Maraming Salamat at Paalam 2/2

Walk the talk.

Pinipilit kong isabuhay ang lahat ng aking sinusulat pero minsan sumasala ako, hindi rin pala madali. May mga pagkakataong susubukin ka ng panahon kung gaano ka katatag at katibay minsan gusto mong isambulat ang magic word na "putangina!" pero dahil kailangang pigilan mo ang iyong sarili magpapasensiya ka ngunit sa mga oras na namali ang gising mo sa umaga mawawala ka sa katinuan at ultimo drayber ng pedicab na sumalubong sa'yo ay kakasahan mo, pagkatapos ng limang minuto saka mo mari-realize ang maling ginawa mo. Hihingi na naman ako ng tawad, nakakahiya na kay Bro. Ngayon, mas malaki na ang responsibilidad ko at medyo sumisikip na rin ang turnilyo ng pag-uutak kong puro latak at sabihin na nating sa pagdagdag ng taon sa iyong edad ay dapat sumasabay din sa pagmature ang iyong pagkatao.

Kahit na medyo may pagkamaangas ang ugali ko at hindi ako madaling i-approach marunong akong magpasalamat. Na kahit na maliit na bagay lang ang nagawa mo sa akin ay magpapasalamat ako, kahit marami na ang nakakalimot sa salitang ito hindi ako magsasawang magpasalamat kahit sa ganitong paraang man lang ay pipilitin kong nakatapak sa lupa ang aking mga paa. Makita man ako ng mga tao na nakangiti at nakatawa pero madalas kumukuha ako ng lakas sa lihim kong anting-anting pagtitimpi. Madalas kong sabihin na "life is short enjoy it" pinipilit at ginagawa ko naman ito sa paraang alam ko pero at the end of the day may pagkakataong naiisip kong may kulang pa rin pero katulad nang tanong ng marami hindi ko alam kung ano ito.

Multo ng kahapon.

Life goes on no matter what pero malaki ang naging epekto ng kahapon sa kasalukuyan nating buhay. Maaari tayong magbigay ng kapatawaran pero hindi mo kailanman malilimot ang sakit na hinatid ng nakaraan. Minsang sasagi sa isip mo ang alaala ng malungkot na kahapon at bigla ka na lamang isasadlak nito ng walang pasintabi. Kahit astig ako naigugupo pa rin ako ng suliranin at ng ilang alalahanin.

Dahil nga hindi ako friendly, gusto kong magpasalamat sa aking iilang kaibigan sa kabilang kasarian itatago ko na lang sa pangalang Lilibeth, Maryann, Evelyn, Jen at Lucy. Sa kanila ko nasasabi ang mga bagay na hindi pwedeng pag-usapan ng mga katulad kong barubal at barako. Sa kanila ko naipapakita ang soft side ko at ang pagiging ako na hindi batid ng mas marami. Kahit minsan "winalanghiya" ko sila itinuring pa rin nila akong kaibigan.

Kay Lilibeth na dekada na ang binilang na pero nandiyan pa rin at nauunawaan ang aking pagiging moody at toyoin bagamat alam kong mas mabigat ang kanyang kinakaharap na suliranin kaysa sa'kin matapang niyang hinaharap ang mundo ng nakangiti at hindi nagpapagapi sana 'pag ako ang sinubok ng panahon maaambunan niya ako ng kanyang pagiging matapang.

Kay Maryann na linya lang ng teknolohiya ang nagdudugtong sa aming dalawa. Malayo na ang narating natin mula sa ating pagiging uhugin noong panahon ng ating kolehiyo. Sa likod ng bawat paglubog ng buwan ay ang pagsikat ng araw na puno ng pag-asa. Alam kong may bahid ng lungkot ang iyong pag-ngiti, unti-unti lang matatapos din ang lahat ng iyan. Hindi man palagi ang bahaghari sa paglipas ng ulan pero siguradong titila ito at ngingiti ang masayang araw, kasama mo.

Kay Evelyn na hanggang ngayon ay nauunawaan ang pagiging weirdo ko. Kolehiyo pa nang tayo'y magkakilala ngunit hanggang sa kasalukuyan ay nandiyan ka handang makinig at umunawa sa mga kashitan ko sa buhay.

Kay Jen na alam kong handang mag-abot ng tulong kahit walang kapalit tunay ngang hindi sinusukat sa haba ng panahon ang pagiging tunay na magkaibigan. Nadamay man kita sa kalokohan ko doon naman natin napatunayan na hindi lang kaseryosohan sa buhay ang dapat na umiiral. At ang kalokohang iyon ang magpapaalala sa'yo na minsan ay naging biktima ka ng Dugo-dugo gang!

Kay Lucy na laging handang makinig sa lahat ng aking hinaing at kapilyuhang pwede kong sabihin. Alam ko makailang beses na kitang "sinalbahe" pero hanggang ngayon naniniwala ka pa rin sa kalokohan ko. Hindi na ko hihingi ng patawad baka ulitin ko pa ulit sayang naman ang sorry ko. Salamat sa pagbigay permiso na gamitin ko ang iyong anak na si Zoe sa paghabi ng istoryang napagwagian ko sa 2012 PEBA ng 2nd place, salamat sa iyong pangalang "Lucy" na ginamit kong pangalan sa isa sa character sa maiksing istoryang "Pluma at Kwaderno" na nagkamit ng unang karangalan sa Bagsik ng Panitik 2013. Sa iksi ng panahong magkakilala tayo tingin ko kilala mo na ako mula paa hanggang ulo baka nga mas may alam ka pa sa buhay ko kesa sa misis kong maganda. :-) P.S. Magpakabait ka na.

- - - - -

Dumaan din ako sa hindi madaling pagsubok ng buhay bago ko nakamtan kung ano ang mayroon ako ngayon. Bagamat malaking bahagi nito ay ang pagsisikap ko mismo hindi ko naman itinatanggi na marami ang tumulong, umalalay at gumabay sa akin para kahit papaano'y umalwan ang aking buhay.

Kay Ninong Jojo na aking kapartner sa negosyo at nagbigay ng magandang oportunidad sa aming itinayong brokerage business na hanggang ngayon ay established pa rin. Marami tayong ups and downs pero na-survive nating lahat ng ito.

Kay Sir Ding na siya namang nagbukas ng oportunidad at nagpayong iwanan ang dati naming employer. Siguro kung hindi dahil sa'yo malamang empleyado pa rin ako.

Kay Ninong Rannie na nagbahagi ng kanyang kaalaman at talento noong mga panahong magkasama tayo. Hindi porke hindi na kita kasama sa trabaho nakalimutan ko na ang lahat ng nagawa mo para sa akin.

Kay Sir Alan na minsang nakapartner ko sa isang korporasyon. Salamat.

At sa lahat ng aming mga naging empleyado noon at ngayon, malaking bahagi ng success ng anumang kompanya ang empleyado at dapat na ibigay sa kanila ang appreciation sa anumang nagawa nila.

Malaking bahagi ng tagumpay ng buhay ang pamilya at nais kong pasalamatan si Tatay (SLN), si Nanay, ang dalawa ko pang kapatid, ang matiyaga at maunawain kong BFF at misis na si Arlene na literal na nakasama ko sa hirap at ginhawa, sa lungkot at tawa, sa itaas at sa ibaba, sa kaseryosohan at kalokohan, sa pag-uumpisa at sana hanggang sa katapusan. Sa tatlo kong anak na magsisilbing legasiya ng aking 'katalinuhan' at katauhan.

- - - - -

Sa himig ng pagkakasulat ko sa blog entry na ito para talagang nagpapaalam na ako at kulang na lang ay ihabilin ko dito ang mga ari-arian at kagamitang maiiwan ko kung sakaling ako ay mawawala na. Pero hindi, dahil para sa akin ito ay isang manipesto ng aking pagpapasalamat sa mga taong nag-angat at nagbigay saya sa aking buhay. Hindi ko maisip kung ano ang kinahinatnan ko kung sakaling wala sila at hindi ko nakilala.

Alam ko marami pa akong nakalimutang pasalamatan pero hindi kahulugan nito na hindi ko sila dapat mabigyan ng pagpapahalaga, lahat ng dumating, umalis at nanatili sa aking buhay ay naging mahalaga hindi ko man maisatinta ang inyong mga pangalan sa napakahabang akdang ito maraming salamat sa pagiging saksi ng mga "krimen" ng buhay ko.

Pasalamatan natin ang mga taong naging bahagi ng ating buhay hangga't hindi pa huli pa ang lahat; mga kaibigan, kamag-anak, pamilya, guro, kalaro, nobya, asawa, kaaway, karamay, kainuman, at iba pa baka bukas o sa makalawa mangyari na ang predictions ng end of the world. Haha.

Muli, maraming salamat at lahat kayo ay naging bahagi ng buhay ko at sa pamamagitan nang pagbasa ng napakahabang kdang ito, ako ay panandaliang naging bahagi ng buhay ninyo.

Paalam at hanggang sa muli.

Maraming Salamat at Paalam 1/2

Walang nakakaalam ng kanyang katapusan (unless of course may taning na ang iyong buhay) kaya kukunin ko ang oportunidad na ito upang makapagpaalam at makapagpasalamat sa lahat; sa mga taong nararapat, sa mga taong sumalubong, sumalungat at sumabay sa lakbay ng aking buhay na walang gaanong kulay.

Marami ang nawi-weirdohan at hindi komportable kung pamamaalam sa buhay ang pinag-uusapan, morbid daw kasi. Pero hindi pa naman ako mamamatay dahil wala naman akong cancer o anumang malalang karamdaman (malay ko pa rin ' di ba?) Masarap mabuhay kahit minsan hindi ito madali kaya't nakakalungkot malaman na may taong may pagnanais na mamatay samantalang ang iba naman ay ginagawa ang lahat ng paraan mabuhay lang.

Ako? Sinusulit ko ang anumang sarap ng buhay na kaya kong lasapin at walang pumipigil sa akin para tikman ang masasarap na pagkaing gusto kong kainin at gawin ang mga bagay na nagpapasaya sa akin.

- - - - -

Masiyahin ako kahit madalas gusto kong mapag-isa at isa sa nagbibigay sa 'kin ng mumunting kasiyahan ay ang pagsusulat. Kahit alam kong walang saysay ang marami sa aking ginagawa walang sinuman sa ngayon ang kayang pumigil sa bisyo hilig kong ito. Okay din ang Facebook kahit madalas na ito ay inaabuso pero natuklasan kong magkaiba ang kasiyahang hatid ng blogging at FB. Sa pagbablogging ay kaya kong ipakita, isigaw at iparamdam ang aking tunay na sarili ng walang kontrabida, sa pamamagitan ng aking mga "obra" sa LIHIM na paraan. Kaya mong linlangin at sabihin sa mga mambabasa mo na ang iyong isinulat ay isang kathang-isip pero hango pala ito sa tunay mong karanasan. Hindi ako takot sa maaanghang at radikal na maaring ikomento kung nagalit ka at nais mo akong murahin dahil hindi mo nagustuhan ang isang akda ko malaya mong magagawa ito 'pagkat hindi ko sinasala ang anumang komentong nais sumambulat. Kung kaya kong pumuna ng maling gawi na nakikita ko sa paligid dapat kaya ko ring tanggapin ang anumang puna sa aking ginawa, positibo man ito o negatibo.

Hindi ko sinasabing kaplastikan at puro pretensyon lang ang mga 'kaibigan' ko sa Facebook pero iba pa rin ang ligayang hatid ng blogging; dito walang kayang pumigil sa iyong saloobin, mas kaya mong ibulalas ang iyong nararamdaman ng walang pag-aalalang may masasaktan, lumalabas ang iyong pagiging creative kahit hindi naman. Minsan nagiguilty rin naman ako dahil kahit nasa worksheet ako at nagtatrabaho, naka-minimize naman ang FB o ang aking weblog sa aking desktop, it's unfair na sa "laki" ng sweldo ko ay suma-sideline lang pala ako sa ibang gawain. At dahil dito naobserbahan kong mas simple ang buhay kung wala nito ngunit hindi ibig sabihin nito na muli akong magdi-deaactivate ng aking FB account o ititigil ang pagsusulat sa oras ng trabaho. At tama na ring minsan ay nasubukan at nagawa kong hindi mag-FB ng halos isang buwan at natuklasan ko ring hindi naman pala ganun kahirap datapwat hindi din naman ganun kadali lalo't sa mga social media na ito na (halos) umiikot ang mundo ko.

Masaya ako sa blogging at wala pa sa isip ko ang magretiro at magpaalam dito sa ngayon at sa susunod pang ilang buwan o taon (ang totoo hindi ko rin alam) pero kung wala akong bagong post ng higit sa tatlo o apat na buwan malamang may nangyari sa aking hindi maganda. Maaaring walang kwenta ang ibang mga post ko pero hindi ito dahilan para tumigil ako at kung sakaling titigil man ako sa pagsusulat malumanay akong magpapaalam sa iilan kong taga-basa. Marami-rami na ring mga blogger ang "nagpahinga" pansamantagal sa pagsusulat sa iba't ibang personal nilang kadahilanan at sana hindi muna mangyari sa akin ito.

Walang hangganan ang paksang pwedeng isulat kaya magsusulat pa rin ako kahit walang follower, kahit walang active reader at sasali sa mga kompetisyon kahit hindi mananalo, kahit hindi makilala. Maglalatag ng makabuluhang paksa kahit hindi magkaroon ng ikalawang libro, kahit walang interesado. Masarap ang magsulat at kung hindi ka mahilig magsulat maaring itanong mo sa akin kung bakit ako sulat ng sulat eh wala naman akong napapala dito. Mahirap i-explain. Para kasing nagtanong ka lang sa isang athlete kung bakit takbo siya ng takbo o sa isang singer na kanta ng kanta at kung sakaling mayroong magtatanong ulit sa akin nun, itatanong ko sa kanya: Ikaw, ba't ka kumakain?

Bagamat nasa estado ako ngayon na medyo nahihirapang makasulat ng isang makabuluhan at mabigat na blog entry hindi pa rin kahulugan nito na bibitiw na ko sa pagbablog. Siguro kung hindi man lahat ay nararanasan ito marami ang makaka-relate na darating talaga sa puntong halos hindi mo alam umpisahan kung paano ang sumulat. Sabi nga ni Sir JKulisap ng Kayumangging Damdamin dapat daw 'pag blogger ka hindi ka dapat ma-inlove or else wala kang maisusulat (basta more or less ganun ang pagkakasabi niya), kung ganun nga ang katanggap-tanggap na palusot dahilan, siguro in-love nga ako.

Mahal ko ang blogging, dati nga mas malaking oras pa ang nasasayang naggugugol ko dito kaysa sa pag-aasikaso sa mga mas importanteng bagay. Sa tulad kong weirdo loner iilang bagay lang ang nagpapasaya sa'kin, kaya mo kong iwan ng buong maghapon o magdamag basta't hawak ko lang ang aking tablet at magmula rito makakagawa ako ng mga kwento, tula o sanaysay magmula sa inspirasyon sa kahit anong bagay (dati). Hindi ako matalino at hindi ako nagpapanggap na matalino pero buhay ko ang pagsusulat at minsan na rin akong nangarap na magkaroon ng sarili kong libro. At natupad nga ito noong taong 2012, salamat kay Tatay Jobo Elizes na nagbigay sa'kin ng oportunidad para matupad ang pangarap kong ito. Ngunit hindi pala sapat ang mangarap kang magkalibro lang kailangan mangarap ka rin na magkaroon ng interes ang mga tao na basahin ang sinulat mo. Hindi ko alam kung ako ang problema o ang sinulat ko mismo. Hindi ko alam kung ang mga bumili ng libro ko ay naawa lang sa akin o napilitan dahil kakilala nila ako. Haha, bitter. Ewan ko. Ganunpaman, nagpapasalamat pa rin ako dahil hindi lahat ng blogger ay nagkakaroon ng ganito kagandang oportunidad. Sa mga may pagnanais na bumili ng "best selling" na libro ko, heto ang link: Poor ba us? By RAGubalane; ayos sa segue!

Malawak ang virtual na mundo ng blogging at sa sobrang lawak nito iilan pa lang ang aking nakilala (personal man o virtual) dito. Sila na nakakaunawa sa aking mga ginagawa at sila na nakakaintindi sa mga kabaduyang binubulalas ng matabil na pag-uutak. Nangarap ako noon ng maraming followers o magkaroon ng award sa isang kompetisyon. Pero ngayon iba na ang pananaw ko, bagamat iilan pa lang naman ang masugid na nagbabasa ng blog na ito hindi ito ang pumipigil at nagdidikta sa akin kung ano ang isusulat ko bonus nang maituturing kung naibigan ng mga bumabasa ang nais kong isulat. Mahirap mabuhay sa mundong puno ng rules, regulations at mechanics na inimbento lang ng ating pag-iisip kung magsusulat ako para sa ikasisiya ng iba mas kakaunti ang hatid na kasiyahan nito sa akin ngunit ibang usapan naman kung ikaw ay sasali sa isang patimpalak.

Sobrang sarap sa pakiramdam ang makilala at maparangalan ang iyong akda sa isang competition - malaki man ito o maliit, unang karangalan man ito o pangsampu, para itong pangarap na pagkamit ng best actor/actress award ng isang artista at kahit pang-ilang ulit mo nang tatanggap nito ganun pa rin ang hatid nitong kasiyahan. Hindi maipaliwanag. Ang nakakapangamba dito ay ang expectation sa iyo ng iyong mga kakilala kung sakaling muli kang sasali sa isang patimpalak.

Paano kung wala ka nang maisip na bago at sariwang ideya?

Paano kung walang kwenta ang iyong entry kumpara sa iba?

Paano kung pagkablangko at pagkatamad sa iyong pag-uutak ay nanahan ng matagal?

Baka isipin ng iba nakatsamba ka lang dati o 'di kaya sa sarili mo nahihiya ka nang sumali dahil hindi karapat-dapat ang gawa mo para sa isang kompetisyon. Kaya ang plano at pangarap ko, bago pa dumating sa ganung punto ng paranoia ang isip ko mag-oorganisa ako ng sarili kong Blog Awards tatawagin ko siyang: "Blog and Poetry Awards" at ang mga premyo trip for 2 to HK Disneyland, trip for 2 to Underground River w/hotel accomodation at isang brand new Samsung Galaxy Note 10.1. (siyempre joke lang yung papremyo.)Pero seryoso ako sa blog awards.

Isang mabilis na 'thank you' ang gusto kong sabihin sa mga kapwa ko blogger na walang sawang nagbibigay at nagbabahagi ng kanilang mga saloobin, sa mga blogger na naging friend ko sa birtwal na mundo ng Facebook, sa mga blogger na sinubaybayan ko ang mga akda at minsang nahihiraman ko ng ideya at sa iilang mambabasa ng hamak na Blog na ito; Sir J.Kulisap ng Kayumangging Damdamin (na unang nag-gawad sa akin ng parangal sa mundo ng blogging), Sir Joey Velunta ng Hiram na Kaligayahan, Sir Bernard Umali ng Saranggola Blog Awards (sa pagmamahal niya sa literatura at sa pagpiga ng utak naming mga blogger - na nagggawad naman ng ikatlong karangalan sa aking tula noong nakaraang SBA), sa PEBA na kumikilala sa pagsusumikap ng mga OFW at kaanak nito (na nagbigay sa akin ng ikalawang parangal), kay Sir Bino Bautista ng Damuhan (na nagbigay sa akin ng unang karangalan sa huling Bagsik ng Panitik), sa mga blogger na nasa likod ng blogroll sa weblog na ito, special mention kay Sir Glen ng Wickedmouth na kinararangal ng mga blogger dahil sa success na kanyang nakamit sa nakalipas na taon at kay Ms. Joy ng Joy's Notepad.

Salamat sa mga inspirasyon.

Papasadahan ko na rin ng salamat ang iilang kaibigan kong nagtiyaga at nakaunawa sa pabago-bagong timpla ng aking pag-uugali. Siguro kaya hindi ganon karami ang kaibigan ko dahil ako mismo ang nagdesisyong dumistansiya o humiwalay sa kanila. Para kong isang paranoid na masyadong nag-aalala sa mga bagay-bagay na nangyayari sa aking paligid; minsan gusto kong mapag-isa, minsan gusto kong maraming tao, minsang masaya ako pero sa isang iglap sumasanib ang kaluluwa ng lungkot, minsang nakangiti pero marami dito ang pagkukunwari. Mabuti na lang at ang taong nasa paligid ko'y hindi marunong bumasa ng isip dahil kung hindi malamang lagi akong nasa bingit ng alanganin.

Unang ulan ng Mayo

Naririnig kong pumapatak ang ulan. Dahan-dahan.

Naririnig ko ring may tumatakbong isang paslit sa gitna ng ulan. Walang pakialam, walang pagsidlan ang kasiyahan.

Masaya ba siya dahil umuulan o masaya siya dahil siya'y naglilibang?

Sa pagtila kaya ng ulan ay titila rin ang kanyang pagtawa?

Alam kaya niya na ang kahulugan ng ulan ay ang sandaling paghalik at pagtatagpo ng langit at ng lupa?

* * *

Tulad mo'y isang ulan na iglap na dumating at iglap ding lilisan.

Sa panahong kailangan kong magtampisaw, ikaw ay naroon. Naglibang at naputikan ngunit katulad ng isang paslit; walang pakialam.

Sa panahong nais kong mabasa gamit ang tubig na galing sa iyong ulap, higit pa sa tubig ang iyong ibinigay. Mas lamang ang pagkasiya sa tuwing ikaw ay bumubuhos kahit alam kong ikaw ay isang panandalian; pilit ko pa rin itong itinanggi.

Pinatid mo ng iyong ulan ang uhaw kong panaginip, hindi ka nagdamot at hinayaan akong magtampisaw sa iyong bawat patak at tilamsik.

Ang bawat anggi at ihip ng iyong hangin ay nagdulot sa akin ng kakaibang ritmo ng musika na aking inawit at sinayawan.

Hinalikan mo ng iyong tubig ang lupang natuyot ng balat-kayo at pagkukunwari.

Kung maari lang sanang hindi ka na tumila, kung maari lang sanang hindi ka na tumigil, kung maari lang sanang hindi ka na lumisan. Ngunit nakalulungkot na hindi ito ang itinakda.

Tulad ng sa ulan, ikaw ay lilisan at kasabay mong lilisan ang kapilas ng aking kasiyahan na hindi kayang tumbasan ng anumang libangan. Nalulunod ako sa tuwing ikaw ay bumubuhos ngunit nais ko pang ilublob ang aking sarili upang mabatid ko pa kung gaano ito kalalim.

Gaya ng sa ulan, ikaw ay titila at kasunod din nito ang pagtila ng kakaibang ngiting iyong idinulot sa noo'y nagulumihanan kong pag-iisip. Kaligayahan ang hatid ng iyong bawat patak at kahit batid ko nang ito'y titigil hindi ko pa rin hinanda ang aking sarili, 'di nagpapigil.

Ngunit...

Paano ba ihahanda ang sarili sa kalungkutan?

Paano ba itatakwil ang kaligayahan?

Paano ba pagtaksilan ang kasiyahan?

Ah, siguro'y ayoko pang magpasagip, ayoko pang umahon. Kung kasalanan ang lumangoy sa iyong tubig hayaan mo nang tuluyan akong malunod at kagyat na mahusgahan ng Langit.

Sa iyong paglisan, aalalahanin ko ang iyong tinig na minsa'y naglagay ng ngiti sa nagtatanong kong nakaraan. Gagawin kong sandigan ang iyong positibong pananaw sa buhay at 'di kailanman marunong magalit. Tatawa ako kasama ng iyong mga tawa at halakhak na ngayo'y isa na lamang pangarap. Babaunin ko ang kislap ng iyong ngiti na minsa'y naging inspirasyon ng aking panaginip.

Isa kang panaginip na naging totoo at bumalik sa pagiging panaginip.

Ayoko sabihing madamot ang tadhana kahit saglit ka lang niyang ibinigay sa akin.

Ayoko sabihing sinungaling ang mundo kahit minsan ka lang naging katotohanan.

Ayoko sabihing pinagkaitan ako ng pagkakataon kahit sandali lang nang tayo'y pinagtagpo.

Totoo palang masaya ang mundo at higit pa itong sumaya nang minsa'y sinamahan mo akong hakbangin at lakbayin ang isang landas patungo sa kasiyahan. Hindi ko na itatanong kung bakit sa isang kisap lang ikaw ay maglalaho dahil mas nararapat ang isang pasasalamat kaysa anumang panunumbat. Minsan ko na ring sinabi, na sa ating buhay ay may pagkakataong hindi sasapat ang salitang SALAMAT para masuklian ang lahat ng buti at kasiyahang idinulot sa atin ng isang tao. At ikaw, ay higit pa sa isang salamat lang. Higit pa sa iniisip ko noon, higit pa sa inaakala ko dati, higit pa sa isang panaginip ko ngayon.

Kung lahat ng bagay ay may dahilan, ikaw ang aking dahilan.

Kung lahat ng bagay ay may kasagutan, ikaw ang aking kasagutan.

Kung lahat ng bagay ay may katapusan, haharapin ko ito nang may paggalang.

Maraming salamat at hanggang sa muli.

* * *

Naririnig kong pumapatak ang ulan. Dahan-dahan.

Isa akong paslit na nagtatakbo sa gitna ng ulan. Walang pakialam, walang pagsidlan ang kasiyahan.

Masaya ako dahil umuulan hindi dahil sa ako'y naglilibang.

At sa pagtila ng ulan ay titila na rin ang aking pagtawa.

At sa iyo ko nalaman na ang kahulugan pala ng ulan ay ang sandaling paghalik at pagtatagpo ng langit at ng lupa.

Oo, ako 'yung paslit at ikaw ang aking ulan.

My Grateful Things (A to Z)

A - Arlene. My Lovely wife. The reason for my everything, the reason why I existed.
B - Blog. I can express and shout here all my angst, grievances, emotions, madness, happiness, everything...
C - Car. Having the privilege to have this is a grateful thing. ~ Can't go places without it.
D - DVD's. Because Hollywood movies are just great and entertaining.
E - Education. A salute to my parents for this. I still believe that education is the key for a successful life and am very much grateful that I am educated despite of...
F - Friends, families and foes. No man is an island and we all need them sometime in our life; to make us mature and dedicated person; to make us strong individual; to help us pick-up the broken pieces of our life.
G - God. Yeah, I know I'm a sinner but He always stand by me to guide and clear my path and my mind.
H - Home. Feel invigorated once I stepped into our home. Simply there's no place like home.
I - Internet. Imagine life without it; Emails, documents, clients, chats, communications, facebook, clients, anything goes...connecting with you.
J - Job. Been working for almost 20 years and I'm still loving it. The source of living and reminds me that I'm still valuable to this world.
K - Kids. I have three and they're my other side of happiness; one of the reason why I worked hard.
L - Love. For letting me feel what it means to truly be alive. despite of being me; I'm still a loving person and always have it on my heart. For my family, for everything...it conquers me.
M - Music. When your day seems to be boring and lifting your spirits when you're down.
N - Needs. This covers all. Thank God I'm still able to provide this.
O - Officemates. They have a purpose in our lives...you can't do your job properly without loving them.
P - Phones. Just like anybody, we all need this stuff, for making it easy to stay in touch to the world...
Q - Quandaries. It is part of our life and it somehow strengthens me and keeping me a wise man.
R - Rest and recreation. Life is not just for working.
S - The Sun, the Saturdays and the Sundays. Isn't it great to see the glimpse of every morning? while we enjoy the precious time with the family.
T - Teachers. For passing down their knowledge to me ~ a lifetime knowledge.
U - Understanding. It keeps my sanity intact.
V - Violeta. Because mother's love is unconditional.
X - Xmas. A day we should be grateful of. It's more important than ours.
Y - Youth. Enjoy this when you still have it. We are young only once.
Z - Zest. Life is short. Enjoy and live it to the fullest.

Sometimes it’s easy to feel bad because you’re going through a tough times in life. However, remember no matter how bad your situation may seem, there are tens of thousands of things to be grateful for in life. - Celestine Chua

Salamat Bro!

2011. Bagong taon ngayon. Bagong pag-asa sa maraming mga taong pinagkaitan ng suwerte ng nakaraang taon. Sa totoo lang wala akong mapaksa para sa blog entry ko na ito bagama't ang nais ko sana ay tungkol ulit sa Pilipinas at sa mga "kakaibang" gawi ng mga Pinoy pero marami na 'kong naisulat tungkol do'n at wala na yatang lalabas sa utak ko kung magsusulat ako ng ganoong paksa. Kung hihiling ako ng pagbabago para sa papasok na taon at para sa kinabukasan ng Pilipinas ang nais ko sana ay:

* wala ng digmaan sa pagitan ng gobyerno at mga rebelde (muslim man o hindi)
* iglap na mawala at masugpo ang kahirapan
* saniban ng kabaitan ang mga pulitiko at ibalik lahat ng kanilang ninakaw at maipamahagi sa kapus-palad
* hindi hadlang ang pera para makapag-aral ang lahat ng pinoy na gustong mag-aral
* wala nang mamamalimos sa kalye at kahit saang lugar dahil lahat ay may sapat na pera
* wala nang mamamatay sa gutom o dahil sa kawalan ng perang pampagamot
* wala nang napipilitang mag-ibang-bansa para maghanap-buhay dahil may sapat na trabaho sa bansa
* wala nang magpuputa dahil sa pera
* ang magkaisa ang bawat pilipino

Malayo sa katotohanan, mas malapit sa imposible. Mas trabaho na ng nasa gobyerno 'yan 'wag na nating abalahin si Bro sa dami ng mas mahahalagang bagay na nasa kanyang listahan dahil mas dapat na tayo muna ang magkaroon ng inisyatibo bago ito maisakatuparan ika nga eh - nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa.

Kaya imbes na humingi ako ng kung anu-anong shet kay Bro mas karapat-dapat siguro na magpasalamat na lang ako, ikaw, tayo sa lahat ng mga biyaya na dumating sa'ting buhay sa nakalipas na mga taon. Subukan nating tingnan ang positibong banda ng ating buhay kaysa patuloy na humingi ng personal na kagustuhan.

Madalas tayong magreklamo sa mga maliliit na suliranin at hindi sumasagi sa isip natin ang mga taong mas may higit na problema kaysa atin.
Madalas tayong nakukulangan kung ano ang nasa posesyon natin at wala tayong ideya kung ano ang wala sa iba. Madalas tayong humingi ng kung ano-ano samantalang ang iba ay higit ang pangangailangan.
Hindi man natin sila mabiyayaan o malimusan kahit man lang pang-unawa ay ibigay natin sa kanila.

Aaminin ko hindi ako ang tipo ng katoliko na relihiyoso at madasalin. Madalas nga ako sumasala ng misa tuwing Linggo at pangkaraniwan na sa'kin ang magbulalas ng P*@%$* In@! Dahil sa igsi ng pasensya ko itinuturing ko rin na mas makasalanan ako kumpara sa pangkaraniwang tao bagamat hindi pa naman ako nakakapatay ng tao. Sa kabila ng kapintasan at kamalian kong ito ay napakabait sa'kin ni Bro at alam kong kasama ko siya sa bawat desisyon sa buhay. Hindi ako nagdarasal para humingi ng personal na hiling mas hinihingi ko sa Kanya kung ano ang nararapat para sa akin at pasasalamat sa kung ano ang mayroon ako. Hangga't maaari ay gagawin ko muna ang aking bahagi bago ko ito ihiling. Sa lahat ng bagay, sa lahat ng oras at sa lahat ng pagkakataon ay nararamdaman ko ito.

Sa buong taon, pinilit kong sumunod sa lahat ng klase ng batas datapwat alam ko na hindi naman ito sinusunod ng marami, tumataas pa rin ang "toyometer" ko 'pag may sumasalubong sa'king sasakyan sa kalsada, 'pag may mga taong walang pakundangang magtapon ng basura sa kung saan-saan, humihinto sa gitna ng daan at iba pa. Hay naku tama na ang sintimyento wala rin namang mangyayari! Tayo nang magpasalamat at pahalagahan ang bawat biyayang ating tinatanggap isipin at subukan nating ilagay ang sarili sa mga kapus-palad ~ mapagtatanto natin napakapalad pa rin natin.

Okay lang na hindi branded at mamahalin ang damit natin dahil mas maraming mga tao ang nagsusuot ng damit na luma at nanililmahid at luhong maituturing ang pagbili ng bagong kasuotan.

Okay lang na hindi Nike o Havaiianas ang suot natin sa paa dahil marami pa rin ang hindi makabili kahit na Spartan.

Okay lang na wala tayong hamon o keso de bola noong pasko dahil marami ang nagtitiis na kainin ang tira-tira ng iba.

Okay lang na may pasok ka sa trabaho kahit na pasko't bagong taon dahil ilang milyon ngayon ang nag-aasam na sana'y magkahanap-buhay.

Okay lang na lumulobo ang katawan sa katabaan dahil milyong mga mga tao ang dumaranas ng tag-gutom at ang iba'y nangamatay dahil sa wala nang sapat na pagkain.

Okay lang na kupas na ang pintura at luma na ang iyong bahay dahil mas marami ang nagsisiksikan sa mainit at masikip na tirahan sa ilalim ng tulay o sa barong-barong na nasa tabi ng kalsada.

Okay lang na hindi modelo at hindi touch screen ang iyong Cellphone dahil maraming mga tao ang hindi tinuturing na pangangailangan ito.

Okay lang na sa pampublikong paaralan ka o ang iyong anak nag-aral dahil marami ng tao ang hindi nagkaroon ng pagkakataon na matutuong magbasa at sumulat.

Okay lang na matanda at mabagal na ang iyong computer dahil mas marami ang mangmang at hindi nakakaalam kung ano ang ibig sabihin ng Internet.

Okay lang na hindi pa natupad ang pangarap mong iPOD dahil maraming mga estudyante ang hindi makabili kahit na paperpad.

Okay lang na hindi ka bihasa sa pagsulat o sa pagbigkas ng salitang Ingles dahil maraming mga taong hindi makapagsalita sa taglay na karamdaman.

Okay lang na mahirap ang mag-abang ng bus o jeep papuntang trabaho o eskwela dahil mas marami ang pinili ang maglakad dahil sa kawalan ng pamasahe.

Okay lang na minsa'y tayo'y magkalagnat dahil may mga pamilyang tumatangis na nasa loob ng ospital dahil sa taglay na kanser ng kaanak.

Okay lang na hindi mo mabili ang gustong laruan ng iyong anak dahil mas kalunos-lunos ang mga batang nasa kalye at humihingi ng kaunting barya imbes na nasa loob ng tahanan.


Hindi man madali ang buhay mayroon pa rin tayong dahilan para ipagdiwang at ipagpasalamat ito.

Lalo't ngayon na may bagong taon ibig sabihin ay bagong pag-asa, bagong mithiin.
Minsan sa kahahangad ng tao mas mataas na pangarap naklilimutan na natin kung ano ang nararapat at kung ano naman ang wala sa iba. Sa katwirang hindi masama ang mangarap hindi natin nari-realize na nasa atin na pala ang pangarap na ito naghahangad pa rin ng kagitna! Imbes na magpasalamat patuloy pa rin sa paghiling. Bilangin ang biyaya at magpasalamat sa bawat sandali at bawat araw ng ating buhay. Hindi kailangang maging relihiyoso para gawin ito, simpleng "salamat Bro!" ay ayos na. Gawin natin ito ng bukas ang isipan at walang hinanakit.

Salamat Bro sa biyaya! Isabay ko na rin ang pagbati nang mapayapa at masaganang Bagong Taon sa ating lahat!