Aling Rina si Suzie sa sala na katulad niya'y 'di napigilan ang pagluha.

Si Russel ay biktima ng ligaw na bala noong nakaraang selebrasyon ng pagsalubong sa bagong taon. Sa darating na Linggo, walong taon na sana ito. 

Hindi na bumalik si Suzie sa Hong Kong wala na umano siyang dahilan pa para magpaalipin sa mga intsik.

- E n d

 * * * * *

Ikalawang Iglap: iPhone

Lunes, alas siyete kinse ng umaga, unang araw ng school year. Hawak ni Kurt ang bagong iPhone na kasama sa balikbayan box na pinadala ng kanyang amang si Karl na nagtatrabaho bilang welder sa Dubai. Binabagtas niya ang kahabaan ng Recto patungo sa UE kung saan freshman student siya sa kursong Marketing.

Nakasuksok sa dalawang tenga niya ang earphone at kasalukuyan niyang pinakikinggan ang kantang 'Blurred Lines', mga sampung metro ang layo mula sa kanyang eskwelahan ay biglang mula sa kung saan ay may lalaking humablot sa kanyang iPhone.

Mabilis itong tumalilis at sumama sa kakapalan ng mga tao, bahagyang nadapa ang lalaki dahil sa naapakang sapatos ng isang estudyante ngunit 'di nabitiwan ang inisnatch na iPhone.

Dito na nagpasyang habulin ni Kurt ang mamang snatcher. Muling tumayo ang snatcher, tumakbo at tumawid sa island ng kalsada. Si Kurt na may kabilisan ring tumakbo ay patawid na rin ng kalsada na sa kasamaang palad ay nadapa dahil sa kumalas na sintas ng kanyang sapatos. Sa eksaktong sandaling iyon ay may humahagibis na bus ng G-Liner na biyaheng Cainta, kahit agad na nakatayo si Kurt ay nahagip pa rin ng gulong ng bus ang kanyang isang paa.

Naalerto ang lahat ng tao sa paligid. Kinuyog ng mga estudyante at mga tambay ang mamang nang-snatch ng iPhone ni Kurt, pinahinto ng traffic enforcer ang driver ng G-Liner at may mga mabubuting loob na nagdala kay Kurt sa pinakamalapit na ospital.

Dalawang araw pagkatapos ng insidente, sa ospital na inabutan ng amang si Karl na kagyat na lumipad galing Dubai, ang anak na si Kurt. Dahil sa malubhang sugat na tinamo ng paa hindi na nakuha pang iligtas ng mga doktor ang kaliwang paa nito. Napaiyak na lang ang ama sa kalungkutan at panghihinayang.

Habang tumatangis sa sama ng loob ang OFW na si Karl sa sinapit ng kanyang anak, ang mamang snatcher ng iPhone ay pansamantalang nakalalaya dahil sa piyansa ganundin ang driver ng bus na nakabundol at nakasagasa kay Kurt.

Ilang oras pa'y nagising at nagkamalay na si Kurt, iniabot ng nurse ang kanyang iPhone na naging dahilan ng pagkaputol ng kanyang isang paa. 

Samantalang nagdarasal ang kanyang ama sa prayer room ng ospital, hawak naman ni Kurt ang kanyang bagong iPhone na kasama noon sa balikbayan box na pinadala ng kanyang amang si Karl na nagtatrabaho bilang welder sa Dubai.

- E n d

* * * * *

Ikatlong Iglap: Superhero (inspired from Sir Eros)

“Ma, ang english pala ng bayani ay hero” si Julia, isang six year old na batang babae kausap ang kanyang ina.


“Oo, anak, bakit?” sagot at balik tanong ng ina.


“Eh ‘di si papa po pala ay isang hero kasi po ang tawag sa kanya ay bagong bayani” 


“Pwede rin. Kasi ang tawag sa mga katulad ni papa mo nagtatrabaho sa ibang bansa ay bagong bayani. Kung ang bayani ay hero sa English – hero na rin si papa mo” mahabang paliwanag ng ina.


“Eh ano naman po ‘yung ‘superhero’?” follow up question ni Julia sa ina na ginaganahang mag-explain.


“'Yung superhero naman fiction lang ‘yan o kathang-isip. Produkto lang ng siya ng imahinasyon ng mga sumusulat ng komiks at gumagawa ng movie. ‘Di tulad ng bayani na totoong tao; ang mga superhero higit pa sila sa tunay na tao, mas MAGALING sila” mas mahabang eksplanasyon ng mama ni Julia.


“Sa tingin ko po hindi kathang-isip lang ang superhero” makahulugang sabi ng anak.


“Ha, bakit mo naman ‘yun nasabi anak?” patakang tanong ng ina. “May kilala ka bang superhero na totoong tao?”
“Opo. Sa tingin ko po si Ninong Julius ko po ay isang superhero.”


“Paano mo naman nasabing superhero si Ninong Julius mo?” nakangiting lumapit at umupo sa harapan ng anak ang mama ni Julia.


“Sabi niyo po ang superhero mas MAGALING sila sa mga tao. Narinig ko po kayo kagabi ni Ninong Julius sabi niyo sa kanya, mas magaling siya kesa kay Papa.” 

- E n d

Pusong Bato - An Acrostic Poetry

An acrostic is a poem or other form of writing in which the first letter, syllable or word of each line, paragraph or other recurring feature in the text spells out a word or a message.  (Source: Wikipedia)

Dahil favorite kong kantahin sa videoke ang 'pusong bato'. Sasabihin kong 'Oo' pinagtiyagaan ko ito.

-----------------------

Hindi natin pansin o ayaw nating pansinin na tila hirap na tayo sa maraming bagay. Kaya

mo sa umpisa ngunit kalaunan mapapaisip ka rin kung may kahihinatnan ba ang pagsisikap.

Alam nating marami ng umiiral na batas sa Pilipinas, marami ring tagapagpatupad nito ngunit

dahil sa kawalan ng disiplina ng marami nagreresulta ito sa suliranin. Kabilang man  

sa pinakamayaman o pinakamahirap. Pedestrian, pedicab o jeepney driver, na naghahatid sa

iyo patungo sa pinapasukan mong kompanya. Garapalan ang paglabag sa batas-trapiko.

Ako o ikaw ay bahagi ng ganitong sistema mas pansin lang kasi natin ang mali ng iba. Tayo

ay bahagi ng bansa, Mali ng marami ay sumasalamin sa ating pagkatao sa mata ng banyaga.

Hindi ang pag-away sa driver na sumalubong ang lulutas sa sistema naghahanap lang siya ng

makakain iyon ang madalas nilang katwiran. Pero kahit anong isip mo o kahit anong katwiran

hindi dapat gawing alibi ‘ang pagiging mahirap’ para lang makalusot sa batas kung ganoon

rin lang ang katwiran natin disinsana'y may karapatan ang mayorya na lumabag sa batas.

Makatulog ka kaya ng mahimbing kung ang ipinapakain mo sa pamilya mo'y galing sa mali?

Buhat ng magkamalay ako alam ko na ‘di madaling umasenso bukod sa sipag kailangan din

ng impluwensiya. Maraming kwalipikado pero kung wala kang kapit sa itaas ang lahat ng

iyong pagsisikap at pagpupursigi ay walang silbi. Matapat ka pero 'di ito lisensya para 'di ka

lokohin ng iyong kapwa. Para saan? Sa kapirasong piso? O sa piraso ng pangarap? Tsk. Tsk.

Kung nabubuhay lang siguro ang mga sinaunang bayani natin higit silang manghihinayang.

Ako ay bahagi ng sistema ngunit handang magsakripisyo para sa kapakanan ng marami. Ikaw

ay may sariling pagpapasya, maliit na kontribusyon mo'y malaki sana ang maidudulot.

Muling makikilala ang Pilipinas hindi dahil sa negatibong konotasyon kundi positibo. Muling

iibig ang pilipino sa Pilipinas,‘di na niya itatatwa ang kanyang lahi,‘di na siya magpapaalipin

sana sa ibang lahi. Noong dekada 70 may panawagan si Pangulong Marcos na ang disiplina

ay kailangan sa pag-unlad ng isang bayan. Pagkatapos ng ilang dekada, ang disiplinang ito ay

hindi pa rin natin maisakatuparan. Masyado nang garapal ang kanya-kanyang sistema na

maging tayo ay unti-unting nilalamon nito. Hindi ko tuloy maiwasan na maihambing na

katulad na tayo ng mga hayop sa gubat na sasagpangin ang kapwa niya hayop upang tulad

mo at ng maraming iba pa ay madugtungan ang buhay. Habang ang iba ay umaasenso na;

tulad ng Singapore, Hong Kong, Korea at iba pa heto pinagtitiyagaan, niyayakap, sinisikmura

mo,  ako, natin ang nakahaing programa ng pamahalaan na “concerned”  sa bawat kapakanan

na may kaugnayan sa pag-asenso at pag-unlad. Ngunit iilan lang ba ang naniniwala sa kanila?

May naniniwala pa ba sa kanila? Relihiyoso tayo pero hinahanap ko ang mapagmahal at

pusong pilipinong handang kumalinga sa kanyang kapwa. ‘Di ko inasam na magkaroon ng

bato na monumento tulad ng kay Bonifacio pero umaasam ako ng mabuti at maunlad na Pilipinas.

Slaughterhouse

Bago mo pa matikman ang malutong na chickenjoy,

bago mo pa malantakan ang linamnam ng tagalog batchoy

bago pa tumulo ang sipon mo sa paghigop ng maanghang na tinola

bago ka pa maglaway sa pagngasab ng nilagang baka.

Doon sa slaughterhouse.

Gigilitan muna ng matador ang leeg ng kaawang-awang manok, kakatayin na muna niya ang umaatungal na baka at kanyang uundayan ng saksak ang walang kalaban-labang baboy. Ilulublob sa kumukulong tubig habang pumapalag-palag. Ang matador ay 'di maawa, 'di matitinag.

Lahat sila'y kikisay sa unang bigwas pa lang, walang makikinig sa kanilang panaghoy at

atungal o 'di papansinin ang kanilang labis na pagmamakaawa. Tutuyuin ang dugo 'pagdaka'y lamang-loob ay ibubukod at ihihiwalay. At ang piraso ng karne nila'y ipanglalaman sa ating mga tiyan na tila sa buong maghapon ay walang kabusugan. 

Bakit wala ni isang tumuligsa sa garapalang pagpaslang?

Galit sa kumakatay ng aso habang nginangasab naman ang fried chicken ni Mang Max's.

May panawagan pang ipagbawal na (raw) sana ang karera sa San Lazaro habang inaabangan niya ang inorder na wagyu doon sa Racks.

Magpoprotesta  ng pagmamalupit sa elepanteng nakakulong sa Manila Zoo 'di naman makatiis na lantakan ang lechong baboy na inorder from Cebu.

Nagprotesta pa noong may napanood na minaltratong cute na kuting sa FB, pikit-mata naman sa mga hayop na kinikitil doon sa slaughterhouse na kadiri.

Nais na ipagbawal ang digmaan ng texas at talisain hindi naman umaayaw sa hot and spicy chicken ng KFC.

Kritiko sa panghuhuli ng mga matatapang na pating pero madalas namang umorder ng shark's fin doon sa Henlin.

Nagmamaang-maangan. Nagtatanga-tanghan.

Concerned umano sa kapakanan ng mga hayop.

'Di niya batid na bahagi rin siya ng kahayupan.

Nagmamalinis. Walang kasalanan.

Miyembro pa ng grupong nagmamalasakit umano sa hayop.

'Di niya batid na bahagi rin siya ng kahayupan.

Isang hayop katumbas ay isang buhay que baka, manok, baboy, kabayo, elepante, aso, pating o pusa pa 'yan.

Hangga't lumalamon ka ng anumang uri ng karne, mapangahas kong sasabihin na ako,

ikaw, sila, kayo, tayong lahat kahit papano'y bahagi ng kalupitan.

O animal cruelty para magandang pakinggan. 'Wag mo nang tangkaing ito'y pagtakpan.

Silang vegetarian lang marahil ang tanging may karapatan.

Aking uulitin.

Doon sa slaughterhose. 
Gigilitan muna ng matador ang leeg ng kaawang-awang manok, kakatayin na muna niya ang umaatungal na baka at kanyang uundayan ng saksak ang walang kalaban-labang baboy. Ilulublob sa kumukulong tubig habang pumapalag-palag.
Ang matador ay 'di maawa, 'di matitinag. 

Ikaw, nakaramdam ka ba ng pagkaguilty, pagkahabag at pagkaawa?

* * *

Paborito kong ulamin ang nilagang bulalo na recipe ng aking biyenan saka kare-kare na masustansya sa sebo, isama mo pa ang sizzling sisig na pampulutan.

Kahit may alaga pa akong Rottweiler, Labrador at Siberian 'di ko matatanggi na bahagi rin ako ng kahayupan.