MARIA

I.

Hinahanap ko sa

kasalukuyan ang

wangis mong bukod

na pinagpala sa babaeng

lahat, ang siyang

babaeng walang sala't

sakdal linis na

nagluwal kay Hesus

na Hari ng awa,

ang siyang babaeng

puspos ng luwalhati

at pananampalataya

sa  mundong puspos

ng pagkakasala.

Bagaman maririnig

lamang ang ngalan

ng Ama,

ng Anak at

ng Espiritu Santo

sa dasal na inuusal ng

tulad kong sakdal ang

sala. Bagaman wala

ang 'yong ngalan sa

panalanging 'Ama Namin'

na aming dinadalangin

sa tuwing kami'y gipit,

may karamdaman o

suliranin. Ikaw nama'y

napupuno ng

grasya at biyaya.

'Di tulad naming

lumalapit sa disgrasya't

pagkapahamak. Lumalayo't

lumilimot sa

pananampalataya

sa Ama na May Likha.

Nakaluhod, nakapikit,

nagpupuri't nag-aantanda,

sa Langit ay nakatingala,

umuusal ng kabanalan

ngunit makalipas ang

'Amen!' muling babalik

sa pagkakasala.

II.

Hinahanap ko sa

kasalukuyan ang

wangis mong mayumi't

'di makabasag-pinggan.

Babaeng kay hinhin

na pamantayan ng

konserbatibong

kababaihang pilipino.

Datapwa't kimi at

matipid ang bawat

ngiti, ikaw'y lubos

na hinangaan at

niliyag ng pilipinong

nabilanggo,

naharuyo't

nabighani

sa tila perpektong

katangiang iyong

tinataglay.Datapwa’t

ikaw ay kinatha

lamang ng dakilang si

Gat Jose Rizal sa

Kanyang obrang

nobela, 'di

maiwaksing ikaw

ang sinadyang 

simbolismo ng

moralidad na bumubuo

sa sakdal linis na

kapurian ng kababaihan.

Ang iyong pagiging

masinop, masunurin,

tahimik at marespeto

sa kapwa, lalo't sa magulang

na wari'y inspirasyon at

ehemplo ng napag-iiwanang

lipunang konserbatibo'y

'di sana sumabay sa

pagkalimot at pagwaglit

ng marami sa konseptong

ang kabataan ang siyang

pag-asa ng bayang ito.

III.

Hinahanap ka sa

kasalukuyan ng

mundong puspos ng

pagkukunwari't makamundong

isipan. Ang wangis

mong liberal at moderno,

babaeng simbolismo ng

pagiging malaya. May

layang gawin ang mga

bagay ayon sa kanyang

nais at 'di dahil sa

dikta ng iba, may

layang kumilos

nang walang anumang

kritisismong inaalala.

Hinahangaan at pinupuri

ng marami ngunit

hinuhusgahan at

niruruyakan ng mas

marami pa - yaong mga

sensitibo sa isyu ng

moralidad ngunit 'di

nakikita ang sariling

pagkakasala. Bagaman

ang maganda mong

mukha, makinis mong

katawan at ang iyong

kahubdan ay naglipana't

pinag-ukulan ng pansin

ng makasalanang mga

mata at nagpalukso ng

libo-libong libido

sa magasin,

sa dvd at

sa internet

na ang tema ay porno.

Bagaman kinukutya ng

moralistang animo'y

walang sala't sakdal linis.

Niliiyag ka pa rin ng maraming

kalalakihan - hahamakin nila

ang lahat, iaalay kahit

na ang kalangitan at

tatawagin nila itong

pagmamahal. Ngunit

maiiwan ang

katanungang 'pag-ibig

nga ba o isang pagnanasa?'

- - - - - -

Ang Akdang ito ay ang aking lahok sa 2016 Saranggola Blog Awards sa kategoryang Tula

Sa pakikipagtulungan ng mga sumusunod na sponsor:

Tuloy Pa Rin

Lunes.
Katulad ng nakaraang Lunes inaasahan kong pangkaraniwang araw lang ito para sa akin.
Humihigop ng matapang at mainit na kape sa opisinang malungkot at nag-uumpisang lumamig. Hindi lang dahil sa hanging nagmumula sa simoy ng aircon, kundi dahil sa pangungulila ng ‘yong masasaya at magagandang alaala at ng ‘yong presensiya.

Tila nakasanayan ko na ang ganito; ang aasa na isang umaga’y magri-ring ang telepono at ikaw ang nasa kabilang linya, na isang araw ay tutunog ang aking cellphone at mababasa ko ang isang mensaheng mula sa’yo at tatanungin ako kung ‘kumusta na?’ na sa pagbukas ng aking e-mail ay hindi na imbitasyon o spam letter ang aking matatanggap mula sa kung kanino kundi isang liham mula sa’yo at doon mo ikukuwento ang lahat ng saloobin mo sa akin at ang paliwanag kung bakit bigla mo na lang ako iniwan, kung bakit bigla ka na lang nawala. 

Hindi ko namalayan – higit isang taon na pala ang lumipas. Pero parang kailan lang ito para sa akin. Madilim noong nawala ka at nasa gitna ako ng kadilimang ito. Ang liwanag ay kasabay mo noong naglaho na matagal ko rin bago ko naaninagan. Hindi ko alam kung papaano muling mag-uumpisa dahil hindi ko naman alam kung tayo nga’y  tapos na. 

- - - - -

Maraming Lunes ang lumipas. Hindi ko na mabilang.
At sa bawat Lunes na dumadaan ay unti-unti kong nararamdaman na tila ako na lang ang may pakialam, ako na lang ang naghahanap ng mga dahilan at tila ako na lang ang gumagawa ng paraan.
Ang bakas ng kahapong matagal at paulit-ulit kong binabalikan ay tila isang malungkot na kulungang pinipiit ang aking kinabukasan. 

Ang awit ng buhay kong may ritmo at himig sa isang kisapmata’y tila nawalan ng tono at tinig. Ang naglapat ng melodiya ng ating awit ay ‘di mga salita at letra sa alpabeto kundi ang pag-ibig at pagmamahal na binuo nating dalawa.  

Ang sandali nang iyong paglisan, ang siyang paglamlam ng aking awit na inakala kong habangbuhay kong maririnig.

Napaos nga ang tinig, melodiya man ay nawaglit.
Hindi ko man lubos na nabatid kung ang mundo ay tumigil dahil aking pinigil o ito’y huminto dahil ninais ko ang sumuko –ang mahalaga ngayon para sa akin ay ang ipagpatuloy ang awit ng aking buhay na wala ka at ang harapin ang katotohanan na ‘di na kita makakasama.

Nagbago man sa aking paningin ang pag-ikot at hugis ng ‘yong mundo kabilang na ang pintig at hugis ng ‘yong puso, haharapin at pipilitin kong muling maging handa sa bagong hamon na ihahain ng tadhana, hindi na ko aasang ikaw’y babalik pa, sisikaping iwan ang nalalabing pag-asa at ang ‘yong alaala.
Itutuloy ko ang awit ng buhay ko kahit wala ka na, magbabakasakaling may ibang nais makarinig.

- - - - -

Lunes.
Katulad ng nakaraan at nagpadaan pang mga Lunes inaasahan kong pangkaraniwang araw lang ito para sa akin.
Humihigop ng matapang at mainit na kape sa opisinang nag-uumpisang lumamig. Hindi dahil sa pangungulila ng ‘yong masasaya at magagandang alaala at ng ‘yong presensiya kundi dahil sa hanging nagmumula sa simoy ng aircon.

Ang inaasahan kong mangyari sa isang umaga ay ‘di ko inaasahang darating pa.

Hanggang isang Lunes ay nagring ang aking telepono. Hindi ako maaaring magkamali – ikaw ang nasa kabilang linya.

Hindi Ako Si Popoy

Hindi ako si Popoy at batid kong hindi rin ikaw si Basha.

Pero ang istorya ng pag-ibig nila ang magiging inspirasyon natin para ang ating love story ay magkaroon ng masaya at magandang ending.

At kung pwede pa'y lampasan at hihigitan pa natin sila.

Na kahit lumipas man ang five years, ten, eleven, twelve thirteen, fourteen, at kahit matapos pa ang forever gusto ko sabihin sa 'yo na, sana tayo na lang. Sana tayo na lang ulit.

Hindi ako si Popoy.

Hindi ako si Popoy na naniniwalang kaya tao iniiwan ng mga taong mahal natin kasi baka may bagong dumating na mas okay, na mas mamahalin tayo, 'yung taong 'di tayo sasaktan at paaasahin, 'yung nag-iisang taong magtatama ng mali sa buhay natin, ng lahat ng mali sa buhay natin -- Ayokong umasa sa salitang baka.

Ayokong iwan ako ng taong mahal ko para lang umasa na baka may mas okay, baka mas mamahalin ako at baka ang bagong 'yon ang magtatama ng mga kamalian ko sa buhay. Baka. Baka. Baka.

Hindi ako si Popoy at alam kong hindi ikaw si Basha.

Pero kung sakaling magkasakitan tayo hinding-hindi ko hahayaan ang sarili ko na iwan ng taong pinakamamahal ko dahil ang salitang 'baka' ay walang kasiguruhan.

Ayokong dumating ang panahon na sa tuwing tumutugtog at napapakinggan ko ang kantang 'Nanghihinayang' ay maalala kita habang tumutulo ang aking luha dahil sa maling desisyong aking nagawa.

Hindi ako si Popoy.

Hindi ako si Popoy na manhid na tatanungin ang kanyang Basha kung ano bang problema.

Dahil hindi kailanman na ang tulad mo ay dapat na masaktan.

Na hindi mo kailangang magtiis sa kung anumang sakit na iyong nararamdaman.

Na sa bawat kasiyahang nararamdaman ko ay naroroon ka at kasama kita.

Na hindi mo kailangang umasa at sabihing, 'ako na lang, ako na lang ulit' dahil hindi ikaw si Basha na binalewala lang lahat ng masasayang alaala nila ni Popoy at hinding hindi mo maririnig sa akin ang panunumbat na 'she love me at my worst and you had me at my best' at alam kong you will not choose to break my heart. Ever.

Hindi ako si Popoy.

Hindi ako si Popoy na magtatanong nang, 'paano na tayo?'

Na sasagutin mo naman nang, 'wala na tayo'.

Dahil naniniwala akong hindi natin itatapon ang lahat, hindi natin hahayaang masayang ang ilang five years na ating pagsasama.

We already give more than five years of our lives at alam kong hindi pa 'yun sapat at kung pagmamalabis ang hilinging 'wag kang mawala sa buhay ko, so be it -- siguro nga I am asking for too much.

Hindi ikaw si Basha at ayokong marinig mula sa'yo na, 'How I wish I could turn back time, so I can fix all my mistakes'.

Dahil wala ka namang dapat balikan at wala kang dapat pagsisihan.

Hindi ako si Popoy at hindi ako kasing kisig ni Popoy pero ang lahat ay gagawin ko para masabi mong worth at deserving ako para sa 'yo at pagmamahal mo.

Hindi ako si Popoy.

Hindi ako si Popoy na minsa'y naging manhid sa nararamdaman ni Basha.

Na hindi alam kung siya'y nakakasakit na ng damdamin ng iba.

Na ang pagmamahal na kanyang binibigay ay nagiging sanhi na pala ng pagtitiis at tampo ni Basha.

Na dapat ay batid niya na minsan hindi sapat ang pag-ibig lang kundi dapat ay may kasama rin itong respeto at pagtitiwala.

Ngunit hindi naman ikaw si Basha na kahit hindi niya alam kung tama ang kanyang ginagawa ay magdedesisyon pa rin na dapat nang tapusin ang relasyon nila ni Popoy.

Gagawin ko ang lahat upang  hindi ko marinig mula sa'yo ang sagot na 'I'm so sorry' sa tanong na 'Mahal po ba ako?'

Hindi ako si Popoy.

Hindi ako si Popoy na nawala sa katwiran ang pagiging seloso.

Na minsa'y nagpadala sa bugso ng panibughong damdamin at hindi binigyan ng pagkakataong maipaliwanag ang mahahalaga sanang sasabihin ni Basha.

Na dahil sa walang basehang pagseselos at pagdududa ay tumungo ang relasyon nila ni Basha sa hiwalayan.

At sa kabila ng kanilang pagmamahalan sa isa't isa at ng mga katagang 'Mahal na mahal kita' ay nadugtungan na ito ng mga salitang 'Ang sakit sakit na'.

Hindi ako si Popoy.

Hindi ako si Popoy na minsa'y naging madamot at naging insensitibo sa nararamdaman ni Basha.

Na tila huli na nang siya'y humingi ng kapatawaran sa lahat ng nagawa niyang kasalanan.

Na kahit alam niyang nakakasakit na siya ng damdamin ng iba ay mas inisip pa niya ang kanyang sarili, ang gusto niya lang, at ang kanyang nararamdaman.

Na hindi niya inalintana na kailangan na palang hanapin 'yung Basha na nawala, 'yung Basha na minahal niya sa umpisa pa lamang.

Hindi ako si Popoy at hindi ikaw si Basha.

Hindi tayo sa karakter sa isang kathang-isip na istorya.

Na ang love story nila ay isinapelikula at ngayon nga'y ginawa pang nobela.

Na ang love story nila ay pinagkaguluhan, hinangaan, iniyakan, kinakiligan ng marami at hindi malayong magkaroon pa ito nang isa pang karugtong.

Ngunit hindi gaya nang kuwento ng pag-iibigan nina Popoy at Basha -- ang love story nating dalawa ay hindi fiction at hindi likha ng imahinasyon.

Ang love story natin ay hindi kinakailangang hangaan ng marami.

Ayokong humingi ng 'One More Chance' dahil baka hindi ito mangyari.

Pero sa palagay ko'y sapat na ang unang pagkakataon.

Sapat na ang unang beses. Hindi na ito masasayang.

Hindi na natin kakailanganin ang second, third o fourth chances na 'yan.