Maraming Salamat at Paalam 2/2

Walk the talk.

Pinipilit kong isabuhay ang lahat ng aking sinusulat pero minsan sumasala ako, hindi rin pala madali. May mga pagkakataong susubukin ka ng panahon kung gaano ka katatag at katibay minsan gusto mong isambulat ang magic word na "putangina!" pero dahil kailangang pigilan mo ang iyong sarili magpapasensiya ka ngunit sa mga oras na namali ang gising mo sa umaga mawawala ka sa katinuan at ultimo drayber ng pedicab na sumalubong sa'yo ay kakasahan mo, pagkatapos ng limang minuto saka mo mari-realize ang maling ginawa mo. Hihingi na naman ako ng tawad, nakakahiya na kay Bro. Ngayon, mas malaki na ang responsibilidad ko at medyo sumisikip na rin ang turnilyo ng pag-uutak kong puro latak at sabihin na nating sa pagdagdag ng taon sa iyong edad ay dapat sumasabay din sa pagmature ang iyong pagkatao.

Kahit na medyo may pagkamaangas ang ugali ko at hindi ako madaling i-approach marunong akong magpasalamat. Na kahit na maliit na bagay lang ang nagawa mo sa akin ay magpapasalamat ako, kahit marami na ang nakakalimot sa salitang ito hindi ako magsasawang magpasalamat kahit sa ganitong paraang man lang ay pipilitin kong nakatapak sa lupa ang aking mga paa. Makita man ako ng mga tao na nakangiti at nakatawa pero madalas kumukuha ako ng lakas sa lihim kong anting-anting pagtitimpi. Madalas kong sabihin na "life is short enjoy it" pinipilit at ginagawa ko naman ito sa paraang alam ko pero at the end of the day may pagkakataong naiisip kong may kulang pa rin pero katulad nang tanong ng marami hindi ko alam kung ano ito.

Multo ng kahapon.

Life goes on no matter what pero malaki ang naging epekto ng kahapon sa kasalukuyan nating buhay. Maaari tayong magbigay ng kapatawaran pero hindi mo kailanman malilimot ang sakit na hinatid ng nakaraan. Minsang sasagi sa isip mo ang alaala ng malungkot na kahapon at bigla ka na lamang isasadlak nito ng walang pasintabi. Kahit astig ako naigugupo pa rin ako ng suliranin at ng ilang alalahanin.

Dahil nga hindi ako friendly, gusto kong magpasalamat sa aking iilang kaibigan sa kabilang kasarian itatago ko na lang sa pangalang Lilibeth, Maryann, Evelyn, Jen at Lucy. Sa kanila ko nasasabi ang mga bagay na hindi pwedeng pag-usapan ng mga katulad kong barubal at barako. Sa kanila ko naipapakita ang soft side ko at ang pagiging ako na hindi batid ng mas marami. Kahit minsan "winalanghiya" ko sila itinuring pa rin nila akong kaibigan.

Kay Lilibeth na dekada na ang binilang na pero nandiyan pa rin at nauunawaan ang aking pagiging moody at toyoin bagamat alam kong mas mabigat ang kanyang kinakaharap na suliranin kaysa sa'kin matapang niyang hinaharap ang mundo ng nakangiti at hindi nagpapagapi sana 'pag ako ang sinubok ng panahon maaambunan niya ako ng kanyang pagiging matapang.

Kay Maryann na linya lang ng teknolohiya ang nagdudugtong sa aming dalawa. Malayo na ang narating natin mula sa ating pagiging uhugin noong panahon ng ating kolehiyo. Sa likod ng bawat paglubog ng buwan ay ang pagsikat ng araw na puno ng pag-asa. Alam kong may bahid ng lungkot ang iyong pag-ngiti, unti-unti lang matatapos din ang lahat ng iyan. Hindi man palagi ang bahaghari sa paglipas ng ulan pero siguradong titila ito at ngingiti ang masayang araw, kasama mo.

Kay Evelyn na hanggang ngayon ay nauunawaan ang pagiging weirdo ko. Kolehiyo pa nang tayo'y magkakilala ngunit hanggang sa kasalukuyan ay nandiyan ka handang makinig at umunawa sa mga kashitan ko sa buhay.

Kay Jen na alam kong handang mag-abot ng tulong kahit walang kapalit tunay ngang hindi sinusukat sa haba ng panahon ang pagiging tunay na magkaibigan. Nadamay man kita sa kalokohan ko doon naman natin napatunayan na hindi lang kaseryosohan sa buhay ang dapat na umiiral. At ang kalokohang iyon ang magpapaalala sa'yo na minsan ay naging biktima ka ng Dugo-dugo gang!

Kay Lucy na laging handang makinig sa lahat ng aking hinaing at kapilyuhang pwede kong sabihin. Alam ko makailang beses na kitang "sinalbahe" pero hanggang ngayon naniniwala ka pa rin sa kalokohan ko. Hindi na ko hihingi ng patawad baka ulitin ko pa ulit sayang naman ang sorry ko. Salamat sa pagbigay permiso na gamitin ko ang iyong anak na si Zoe sa paghabi ng istoryang napagwagian ko sa 2012 PEBA ng 2nd place, salamat sa iyong pangalang "Lucy" na ginamit kong pangalan sa isa sa character sa maiksing istoryang "Pluma at Kwaderno" na nagkamit ng unang karangalan sa Bagsik ng Panitik 2013. Sa iksi ng panahong magkakilala tayo tingin ko kilala mo na ako mula paa hanggang ulo baka nga mas may alam ka pa sa buhay ko kesa sa misis kong maganda. :-) P.S. Magpakabait ka na.

- - - - -

Dumaan din ako sa hindi madaling pagsubok ng buhay bago ko nakamtan kung ano ang mayroon ako ngayon. Bagamat malaking bahagi nito ay ang pagsisikap ko mismo hindi ko naman itinatanggi na marami ang tumulong, umalalay at gumabay sa akin para kahit papaano'y umalwan ang aking buhay.

Kay Ninong Jojo na aking kapartner sa negosyo at nagbigay ng magandang oportunidad sa aming itinayong brokerage business na hanggang ngayon ay established pa rin. Marami tayong ups and downs pero na-survive nating lahat ng ito.

Kay Sir Ding na siya namang nagbukas ng oportunidad at nagpayong iwanan ang dati naming employer. Siguro kung hindi dahil sa'yo malamang empleyado pa rin ako.

Kay Ninong Rannie na nagbahagi ng kanyang kaalaman at talento noong mga panahong magkasama tayo. Hindi porke hindi na kita kasama sa trabaho nakalimutan ko na ang lahat ng nagawa mo para sa akin.

Kay Sir Alan na minsang nakapartner ko sa isang korporasyon. Salamat.

At sa lahat ng aming mga naging empleyado noon at ngayon, malaking bahagi ng success ng anumang kompanya ang empleyado at dapat na ibigay sa kanila ang appreciation sa anumang nagawa nila.

Malaking bahagi ng tagumpay ng buhay ang pamilya at nais kong pasalamatan si Tatay (SLN), si Nanay, ang dalawa ko pang kapatid, ang matiyaga at maunawain kong BFF at misis na si Arlene na literal na nakasama ko sa hirap at ginhawa, sa lungkot at tawa, sa itaas at sa ibaba, sa kaseryosohan at kalokohan, sa pag-uumpisa at sana hanggang sa katapusan. Sa tatlo kong anak na magsisilbing legasiya ng aking 'katalinuhan' at katauhan.

- - - - -

Sa himig ng pagkakasulat ko sa blog entry na ito para talagang nagpapaalam na ako at kulang na lang ay ihabilin ko dito ang mga ari-arian at kagamitang maiiwan ko kung sakaling ako ay mawawala na. Pero hindi, dahil para sa akin ito ay isang manipesto ng aking pagpapasalamat sa mga taong nag-angat at nagbigay saya sa aking buhay. Hindi ko maisip kung ano ang kinahinatnan ko kung sakaling wala sila at hindi ko nakilala.

Alam ko marami pa akong nakalimutang pasalamatan pero hindi kahulugan nito na hindi ko sila dapat mabigyan ng pagpapahalaga, lahat ng dumating, umalis at nanatili sa aking buhay ay naging mahalaga hindi ko man maisatinta ang inyong mga pangalan sa napakahabang akdang ito maraming salamat sa pagiging saksi ng mga "krimen" ng buhay ko.

Pasalamatan natin ang mga taong naging bahagi ng ating buhay hangga't hindi pa huli pa ang lahat; mga kaibigan, kamag-anak, pamilya, guro, kalaro, nobya, asawa, kaaway, karamay, kainuman, at iba pa baka bukas o sa makalawa mangyari na ang predictions ng end of the world. Haha.

Muli, maraming salamat at lahat kayo ay naging bahagi ng buhay ko at sa pamamagitan nang pagbasa ng napakahabang kdang ito, ako ay panandaliang naging bahagi ng buhay ninyo.

Paalam at hanggang sa muli.

Maraming Salamat at Paalam 1/2

Walang nakakaalam ng kanyang katapusan (unless of course may taning na ang iyong buhay) kaya kukunin ko ang oportunidad na ito upang makapagpaalam at makapagpasalamat sa lahat; sa mga taong nararapat, sa mga taong sumalubong, sumalungat at sumabay sa lakbay ng aking buhay na walang gaanong kulay.

Marami ang nawi-weirdohan at hindi komportable kung pamamaalam sa buhay ang pinag-uusapan, morbid daw kasi. Pero hindi pa naman ako mamamatay dahil wala naman akong cancer o anumang malalang karamdaman (malay ko pa rin ' di ba?) Masarap mabuhay kahit minsan hindi ito madali kaya't nakakalungkot malaman na may taong may pagnanais na mamatay samantalang ang iba naman ay ginagawa ang lahat ng paraan mabuhay lang.

Ako? Sinusulit ko ang anumang sarap ng buhay na kaya kong lasapin at walang pumipigil sa akin para tikman ang masasarap na pagkaing gusto kong kainin at gawin ang mga bagay na nagpapasaya sa akin.

- - - - -

Masiyahin ako kahit madalas gusto kong mapag-isa at isa sa nagbibigay sa 'kin ng mumunting kasiyahan ay ang pagsusulat. Kahit alam kong walang saysay ang marami sa aking ginagawa walang sinuman sa ngayon ang kayang pumigil sa bisyo hilig kong ito. Okay din ang Facebook kahit madalas na ito ay inaabuso pero natuklasan kong magkaiba ang kasiyahang hatid ng blogging at FB. Sa pagbablogging ay kaya kong ipakita, isigaw at iparamdam ang aking tunay na sarili ng walang kontrabida, sa pamamagitan ng aking mga "obra" sa LIHIM na paraan. Kaya mong linlangin at sabihin sa mga mambabasa mo na ang iyong isinulat ay isang kathang-isip pero hango pala ito sa tunay mong karanasan. Hindi ako takot sa maaanghang at radikal na maaring ikomento kung nagalit ka at nais mo akong murahin dahil hindi mo nagustuhan ang isang akda ko malaya mong magagawa ito 'pagkat hindi ko sinasala ang anumang komentong nais sumambulat. Kung kaya kong pumuna ng maling gawi na nakikita ko sa paligid dapat kaya ko ring tanggapin ang anumang puna sa aking ginawa, positibo man ito o negatibo.

Hindi ko sinasabing kaplastikan at puro pretensyon lang ang mga 'kaibigan' ko sa Facebook pero iba pa rin ang ligayang hatid ng blogging; dito walang kayang pumigil sa iyong saloobin, mas kaya mong ibulalas ang iyong nararamdaman ng walang pag-aalalang may masasaktan, lumalabas ang iyong pagiging creative kahit hindi naman. Minsan nagiguilty rin naman ako dahil kahit nasa worksheet ako at nagtatrabaho, naka-minimize naman ang FB o ang aking weblog sa aking desktop, it's unfair na sa "laki" ng sweldo ko ay suma-sideline lang pala ako sa ibang gawain. At dahil dito naobserbahan kong mas simple ang buhay kung wala nito ngunit hindi ibig sabihin nito na muli akong magdi-deaactivate ng aking FB account o ititigil ang pagsusulat sa oras ng trabaho. At tama na ring minsan ay nasubukan at nagawa kong hindi mag-FB ng halos isang buwan at natuklasan ko ring hindi naman pala ganun kahirap datapwat hindi din naman ganun kadali lalo't sa mga social media na ito na (halos) umiikot ang mundo ko.

Masaya ako sa blogging at wala pa sa isip ko ang magretiro at magpaalam dito sa ngayon at sa susunod pang ilang buwan o taon (ang totoo hindi ko rin alam) pero kung wala akong bagong post ng higit sa tatlo o apat na buwan malamang may nangyari sa aking hindi maganda. Maaaring walang kwenta ang ibang mga post ko pero hindi ito dahilan para tumigil ako at kung sakaling titigil man ako sa pagsusulat malumanay akong magpapaalam sa iilan kong taga-basa. Marami-rami na ring mga blogger ang "nagpahinga" pansamantagal sa pagsusulat sa iba't ibang personal nilang kadahilanan at sana hindi muna mangyari sa akin ito.

Walang hangganan ang paksang pwedeng isulat kaya magsusulat pa rin ako kahit walang follower, kahit walang active reader at sasali sa mga kompetisyon kahit hindi mananalo, kahit hindi makilala. Maglalatag ng makabuluhang paksa kahit hindi magkaroon ng ikalawang libro, kahit walang interesado. Masarap ang magsulat at kung hindi ka mahilig magsulat maaring itanong mo sa akin kung bakit ako sulat ng sulat eh wala naman akong napapala dito. Mahirap i-explain. Para kasing nagtanong ka lang sa isang athlete kung bakit takbo siya ng takbo o sa isang singer na kanta ng kanta at kung sakaling mayroong magtatanong ulit sa akin nun, itatanong ko sa kanya: Ikaw, ba't ka kumakain?

Bagamat nasa estado ako ngayon na medyo nahihirapang makasulat ng isang makabuluhan at mabigat na blog entry hindi pa rin kahulugan nito na bibitiw na ko sa pagbablog. Siguro kung hindi man lahat ay nararanasan ito marami ang makaka-relate na darating talaga sa puntong halos hindi mo alam umpisahan kung paano ang sumulat. Sabi nga ni Sir JKulisap ng Kayumangging Damdamin dapat daw 'pag blogger ka hindi ka dapat ma-inlove or else wala kang maisusulat (basta more or less ganun ang pagkakasabi niya), kung ganun nga ang katanggap-tanggap na palusot dahilan, siguro in-love nga ako.

Mahal ko ang blogging, dati nga mas malaking oras pa ang nasasayang naggugugol ko dito kaysa sa pag-aasikaso sa mga mas importanteng bagay. Sa tulad kong weirdo loner iilang bagay lang ang nagpapasaya sa'kin, kaya mo kong iwan ng buong maghapon o magdamag basta't hawak ko lang ang aking tablet at magmula rito makakagawa ako ng mga kwento, tula o sanaysay magmula sa inspirasyon sa kahit anong bagay (dati). Hindi ako matalino at hindi ako nagpapanggap na matalino pero buhay ko ang pagsusulat at minsan na rin akong nangarap na magkaroon ng sarili kong libro. At natupad nga ito noong taong 2012, salamat kay Tatay Jobo Elizes na nagbigay sa'kin ng oportunidad para matupad ang pangarap kong ito. Ngunit hindi pala sapat ang mangarap kang magkalibro lang kailangan mangarap ka rin na magkaroon ng interes ang mga tao na basahin ang sinulat mo. Hindi ko alam kung ako ang problema o ang sinulat ko mismo. Hindi ko alam kung ang mga bumili ng libro ko ay naawa lang sa akin o napilitan dahil kakilala nila ako. Haha, bitter. Ewan ko. Ganunpaman, nagpapasalamat pa rin ako dahil hindi lahat ng blogger ay nagkakaroon ng ganito kagandang oportunidad. Sa mga may pagnanais na bumili ng "best selling" na libro ko, heto ang link: Poor ba us? By RAGubalane; ayos sa segue!

Malawak ang virtual na mundo ng blogging at sa sobrang lawak nito iilan pa lang ang aking nakilala (personal man o virtual) dito. Sila na nakakaunawa sa aking mga ginagawa at sila na nakakaintindi sa mga kabaduyang binubulalas ng matabil na pag-uutak. Nangarap ako noon ng maraming followers o magkaroon ng award sa isang kompetisyon. Pero ngayon iba na ang pananaw ko, bagamat iilan pa lang naman ang masugid na nagbabasa ng blog na ito hindi ito ang pumipigil at nagdidikta sa akin kung ano ang isusulat ko bonus nang maituturing kung naibigan ng mga bumabasa ang nais kong isulat. Mahirap mabuhay sa mundong puno ng rules, regulations at mechanics na inimbento lang ng ating pag-iisip kung magsusulat ako para sa ikasisiya ng iba mas kakaunti ang hatid na kasiyahan nito sa akin ngunit ibang usapan naman kung ikaw ay sasali sa isang patimpalak.

Sobrang sarap sa pakiramdam ang makilala at maparangalan ang iyong akda sa isang competition - malaki man ito o maliit, unang karangalan man ito o pangsampu, para itong pangarap na pagkamit ng best actor/actress award ng isang artista at kahit pang-ilang ulit mo nang tatanggap nito ganun pa rin ang hatid nitong kasiyahan. Hindi maipaliwanag. Ang nakakapangamba dito ay ang expectation sa iyo ng iyong mga kakilala kung sakaling muli kang sasali sa isang patimpalak.

Paano kung wala ka nang maisip na bago at sariwang ideya?

Paano kung walang kwenta ang iyong entry kumpara sa iba?

Paano kung pagkablangko at pagkatamad sa iyong pag-uutak ay nanahan ng matagal?

Baka isipin ng iba nakatsamba ka lang dati o 'di kaya sa sarili mo nahihiya ka nang sumali dahil hindi karapat-dapat ang gawa mo para sa isang kompetisyon. Kaya ang plano at pangarap ko, bago pa dumating sa ganung punto ng paranoia ang isip ko mag-oorganisa ako ng sarili kong Blog Awards tatawagin ko siyang: "Blog and Poetry Awards" at ang mga premyo trip for 2 to HK Disneyland, trip for 2 to Underground River w/hotel accomodation at isang brand new Samsung Galaxy Note 10.1. (siyempre joke lang yung papremyo.)Pero seryoso ako sa blog awards.

Isang mabilis na 'thank you' ang gusto kong sabihin sa mga kapwa ko blogger na walang sawang nagbibigay at nagbabahagi ng kanilang mga saloobin, sa mga blogger na naging friend ko sa birtwal na mundo ng Facebook, sa mga blogger na sinubaybayan ko ang mga akda at minsang nahihiraman ko ng ideya at sa iilang mambabasa ng hamak na Blog na ito; Sir J.Kulisap ng Kayumangging Damdamin (na unang nag-gawad sa akin ng parangal sa mundo ng blogging), Sir Joey Velunta ng Hiram na Kaligayahan, Sir Bernard Umali ng Saranggola Blog Awards (sa pagmamahal niya sa literatura at sa pagpiga ng utak naming mga blogger - na nagggawad naman ng ikatlong karangalan sa aking tula noong nakaraang SBA), sa PEBA na kumikilala sa pagsusumikap ng mga OFW at kaanak nito (na nagbigay sa akin ng ikalawang parangal), kay Sir Bino Bautista ng Damuhan (na nagbigay sa akin ng unang karangalan sa huling Bagsik ng Panitik), sa mga blogger na nasa likod ng blogroll sa weblog na ito, special mention kay Sir Glen ng Wickedmouth na kinararangal ng mga blogger dahil sa success na kanyang nakamit sa nakalipas na taon at kay Ms. Joy ng Joy's Notepad.

Salamat sa mga inspirasyon.

Papasadahan ko na rin ng salamat ang iilang kaibigan kong nagtiyaga at nakaunawa sa pabago-bagong timpla ng aking pag-uugali. Siguro kaya hindi ganon karami ang kaibigan ko dahil ako mismo ang nagdesisyong dumistansiya o humiwalay sa kanila. Para kong isang paranoid na masyadong nag-aalala sa mga bagay-bagay na nangyayari sa aking paligid; minsan gusto kong mapag-isa, minsan gusto kong maraming tao, minsang masaya ako pero sa isang iglap sumasanib ang kaluluwa ng lungkot, minsang nakangiti pero marami dito ang pagkukunwari. Mabuti na lang at ang taong nasa paligid ko'y hindi marunong bumasa ng isip dahil kung hindi malamang lagi akong nasa bingit ng alanganin.

Kwentong Crayola

Tao at Crayola

May maganda, may kahanga-hanga, may kakaiba.

May gamitin, meron 'ding pinapansin.

May mapupudpod dahil sa labis na paggamit.

May mananatiling matulis dahil ayaw siyang piliin.

May mabilis na mawawala o maagang papalitan.

May walang silbi na tila dekorasyon lang.

Kukulayan ng Crayola ang guhit ng isang bata.

Gaya ng ating buhay na kukulay at guguhit ng pangarap.

Ang tao'y tulad ng nang nasa loob ng Crayola.

May iba't-ibang kulay, may iba't-ibang pangalan.

Kahit tayo'y magkakaiba, KAHON lang ang ating tutunguhan.

Tulad ng nasa loob ng Crayola na kahon din lang ang tahanan.

- - - - - -

Crayola At Edukasyon

Makalipas ang medyo mahabang dalawang buwang bakasyon, isa sa mga pangunahing dahilan kung bakit excited ang mga kabataang estudyanteng pumasok sa panibagong school year ay ang mga bagong school supplies and uniforms na kanilang gagamitin. Ang amoy at halimuyak ng bagong polo, medyas, sapatos, bag, books notebooks, papel, at siyempre ang crayola ay may kakaibang hatid na aromang nag-aanyaya sa mag-aaral na kung maari'y hilahin ang nalalabing araw ng bakasyon upang magbigay daan sa pasukan.

Ngunit gaya ng pangkaraniwang taong mabilis magsawa, ang pagkasabik sa pasukan ng isang estudyante ay unti-unting mawawala makalipas lang ang ilang buwan. Ang mabangong school supplies and uniforms ay maglalaho kasabay ng pagkawala at pagkapudpod ng paboritong crayola. At katulad ng maraming pilipinong may ugaling niñgas-cogon marami ring mag-aaral ang katatamaran ang pag-aaral sa kabila ng kumpletong gamit pang-eskwelahan ay kulang ang motibasyon para pagtiyagaan at pagsumikapan ang sampung buwang pag-aaral.

Kakatwang malaman na kung sino pang mag-aaral ang may kumpletong gamit sa eskwelahan at may magulang na may sapat na pambayad ng matrikula sila pa ang tamad na tamad na mag-aral at pumasok sa paaralan samantalang 'yung mga kabataang kabilang sa pinakamahihirap na pamilya, walang pambili ng supplies and uniform, walang pamasahe papuntang eskwelahano walang sapat na pambayad ng matrikula ay sila ang may masidhing pagnanais na makapagtapos ng pag-aaral.

Kung susumahin, humigit kumulang labing-anim na taon lang naman ang pag-aaral at kung hindi natin ito pagsusumikapan at pagtitiyagaan katumbas nito'y lima o anim na dekadang paghihirap at pagsisisi sa hinaharap. Kahit sabihin pang may mga taong yumaman at naging matagumpay sa buhay o walang sapat na edukasyon mas malaking bentahe at advantage pa rin ang mga degree holder kaysa nakapagtapos lang ng elementarya.

Oo nga't maraming mga bagay ang hindi natutunan sa loob ng paaralan pero para mahubog ang iyong personalidad, para maharap mo ang mapanghusgang mundo, para mas malaki ang tsansa mong makamit ang iyong tagumpay, para mas handa ka sa mga problemang tila unli, para hindi ka tawaging mangmang at hamakin ng mga (perpektong) tao, NAPAKALAKING tulong at kontribusyon ang pag-aaral dahil ito ang magiging sandigan at kalasag mo sa bawat pagsubok na sa atin ay sasalubong.

Dahil sa panahon ngayon ang pag-aaral ay tila itinuturing na ring dangal at karangalan ng tao. At ang Crayola ay bahagi ng anumang mapagtatagumpayan mo.

- - - - -

Kulay sa Crayola

Madalas hinahalintulad ng tao ang kulay sa maraming bagay na nagaganap sa ating buhay. May katumbas raw na kahulugan ang maraming kulay; mga positibong paghahalintulad at negatibong pagkukumpara na ating tinanggap at nakasanayan ng gamitin.

Heto ang ilan sa mga halimbawa ng kulay na karaniwang hinahambing sa mga tao:

Pula - espesyal na kulay ang pula. Hindi lang isa o dalawang bagay ang ina-associate natin sa kulay na ito. Pula ay kulay ng pag-ibig at panganib (red alert), pulang carpet ang inilalatag sa mga espesyal na taong lalakad sa isang okasyon at 'basag ang pula' ang bansag sa mga taong may sayad. Tumutukoy din minsan sa rebolusyon ang kulay na pula.

Berde - dalawang halos magkasalungat na bagay ang maiisip mo sa kulay na ito. Berde ay tumutukoy sa nature at kahalayan ang kahulugan ng taong may 'berde ang utak'. Berdeng dugo ay figuratively tumutukoy sa mga bading at maraming salapi ang ibig sabihin ng 'greener pasture'.

Asul - asul ang kulay ng dagat at ng kalangitan ngunit 'pag sinabing 'blue' sa hindi ko malamang dahilan ang kahulugan nito'y kalungkutan. 'Bughaw na dugo' ay para sa mga miyembro ng pamilya at ninuno ng monarkiya tulad ng hari, reyna, prinsesa at prinsipe. 'Blue collar job' ay tumutukoy sa mga trabahong nangangailangan ng malakas na katawang pisikal gaya ng mason, karpintero at basurero.

Puti - kulay at simbolo ng kalinisan. Kulay na hinahangad ng maraming morenang pilipino. Puting panyo para sa pagsuko, puting budhi para sa may malilinis na kalooban. White collar job ang tawag kung ang trabaho ay sa loob ng malamig na opisina, may malaking sweldo kumpara sa karamihan at kagalang-kagalang posisyong iyong pinaghahawakan.

Itim - madilim at malungkot na kulay. Kulay ng pagluluksa. Madalas negatibo ang katumbas ng kahulugan ng kulay na ito. Kung ang puti ay presence of all the color, ang itim naman ay absence of all the color. Ayon sa science, hindi raw ito kulay pero paano natin ito iuuri? Bahala sila. Hindi ko rin alam. 'Pag maitim ang budhi mo ibig sabihin sobrang walanghiya mo, 'black sheep' ang tawag sa pasaway ng pamilya at 'blackmail' naman ay may kahulugan na panggigipit.

Pink (rosas) - ang kulay na masyadong in-associate sa kababaihan. Ngunit maling isipin na kung kulay pink ang suot na damit ng lalake ay hindi na ito tunay na lalake. Kailan pa naging basehan ang kulay sa sekswalidad? Magandang paglalarawan ang katagang 'kulay rosas ang paligid' kahulugan nito'y positibo ang aura o may magandang nangyayari sa taong tinutukoy.

Mas maganda at mas exciting ang buhay kung ito'y may kulay kaya nga 'pag sinabing walang kulay ang iyong buhay kahulugan nito ay kawalan o kakulangan ng magagandang alaala, pagsubok at karanasan. Pasalamat tayo at tayo'y 'di tulad ng maraming hayop na colorblind ang paningin dahil kundi ay itim at puti lang ang mga kulay na ating nakikita.

Matalinghaga ang buhay, may talinghaga ang bawat kulay.

Ang kulay ay simbolismo ng maraming bagay na may kinalaman sa ating buhay.

Saang kulay ka man maihambing o anumang kulay ang iyong nararanasan katunayan lang na malaking bahagi ng ating buhay ang kulay.

Tulad ng kulay darating ang panahon na ang ating buhay ay kukupas, tulad ng alaalang iniwan ng crayola noong ating kabataan darating ang oras na ang buhay ay magiging isang alaala na lang.

Bachelor of Science

(click)

Naglilingkisang mga dila ang bumungad sa akin nang buksan ko ang TV sa kasagsagan ng hapong maalinsangan. Agad ko itong nilipat sa noontime/afternoon show na paborito ng marami.

"Putsa! Akala ko ba may censorship? Bakit may nagpapalitan ng laway sa katanghaliang tapat? Bakit nakabikini lang ang mga sumasayaw sa noontime show? Nasaan ang mga self proclaimed na moralista?" tanong ng utak kong malisyoso.

Ang hirap ng ganito. Lahat napapansin ko e, alam naman ng lahat na pangkaraniwan na senaryo lang naman ito sa telebisyon araw-araw. Siguro dahil na rin ito sa labis na inip at pagkabugnot. Mag-iisang taon na kasi akong nagpapagod at nagsasayang ng pawis at pamasahe para maka-apply ng trabaho na aakma sa kursong pinatagpusan ko pero hanggang ngayon hindi pa rin ako nakakatanggap ng tawag mula sa mga kompanyang pinagpasahan ko ng aking sangkatukak na resumé.

'Di hamak na mas masarap pala talaga ang buhay noong estudyante pa ako. Kain-tulog at bahay-eskwela lang ang aking ginagawa dati pero ngayon daig ko pa ang kalabaw na nag-aararo sa napakalawak na bukirin sa gitna ng tirik na araw, makahanap lang ng mapapasukan.

Heto pala 'yung sinasabi ni Tatay na ang tunay na inog raw ng buhay ay wala sa loob ng eskwelahan kundi nasa labas kung saan ang lahat ng taong nagmamadali ay pinababagal ng tila walang solusyong mga suliranin ng lipunan. Tama nga si Tatay, malayo pa ang semana santa pero parang nagpipinitensya na ako sa hirap at bagal ng sistemang umiiral sa halos lahat ng aking establisimyentong tunguhin. Tila walang katapusang sakripisyo para sa tulad kong naghahagilap ng espasyo sa progresibo ngunit masalimuot at masikip na daigdig ng corporate world.

Nagmamadali at nagkukumahog kang makatapos sa gusto mong gawin pero kahit anong gawin ko parang ganun pa rin resulta. Isang pagsubok para sa katulad naming aplikante ang pagcomply at pagkumpleto ng mga sandamakmak na mga documetary requirements. Halimbawa na ng NBI clearance kulang ang isang maghapon para makakuha ka nito idagdag mo pa ang police clearance, pagsecure ng SSS ID, medical certificate saka ng kung ano-ano pang shit.

Sa milyon-milyong pilipinong nangangailangan ng trabaho, ano ba ang chance na pipiliin nila ako? Sa qualification pa lang na 'pleasing personality' disqualified na yata ako. E, nanay ko lang yata ang nakakatanggap at nakakaappreciate sa pagmumukhang 'to. Sino ba kasing gago ang nagpasimuno na dapat matangkad ka, dapat hindi ka mukhang kriminal, dapat hindi ka pa gurang at marami pang 'DAPAT' na puro lang namang kalokohan para makakuha ng trabaho?

Bakit, mag-o-audition ba kami sa Starstruck? O sa Starcircle? Tapos, pinoprotesta natin ang diskriminasyon ng ibang bansa laban sa atin e tayo nga may double standard na pinaiiral.

Aba, hindi biro ang nakasuot ka ng longsleeve at balat na sapatos pero tagaktak naman ng pawis 'yung singit at kilikili mo. Nakakasawa na rin ang mga paulit-ulit na tanong ng mga interviewer sa akin halata ko naman na 'yung iba e nagpapowertrip lang naman. Sa katunayan, bago ako matulog naririnig kong umaalingawngaw sa tenga ko ang monotonous nilang mga interview question na: "What is your strength and weaknesses?" "Tell me a little about yourself" saka "Why should we hire you?". Pakiramdam ko para akong contestant sa isang beauty pageant na palaging umuuwing luhaan at talunan sa tuwing itinatanong ito sa akin.

Hindi sa nagrerklamo ako pero hindi na nakakatuwa ang gumising ng napakaaga at humingi ng perang pamasahe at allowance sa magulang para sa walang katiyakang resulta. Nakakahiya na. Siguro pampalubag-loob na lang para sa akin na marami sa mga classmate at kabatch ko sa kolehiyo ay wala pa ring mga trabaho. Shet na buhay 'to, oo. Para saan ba 'tong pinaghirapan at pinagsumikapan kong diploma kung ganito rin lang ang magiging buhay ko? Ano bang silbi ng Bachelor of Science para sa lipunang kailangang may koneksyon at impluwensiya?

(click)

Sa kabilang channel.

Hollywood movie na tagalog ang lenggawahe. Ayos.

Proud to be Filipino ang salita pero imported ang pelikula.

Naalala ko dati nang paslit pa ako ang tanging tinatagalog lang yata na palabas noon e, 'yung Marimar. 'Yun 'yung palabas na ang bida e si Thalia na wala yatang hindi nakakakilala noong kanyang kasikatan. Sa sobrang popular niya at ng kanyang telenovela lahat na yata ng babaeng sanggol na ipinanganak ng taong 'yon kundi Marimar e Thalia ang pangalan. Pero ngayon que cartoons o kahit anong foreign film pa 'yan o kahit hatinggabi pa ang airing ng isang pelikula tagalog na ang salita, hindi ka na mag-eeffort na intindihing mabuti ang palabas. Nakakatawa lang na ang mga katulad nina Optimus Prime, John McClane, Peter Parker, Bruce Wayne at Tony Stark ay napakatatas magtagalog! Galing 'di ba?

Given na 'yung mga Asia Novela e, majority ng mga pilipino talagang hindi kayang unawain ang dialect ng mga Korean, Chinese, Taiwanese o Mexican kaya kailangan talagang tagalugin para maintindihan at masubaybayan. Pero hindi mawala sa isip ko ang tanong na: "Isinadlak ba nito ang kaisipan at kamalayan ng mga pilipino? O pilit na inaabot at hinahabol ng mga higanteng istasyon na ito ang mas nakararaming masa?"

Siguro ganito na lang, sa mga gusto ng Hollywood Film na walang tagalog dubbing nandiyan ang HBO, Starmovies at Cinemax at 'pag foreign film na makabayan ang salita dito ka sa local channel.

(click)

Lipat ulit.

Hanep ang music channel. Sa Top 10 ng pinakapopular nilang kanta, tatlo rito ay kinanta ng American singer samantalang tatlo lang din ang sariling atin, magugulat ka pa ba kung ang natitirang apat ay kanta ng mga Koreano? Mga koreano na 'yung suot at itsura ay dinaig pa ang karakas ng nagmumurang-kamyas na matrona. Para silang extreme version ni Gary V. sa halos lahat ng aspekto; sa pananamit, sa estilo ng pagkanta, sa pagsasayaw at sa pagkilos. Tinapos ko 'yung number one song nila kanta ng Exo at kahit may lyrics kang mababasa sa kanilang music video hindi ko naintindihan ang mensaheng gusto nilang sabihin. Parang 'yung mga tagahanga rin lang nila, mahirap maintindihan. Malay ko ba kung tungkol sa malanding puta ang kanta nila o 'di kaya ang langit na kanilang narating habang sila'y nakadroga.

Ganun talaga die-hard fan e. Mga proud to be filipino kuno pero gumagastos ng libo-libo sa konsyerto ng mga foreign artist.

Ewan ko. Basta. Bahala sila sa trip nila, bahala ako sa trip ko.

Siguro kung inipon ko na lang na ang lahat ng ipinagmatrikula sa akin nina Tatay at Nanay sa loob ng walong semestre, nakapagpundar na ako ng maganda-ganda at matino-tinong negosyo. Sa kagustuhan nila na makapagtapos ako ng pag-aaral talagang literal na iginapang ni Tatay ang pambayad ko sa matrikula. Sundalo kasi si Tatay. Paano kasi ako daw ang tanging maasahan nilang makapagsasalba sa lintek na century old na yatang kahirapan, saka ako rin daw dapat ang magtutustos sa pag-aaral ni Henry na aming bunso pagtuntong niya ng kolehiyo.

Paano ba mangyayari 'yun e mag-iisang taon na akong tambay dito sa bahay? Mabuti nga mabait ang nanay, hindi ako sinesermunan at sinasabihan ng palamunin at batugan. Ngayon nauunawaan ko na kung bakit maraming mga magulang ang iniiwan kanilang mga anak upang magpaalipin sa ibang bayan. Alam ko na ang dahilan kung bakit may mga kababaihang napipilitang maging prosti. Batid ko na ang dahilan kung bakit maraming graduate student na lihis ang trabaho sa tinapos nilang kurso. Nakikisimpatiya na ngayon ako sa mga magulang na kinagagalitan ang mga anak dahil sa halip na nasa loob ng eskwelahan ay naglalakwatsa lang.

(click)

News channel naman.

Kung gaano nakakabuwisit ang gobyerno natin, nakakabuwisit din ang mga balita sa TV.  'Tangina kundi tungkol sa kasapakat ni Napoles sa korapsyon ang balita, tungkol sa kapalpakan ng serbisyo ng NBI, LTO, LTFRB, SSS, GSIS, MMDA, FDA, PNP, DepEd, DPWH, DOJ, DSWD at marami pang accronym na inimbento ng kung sinong opisyales natin. 'Yung balita noong nakaraang mga taon 'yun pa rin ang balita ngayon, naiiba lang ang pangalan ng involved. 'Yung problema ng ating bansa ilang dekada na ang nakararaan 'yun pa rin ang kinakaharap nating problema ngayon; baha, trapik, classroom, basura, scam, tubig sa dam, kidnapping, snatching, drugs, OFW, kalamidad, iskwater, riding in tandem, oil price hike, krisis sa kuryente, populasyon, polusyon pero 'wag ka hindi raw kasama sa problema ang ekonomiya! 'Tangina umuunlad na raw kasi ang 'Pinas.

Saan, bakit at sa papaanong paraan? Ang dami ko nang kasinungalingang naririnig pero 'yung kasinungalingan sa pag-unlad ng ekonomiya ng Pilipinas, napakaconsistent at walang kagatol-gatol nilang pinagmamayabang mula sa panahon ng rehimeng Marcos, Cory, Ramos, Estrada, Gloria hanggang kay Pnoy pinangangalandakan nila sa buong daigdig na tunay ngang umuunlad ang ating ekonomiya. Ikaw, ramdam mo ba?

Ang mga palabas sa TV katulad ng serbisyo publiko ng ating gobyerno. Nakakasawa.

Sa halip na sayangin ko ang oras ko sa panonood mas okay siguro kung magpahinga na muna ako upang makatulong mamaya sa gawaing bahay - mapakinabangan man lang ako ng aking mga magulang. Mahaba pa ang kahaharapin kong araw bukas kailangang makaipon ng lakas para sa darating na panibagong pagsubok sa buhay ng katulad kong bagong graduate slash tambay ng lipunan.

Sa ngayon, hindi makakatulong sa akin ang panonood ng dramaseryeng mahalay - magdadagdag lang ito ng init sa aking katawan at kirot sa nararamdamang kong pananakit ng ulo.

Alam kong hindi madali ang makahanap ng matinong trabaho pero hindi ko inasahan na ganito pala ito kahirap. Siguro 'singhirap yata ito sa pag-akyat ng bundok ng isang taong may pisikal na kapansanan. Pero kailangang magtiyaga at wala naman akong ibang choice na pagpipilian pasasaan ba't may kompanya ring magtitiyaga sa karakas ko, sa talent ko kuno at sa talino kong pinilit lang ng mga exam at recitation.

(click)