Questions

Ang akdang ito ay ang aking lahok sa Letter to God Contest ni Ms. Joy ng Joy's Notepad bilang pagbibigay kapurian sa Kanyang pangalan.

To God be the Glory!

* * *

Isang kapangahasan para sa akin ang gumawa ng akdang purong ingles na lenggwahe lalo't ito'y aking ilalahok pa sa isang pakontes. Hindi ako eksperto sa pagsulat nito at alam kong maraming flaws ang grammar dito pasensya na, pero sana hindi ito nakapigil para maunawaan at maintindihan ng bumabasa nito ang nais ipahiwatig ng aking damdamin at isipan.

Ang gumawa ng akdang para sa Kanya ay hamon para sa akin dahil tulad ng marami ako'y makasalanan pero sa kabila ng lahat ng ito marami pa rin akong biyaya at pagpapala. 

Ang sulating ito ay para sa mga taong dumaraan sa isang pagsubok, para sa mga taong maraming tanong, para sa naghahanap ng kasagutan, para sa nagugulumihanan.

* * *

Because people have many question.
Because there were questions still left unanswered.
Because life itself is a question to answer.

Sometimes we are closing our eyes not to get some sleep or to rest our fading mortal bodies but to ignore for a while the chained and unending difficulties in life, savoring the hurt and the pain that destiny brings.

You have tried not to cry and teardrops not to fell from your gloomy eyes but you've always failed.

You're wounded but you still have to suffer from these eternal trials. A wound that is painful than a dagger that was pricked in your flesh.

You have tried to deny the sorrowfulness by your loudest laugh, your fake smiles and your sweetest pretension but you cannot hide the heaviness within your heart. There were questions running through your bothered mind, questions that are endless and no infallible explanations. Though you'd like to scream and escape from this suffering but you feel helpless, you're like a prisoner lockup from a room of desperation and your dingy hands is handcuffed by laxness. You did all your best but all your best was useless, senseless; just like water in the palm of your hands you're seeing it but you're not really holding it.



Though you found no answers in staring blankly you're desperately still doing it, no amount of consolation or no words of encouragement from anybody can calm your disheartened feelings.

You cannot turn back the hands of time but what's the use of it if you have the power to do it? Where do I go from here? What will I do? For how long does this suffering will end? Do I have to go through this? Am I that sinner to deserve this kind of grief? Or is it the prize I have to pay for all my sin and silliness?



The so called light after the darkness were not there, you still haven't seen the sunlight of the morning, is the rainbow after the stormy rain were just a fiction? All you see is darkness, you are tired, your desperate mind is looking for answers and solutions. There were thoughts that your breath slowly leaving you. You're spiritless. Listless. Lifeless. But the people were not grieving for you but you are the one crying...crying for help, crying for luck, crying for miracle...from someone, from somebody.



The hurt, the suffering, the problems, the trials, the sorrowfulness and frustrations were part of our lives but who would like to be in this kind of negative aspects of life for forever? Ah, we just can't evade from it, it's like a wave striking the rocks of an ocean. Careless, merciless. There's no heart of stone in life's catastrophe, there's no brave man in destiny's challenge, there's no wise man in life's tangled moments, there's no steel that can't be melted, there's no strong man that can't be defeated.



How many times do we have to drown to realize that we're still on the waters?

How many times do we have to get wounded to realize that we're still not numbed?

How many times do we have to stumble to realize that we're still hurting?

How many times do we have to awaken by noises and troubles to realize that we ain’t have a peace of mind?

How many times do we have to experienced nightmares to realize that we're still sleeping?

How many times do we have to die to know the meaning and importance of life?



The memories that once brings you joy are now the one who haunts your loneliness, the songs that once your best friend are now the one who fuels your tears, the moments that once make you feel glee are now adds up to your desperation.

You've ever thought that it is better to live alone than to live with your loved ones but full of anguish and affliction?

You've ever thought that is better to have no hearing at all than to have ears but all you can hear is laments and grievances?

You've ever wish that you would forever be a child to ignore and feel the life's cruelty?



Where is the people you can count on this rough situation? Are they so busy with their own battle or they are enjoying the happiness?

Where is now your trusted and loyal friend? Are they so busy handling important things for you not to be remembered?

Where are the people you helped when they are in deep trouble? Are they not ready yet to comfort you now you're in distress?

Where are the proud people who always offer help in case you're in ordeal? I should not be asking 'coz they're too busy for being proud...



You cannot even trust yourself because your mind has a cloud of doubts that you cannot even separate the right things from the wrong.

 * * *

Oh Lord, YOU are the only one left that can be hoped and trusted.

And we know it saddens YOU that we only think of YOU when our life is in disarray and full of troubles. But still YOU are willing to accept and forgive us despite of these.

Lord, YOU are so good and we did not deserve Your kindness.

For the nth time, I know YOU will save me from all these troubles; YOU will answer all my prayers.


Tomorrow, when the problem solves and the sufferings subside.
I am breaking my vow; I am breaking my promise... as I always had.

Unang ulan ng Mayo

Naririnig kong pumapatak ang ulan. Dahan-dahan.

Naririnig ko ring may tumatakbong isang paslit sa gitna ng ulan. Walang pakialam, walang pagsidlan ang kasiyahan.

Masaya ba siya dahil umuulan o masaya siya dahil siya'y naglilibang?

Sa pagtila kaya ng ulan ay titila rin ang kanyang pagtawa?

Alam kaya niya na ang kahulugan ng ulan ay ang sandaling paghalik at pagtatagpo ng langit at ng lupa?

* * *

Tulad mo'y isang ulan na iglap na dumating at iglap ding lilisan.

Sa panahong kailangan kong magtampisaw, ikaw ay naroon. Naglibang at naputikan ngunit katulad ng isang paslit; walang pakialam.

Sa panahong nais kong mabasa gamit ang tubig na galing sa iyong ulap, higit pa sa tubig ang iyong ibinigay. Mas lamang ang pagkasiya sa tuwing ikaw ay bumubuhos kahit alam kong ikaw ay isang panandalian; pilit ko pa rin itong itinanggi.

Pinatid mo ng iyong ulan ang uhaw kong panaginip, hindi ka nagdamot at hinayaan akong magtampisaw sa iyong bawat patak at tilamsik.

Ang bawat anggi at ihip ng iyong hangin ay nagdulot sa akin ng kakaibang ritmo ng musika na aking inawit at sinayawan.

Hinalikan mo ng iyong tubig ang lupang natuyot ng balat-kayo at pagkukunwari.

Kung maari lang sanang hindi ka na tumila, kung maari lang sanang hindi ka na tumigil, kung maari lang sanang hindi ka na lumisan. Ngunit nakalulungkot na hindi ito ang itinakda.

Tulad ng sa ulan, ikaw ay lilisan at kasabay mong lilisan ang kapilas ng aking kasiyahan na hindi kayang tumbasan ng anumang libangan. Nalulunod ako sa tuwing ikaw ay bumubuhos ngunit nais ko pang ilublob ang aking sarili upang mabatid ko pa kung gaano ito kalalim.

Gaya ng sa ulan, ikaw ay titila at kasunod din nito ang pagtila ng kakaibang ngiting iyong idinulot sa noo'y nagulumihanan kong pag-iisip. Kaligayahan ang hatid ng iyong bawat patak at kahit batid ko nang ito'y titigil hindi ko pa rin hinanda ang aking sarili, 'di nagpapigil.

Ngunit...

Paano ba ihahanda ang sarili sa kalungkutan?

Paano ba itatakwil ang kaligayahan?

Paano ba pagtaksilan ang kasiyahan?

Ah, siguro'y ayoko pang magpasagip, ayoko pang umahon. Kung kasalanan ang lumangoy sa iyong tubig hayaan mo nang tuluyan akong malunod at kagyat na mahusgahan ng Langit.

Sa iyong paglisan, aalalahanin ko ang iyong tinig na minsa'y naglagay ng ngiti sa nagtatanong kong nakaraan. Gagawin kong sandigan ang iyong positibong pananaw sa buhay at 'di kailanman marunong magalit. Tatawa ako kasama ng iyong mga tawa at halakhak na ngayo'y isa na lamang pangarap. Babaunin ko ang kislap ng iyong ngiti na minsa'y naging inspirasyon ng aking panaginip.

Isa kang panaginip na naging totoo at bumalik sa pagiging panaginip.

Ayoko sabihing madamot ang tadhana kahit saglit ka lang niyang ibinigay sa akin.

Ayoko sabihing sinungaling ang mundo kahit minsan ka lang naging katotohanan.

Ayoko sabihing pinagkaitan ako ng pagkakataon kahit sandali lang nang tayo'y pinagtagpo.

Totoo palang masaya ang mundo at higit pa itong sumaya nang minsa'y sinamahan mo akong hakbangin at lakbayin ang isang landas patungo sa kasiyahan. Hindi ko na itatanong kung bakit sa isang kisap lang ikaw ay maglalaho dahil mas nararapat ang isang pasasalamat kaysa anumang panunumbat. Minsan ko na ring sinabi, na sa ating buhay ay may pagkakataong hindi sasapat ang salitang SALAMAT para masuklian ang lahat ng buti at kasiyahang idinulot sa atin ng isang tao. At ikaw, ay higit pa sa isang salamat lang. Higit pa sa iniisip ko noon, higit pa sa inaakala ko dati, higit pa sa isang panaginip ko ngayon.

Kung lahat ng bagay ay may dahilan, ikaw ang aking dahilan.

Kung lahat ng bagay ay may kasagutan, ikaw ang aking kasagutan.

Kung lahat ng bagay ay may katapusan, haharapin ko ito nang may paggalang.

Maraming salamat at hanggang sa muli.

* * *

Naririnig kong pumapatak ang ulan. Dahan-dahan.

Isa akong paslit na nagtatakbo sa gitna ng ulan. Walang pakialam, walang pagsidlan ang kasiyahan.

Masaya ako dahil umuulan hindi dahil sa ako'y naglilibang.

At sa pagtila ng ulan ay titila na rin ang aking pagtawa.

At sa iyo ko nalaman na ang kahulugan pala ng ulan ay ang sandaling paghalik at pagtatagpo ng langit at ng lupa.

Oo, ako 'yung paslit at ikaw ang aking ulan.

The John Lloyd & Sarah G. Experience

Alam ko medyo late na ang post na ito at dahil pakiramdam ko nasa state of decomposition na yata ang pag-uutak ko pagdating sa paggawa ng "makabuluhan at matalinhagang" paksa naisip kong i-share ang aking saloobin at karanasan sa panonood ko ng pelikukang "It Takes a Man and a Woman" ni Papa John Lloyd at Sarah G.

* * *

Paunawa: Hindi po ito film review dahil hindi naman ito ang aking forte sa katunayan, wala naman talagang akong forte o expertise at hanggang ngayon isa pa rin akong wannabe.

* * *

Sa pagkakatanda ko first time kong manood ng ganitong tema ng Pinoy movie sa big screen hindi dahil sa mataas ang standard ko kundi dahil para sa akin sulit ang aking pera kung ang panonoorin ko ay ang mga big budgeted Hollywood films. Sa pagkakataong ito mas pinili ko ang "It takes a man..." kaysa "G.I. Joe Retaliation" na panoorin. Nanonood naman ako ng lahat ng tema ng Pinoy Film sa Cinema One pero kung sa sine gusto kong sulitin ang aking Php170++ at ang halos dalawang oras sa loob nito.

Late ko na rin nalaman na pangatlo pala ito sa serye ng pelikula nina John Lloyd at Sarah G. una ay ang "A Very Special Love" at ang ikalawa yung "You changed my life". Ganun ako kaignorante at kainosente sa pelikulang ito kaya wala talaga akong karapatang husgahan ang film na ito. Napanood ko naman ang mga pelikulang ito sa TV, putol-putol nga lang kaya more or less, kilala ko na ang bida at ang takbo ng istorya.

Walang duda tumabo sa takilya ang pelikula.

As of this writing lampas na sa Php300 million ang kinita nito sa loob lang ng dalawang linggo! At pangalawa na nga yata ito sa highest grossing Pinoy Film sa ngayon. Malaking pera ito considering na hindi naman ganun kalaki ang budget ng movie - ang pinakamalaki lang yatang ginastos sa movie ay ang pagshoot ng mga bida sa US of A. Pero hindi na ako magtataka, 'di katulad ng aking pagtataka hanggang ngayon kung bakit kumita ng napakalaki ang mga pelikulang hindi gaanong deserving.

Nakakatuwa ang movie. May mga eksenang parang gusto mong bumalik sa pagkabata at kiligin sa away-bati, pa-cute na relasyon ng dalawang bida. Ito 'yung movie na paglabas mo ng sinehan ay nakangiti ka, hindi ka man lubos na na-satisfy sa lupet ng storytelling ay tila lumisan panandali ang lungkot na dulot ng iyong pagiging brokenhearted (sa mga bigo). It's a feel good movie na matatawa ka ng husto kahit hindi naman ito isang comedy film, entertaining yet wholesome.

Mababaw lang naman ang istorya ng movie, the usual love story ng dalawang tao na magkakahiwalay dahil sa mistaken third party (kung si Isabelle Daza ang involved na third party sa totoong buhay malamang tapos na ang istorya doon pa lang, haha) at sa ending sila pa rin ang magkakatuluyan. Huwag kang mag-iexpect na may mamamatay na bidang babae o lalake dahil hindi ito Korean Film o mga nobelang sinulat ng may pagkasadistang si Nicholas Sparks ng The Notebook, A walk to remember, Dear John, The Last Song, etc.

Pero hindi naman kinakailangang napakalalim ng istorya para lubos na mag-enjoy at masatisfy ang ating utak na gutom sa pangarap at imahinasyon kailangan lang ay i-enjoy ang panonood, 'wag pigilan ang sarili sa mga eksenang nakakatawa at ngumiti sa eksenang kwela, ganun lang. Wala itong twist at umaatikabong aksyon na usual sa ending ng maraming pelikula, pinoy film man o hollywood. Ganun kasimple ang pelikula at halos ganun din ang bigat ng love story nito (kahit walang love scenes - haha asa ka pa kay Sarah G!)

Mahusay si Direk Cathy Garcia Molina - alam na alam niyang pakiligin ang mga manonood sa mga eksenang kailangan at kaya ka niyang maging emosyonal sa mga eksenang drama tulad ng drama ng mga bida sa loob ng elevator at ang pag-walkout ni Laida sa Videoke scene. Kung nakakaaliw ang pelikula mas higit akong naaliw sa mga audience na kasama kong nanonood sa SM Manila; ang kanilang tilian, sigawan at pagkakilig sa tuwing "naglalandian" sina Laida at Miggy lalong-lalo na dun sa eksenang natutulog si Miggy sa sahig at si Laida sa kama na halatang nagpapakiramdam at pareho ng mga manonood ay nag-aabang. Isa 'yun sa nakakakilig na eksena lalo na sa mga in-love na kabataan.

Umpisa pa lang naghahanap na ako ng mabibigat at matitinding batuhan ng linya ng mga bida na katulad ng mga linya sa mga dating pelikula nina John Lloyd at Bea - meron din naman. Kahit predictable ang ending hindi ito nagpapigil para tumakbo ang istorya ng swabe at kaabang-abang.

Halos gasgas na rin ang kantang "Kailan" ng Smokey Mountain na natatandaan kong ginamit na rin sa mga naunang pelikula nila. Kung ako lang ang masusunod ang gagamitin kong kanta sa videoke scene nila ay ang kantang lagi kong pinagdidiskitahan ang  "Pusong Bato" parang eksakto ito sa eksena dahil sa pangangaliwa ni Miggy kay Laida. 'Yun nga lang siguradong marami ang hindi ito magugustuhan - jologs kasi! Haha.

Tumatak para sa akin ang speech ng daddy ni Miggy something like: "Sometimes being the best means being the least. Be good even after you make a mistake", dahil ilang araw bago ko mapanood ang movie ay nagpost ako sa FB ng halos kaparehong status. Madalas nag-i-aim tayong maging pinakamahusay at pinakamagaling sa halos lahat ng bagay pero sa pagpupursigi nating ito nakakaligtaan at nasasakripisyo nating ang maging mabuti. Madalas nga sa kagustuhan nating maabot ang rurok ng kagalingan hinahayaan nating masaktan ang ilang taong nasa paligid natin.

Kahit masaya kayo sa inyong relasyon gaya ng pagmamahalan nina Miggy at Laida may pagkakataong hindi kayo magkakaunawaan. Isa ito sa hina-highlight ng movie - na walang perpektong relasyon pero kailangan mayroon tayong perpektong pagkakaunawaan. Ang pag-amin sa pagkakamali at paghingi ng kapatawaran ay hindi madali sa marami pero kung ito naman ang magdudugtong upang humaba ang inyong samahan isantabi muna ang pride at ego. Marami ang naghihiwalay kahit sila'y nagmamahalan dahil isa sa kanila ay ayaw umamin ng pagkakamali, ayaw magbigay ng pagpapatawad o sarado ang tainga at pag-uutak sa balidong paliwanag. Sabi din sa nasabing pelikula: "Piliin mong magmahal. Piliin mong magpatawad", ani Nanay ni Laida patungkol sa pagpapatawad niya sa kanyang asawang nambabae. 

Importante ang Trust sa relasyon  gaya ng relasyon nina Laida at Miggy. "Big Word" sabi ni Laida, pero masakit man sabihin iilan lang ba ang hindi bumasag dito? Bakit kahit anong tamis at wagas ng inyong pag-iibigan ay magagawa pa rin ng isang party na basagin ang tiwalang ipinagkaloob? Mahirap umasa sa "second chance" kaya hangga't maari panghawakan sana natin ang tiwalang ibinigay sa atin. Subukan nating ilagay ang sarili natin sa ating mao-offend (kung sakali) kung sa tingin mo masasaktan siya - sigurado masasaktan talaga siya. Magkakadugtong ang pagmamahal, pagtitiwala at pagpapatawad pero kung ito'y masyadong naabuso walang silbi ang lahat ng ito.

"Ganun pala kapag nagmahal ka ng totoo, kasama lahat ng maganda, pangit, ng malungkot at ng masakit". - Laida Magtalas.

Walang nagsabing puro langit at sarap ang pag-ibig. 'Pag nagmahal ka asahan mo nang masasaktan ka sooner or later, 'pag umibig ka asahan mo ng may katumbas itong kabiguang hindi mo inaasahan. Nasabi ko na dati na isang ironic na; ang taong labis na nagpapasaya sa iyo ay ang siya ring taong may kakayanang saktan ka ng ganun ding katindi. Totoong hindi lahat ng bagay ay may happy ending sa totoong buhay pero hindi ipakahulugan nun na habangbuhay ka nang magmukmok at mag-iiyak. May panahon sa lahat ng bagay; may panahon sa pag-iyak, sa pagtanggap at sa pagbangon gaya ni Laida Magtalas version 2.0. Na wiser. Braver. Stronger. Bolder. Fiercer.

Nakakabilib ang mga taong ginagawang challenge at inspirasyon ang pagbu-bully, pang-aapi at pagkabigo sa buhay nila. Nagsisilbi itong motibasyon upang sila'y magsikap at ipakita sa mundo na mayroon silang mararating na higit sa panghuhusga at kabiguan na kanilang nakamit. Si Laida Magtalas version 2.0. From nothing into something, from no one into someone at from zero into hero. Kung hindi ba naman ay halos solo katawan niyang inangat ang pangalan at dignidad ng isang Miggy Montenegro. Kung lahat lang ng tao ay may ganitong mentalidad marami ang gustong mabigo at magpaapi. 

Maraming binasag na formula ang pelikulang ito tulad ng; hindi kailangan ng mga halinghing at love scene para magkainteres ang mga manonood (isang matinong istorya at mahusay na pagkadirehe, pwede na), hindi kailangan ng six-pack abs ang bidang lalake para pangarapin ng kababaihan at isama na rin natin ang kabadingan (kaya may pag-asa pa tayong may beer belly), hindi kailangan ng napakalaking budget o malupit na special effects para maging interesting sa tao ang pelikula. Tulad din natin, minsan 'wag tayong magpakulong sa nakakahong ideya, ilabas natin ang angking galing at husay nang hindi nakadepende sa umiiral na panuntunan; mapangahas? Oo pero halos lahat ng mga naging matagumpay na tao ay nag-isip at kumawala sa "Boxed Ideas".

Bilang panghuli, muli kong sasabihin na mahusay ang pelikulang ito para itong Godfather movie na mas maganda ang sequel kaysa sa prequel. At kung tatangkain ng mga writer ng pelikulang ito na dugtungan ito sa ikaapat na pagkakataon, mahihirapan silang higitan o pantayan man lang ang success nito; in terms of gross sales, story, soundtrack, script and charisma.

Sa pagtaas ng standard natin sa buhay tumataas din ang standard ng kaligayahan natin sa buhay, hindi na tayo natutuwa sa mga simpleng bagay lang at hindi natatawa sa medyo may kababawang patawa. Hindi ko sinasabi na mababaw ang pelikula ngunit gusto kong ipunto na huwag tayong magpakulong sa kung ano-anong rules ng ating buhay na imahinasyon lang natin ang nagtakda, tumawa kung nais mo at humalakhak pa kung kinakailangan. Makinig sa mga kantang gusto mo kahit jologs ito sa iba, manood ng pelikulang magpapasaya sa iyo, makitawa kasama ng mga corny na kaibigan paminsan-minsan. Maiksi lang ang buhay para pigilan ang sarili sa tumawa at maglibang at hindi na maibabalik pa ang ating kabataan.

Huwag hayaang ibang tao ang magtakda ng kaligayahan mo, kung gusto mo ang isang bagay gawin mo hangga't hindi ka nakakatapak o nakakasakit ng ibang tao.

Ang "It Takes a Man and a Woman"? Relief ito sa mga tao na ang mundo'y maraming stress, pressure at problema at sa wala naman gaanong stress at problema... i-enjoy mo lang ang panonood. MASAYA ang pelikula.

Status Quo (Ante)

Huwag mong ituring na "iba sa lahat" ang isang taong hinahangaan mo dahil baka mabigo kang mapunan niya ang lahat ng expectations mo sa kanya. Oo, lahat tayo ay may kakaibang katangian pero lahat tayo ay mayroon ding parehong kakayanan na biguin ang lahat ng nakapaligid sa atin. Hindi sa lahat ng oras ay taglay ng isang tao ang ugaling hinahangaan mo sa kanya dahil may pagkakataong wala siya sa pinaka the best na ugali niya, o hindi na niya taglay ang talentong pinakagusto mo sa kanya, o binitiwan niya ng lahat ang kanyang galing na minsan mong inidolo. Tulad mo, sila rin ay nagsasawa, natatakot at dumadaan sa pagsubok. Sila rin ay magaling magbalat-kayo, nakangiti kahit nahihirapan, nakatawa kahit galing sa pag-iyak at minsan, bumibigay din sa bigat ng probelang dala-dala. Tama nang hangaan mo siya dahil sa kanyang taglay na galing o talento sa kasalukuyan ngunit 'wag mo siyang ilalagay sa pinakamataas na pedestal dahil baka hindi mo siya masalo sa oras na siya'y bumagsak galing sa itaas.

Masarap malaman na mayroon taong humahanga sa iyo sa kung anong dahilan pero kaakibat nito ang isang responsibilidad (maliit man ito o malaki) hindi ba't lahat ng paghanga ay iglap na naglalaho at nawawala dahil sa isang kamalian lang?

* * *

Kung magmamahal ka 'wag mong pangakuan ng kung ano-anong shit o ng wagas na forever dahil hindi mo alam kung ano ang mangyayari bukas o sa isang araw, dahil baka 'pag nakakita ka ng taong higit na maganda, malambing, nakalabas ang cleavage/maganda ang abs, masarap makisama o sa iba mo nahanap ang kakulangan ng present mong BF/GF baka bumigay ka agad at hindi mo mapanghawakan ang binitiwan mong "Mamahalin kita ng Magpakailanman!" Ilang pangako na nga ba ang nabasag dahil sa pangangalunya? Ilang Forever na nga ang naging for a while lang? Hindi porke't masaya kayo ngayon sa isa't isa kayo pa rin bukas o sa isang araw, hindi ito sapat na basehan lalo't ang tukso ay nagkalat lang. Ang labis na kasiyahan ay may katumbas na parehong pighati at lungkot kung sakaling dumating ang oras na hindi na kayo magkasundo. Magtira ng pagmamahal sa sarili tiyak na makakatulong ito kung sakaling umabot sa hiwalayan o hindi pagkakaunawaan ang inyong relasyon. Ito rin ang dahilan kung bakit maraming nagpapatiwakal pagkatapos ng isang break-up, nawalan sila ng pagmamahal sa kanilang sarili dahil nakafocus at naibuhos niya nang lahat sa taong lubos niyang minahal at kinahumalingan. Ang tanging lunas sa depresyon ay ganap na pagtanggap at pag-moved on hindi mo ito magagawa kung wala kang reservation sa sarili mo.

Mas okay kung ienjoy at samantalahin niyo lang ang mga sandaling magkasama kayo at damhin ang ubod-tamis na inyong pagmamahalan ng walang sumpaan, dahil 'pag walang sumpaan, walang sumbatan.

* * *

Huwag mong ituring na ikaw ang pinakamagaling o pinakamatalino sa anumang larangan dahil sa panahong hindi mo inaasahan darating ang oras na may mas makahihigit sa anumang talino o galing na taglay mo. Sabi sa isang kasabihang ingles: "No one is indispensable", ibig sabihin - lahat tayo ay kayang palitan ng kung sinuman kung sakaling tayo ay malaos, tumanda, yumabang o mamatay. Kahit pa ikaw ang pinakapremyadong artista o pinakamagaling/pinakakamasipag sa opisinang pinapasukan mo, pinakamahusay na nobelista o manunulat, pinakamakapangyarihang lider o pulitiko palagi at parating may darating na personalidad na dadaig sa iyo o hahalili sa pwestong itinakdang maiiwan mo. Masaya sa itaas lalo't ikaw ay busog sa papuri, parangal, kapangyarihan at kayamanan pero ito'y pansamantala lang dahil lahat ay may hangganan. Bago pa man dumating ang hangganang ito sana'y higit nating napagtagumpayan ang katiwasayan ng isip at kaligayahan sa ating puso.

Higit sa parangal at papuri ng kagalingan at katalinuhan ang makakamit mo kung ikaw ay mapagkumbaba at maunawain dahil ang pagiging mabuti ay kailanman hindi madadaig ng pagiging mahusay.

* * *

Huwag mong ipagmalaki kung ano ang taglay mong yaman ngayon dahil sa isang kisap-mata lang lahat ay kayang maglaho nang hindi mo inaasahan at hindi mo ito kayang pigilan kahit na ano pang gawin mo. Mas mahirap tanggapin ang pagbagsak o kabiguan kung masyado mong sinanay ang sarili mo at ang ibang tao sa karangyaang iyong tinatamasa at pinangangalandakan noong ikaw ay nasa rurok pa ng yaman. Huwag mong hamunin ang tadhana dahil 'pag kinasahan ka nito siguradong hindi ka mananalo ilulugmok ka nito at isasadlak ka sa pinakamababang estado ng iyong buhay hindi mo mamamalayan na said na ang yaman mo at wala na rin ang iyong mga kaibigang dapat na tutulong sa iyo sa ganitong kalagayan. Huwag mong pagmalakihan ang mundo dahil kung paano niya ibinigay sa'yo ang yaman, sa paraang hindi mo mauunawaan niya ito babawiin sa iyo. Maging matino sa paggamit ng tagumpay at yaman at 'wag magpadala sa matatamis na salita't pang-uuto ng mga taong gusto kang gamitin upang sila ay umangat. Kung paano ka naging masikap at humble sa panahong ikaw ay nasa ibaba pa sana mamintini at mapanatili natin ito kung umangat na ang ating estado sa buhay. Marami na ang nalunod sa isang bagong tubig, marami na ang naloko sa huwad na ginto at marami ang nalagay sa alanganin sa paghangad ng kagitnaan.

Mag-ingat sa bawat bibitiwang salita dahil hindi mo na kailanman ito maibabalik kahit humingi ka pa ng kapatawaran, huwag mong alipustahin ang mabababa sa iyo dahil baka dumating ang araw na sa kanila ka rin humingi ng tulong at kalinga. Sino bang mag-aakala na malulugmok sa nakakahiyang kalagayan ang katulad ng makapangyarihang lider/pulitiko na ipiniit o kinitil ng tadhana?

* * *

Marami ang nangangarap na sila ay sumikat at hangaan ng mga tao ngunit mas nakakatakot ang hatid nitong pagkalaos at pagbagsak. Hindi ko kailanman ninais at pinangarap na sumikat bagama't nangarap ako ng parangal; hindi ko hinangad na ako'y hangaan (kung may karapatan at katangian man akong dapat na hangaan) dahil katulad din ako ng marami na hindi kayang punan ang responsibilidad na nakakabit dito, mas nakakapangamba ang mga negatibong puna at komento kung wala ka na o lumisan na ang magandang talentong hinangaan nila sa iyo.

Ang pagmamahal na may reserbasyon ay hindi pagiging makasarili kundi ito'y self-respect, minsan nakakalimutan na nating mahalin ang ating sarili dahil sa labis-labis na pagmamahal natin sa iba, na kahit na abusuhin tayo ay pikit-mata pa rin nating itong sinisikmura, kung espesyal ang turing mo sa iyong mahal espesyal ka rin sa ibang tao. Madalas sa labis na pagmamahal natin nakagagawa tayo ng isang bagay na labag sa ating damdamin at kahit makasakit ng iba ay hindi natin alintana para lang mapunan ang tinatawag na pagmamahal. Hindi sa lahat ng oras dapat tayo ay nagtitiis dahil may mas magmamahal sa atin ng lubos 'yung taong mamahalin ka at hindi ka aabusuhin at lolokohin at hindi mahilig magbitaw ng pangako pero marunong rumespeto sa damdamin ng iba.

Dahil sa kompetisyon at desperadong pangarap minsan nakakalimutan na natin ang mamuhay ng simple. Dahil sa kagustuhan nating makaangat at tingnan ang sarili nating iba sa karaniwan wala na tayong pakialam sa ibang nakapaligid sa atin; kulang na rin tayo sa tiwala at nilalamon na ng diskriminasyon ang ating pagal na pag-uutak. Maraming bagay ang panandalian lang pero ipinagpapalagay nating ito ay panghabangbuhay. Kung susuriin parang mas okay pa ang ugali ng isang tao noong hindi pa siya umaangat o tumatamasa ng tagumpay, mas okay pa ang panahong hindi labis ang pag-unlad ng pamumuhay, noong hindi pa nilalamon ng pagkagahaman ang utak ng ayaw magpagapi, noong hindi pa siya marunong kung paano akyatin ang hagdanan ng pagsikat, noong hindi pa natin batid na nakakasugat pala ang pride at ego, noong panahong asin at bagoong lang ang katandem ng ating kanin.

* * *

Status quo is a Latin term meaning the existing state of affairs. It is a commonly used form of the original Latin "statu quo" – literally "the state in which". To maintain the status quo is to keep the things the way they presently are. The related phrase status quo ante, literally "the state in which before", means "the state of affairs that existed previously"