Paglimot

Kung susuriin ang "paglimot" ay isang malungkot na salita. Malungkot dahil kahulugan nito'y kailangan mong iwanan at lisanin ang alaala ng isang bagay upang makapagsimula ka nang panibagong yugto ng iyong buhay. May dalawang uri nang paglimot; ang una ay ang pagpilit sa sarili na limutin ang isang tao o bagay ang ikalawa ay ang paglimot ng hindi lubos na kagustuhan at hindi namamalayan. Nakatutuyang isipin na madalas kung sino pa ang gusto nating kalimutan iyon pa ang hindi mawaglit sa ating isipan siguro'y dahil maraming bagay ang nagpapa-alala sa kanya at ng kanyang presensiya o pagkukunwari lamang ang paglimot na ating ginagawa. Ngunit nakalulungkot din ang paglimot ng hindi natin kagustuhan ~ nagaganap ito sa mga taong hindi natin madalas makasama o makita at sa mga bagay na hindi natin gaanong pinahahalagahan. Sa isang kaibigan kung hindi mo siya madalas makasalamuha, makausap o makasama at sa dami nang pinagkakaabalahang gawain ito'y nangyayari.

Hanggang saan ba ang paglimot?
Kaya ba nating lumimot sa isang bagay na lubos na nagpapaligaya sa atin?
Kaya ba nating lumimot sa isang bagay kung ang katumbas nito’y matinding kalungkutan?
Bagamat ang kasalukuyan ay ginawa raw para kalimutan ang kahapon ako'y lubos na sumasalungat dito ~ ang kahapon ay bahagi ng ngayon at masayang alalahanin ang mga aral at masasayang naidulot nito.Datapwat kung hindi mo kayang labanan ang paglimot sa isang bagay na dapat nang limutin ikaw ang igugupo nito - igagapos ka ng nakaraan, malulubog sa kumunoy ng kahapon at maaaring humantong sa isang depresyon.

Gaano man kahalaga ang isang bagay hindi maiiwasan ang paglimot dahil hindi habang panahon na hawak natin ang anuman o sinoman at darating ang sandali na sa ayaw natin at hindi sila'y mawawala at dapat kalimutan. Masakit subalit totoo. Ang mga bagay na nagpapangiti sa'yo ngayon ang maaaring dapat mong kalimutan sa pagdating ng panahon. Kung hindi mo ito gagawin ang dating kasiyahan ay mauuwi sa kalungkutan. Hindi ka makararating sa iyong pupuntahan kung hindi mo gagawin ang unang hakbang.

Masaya ang bawat sandali. Nakapinid ang kalungkutan at animo'y walang katapusan. Musika ang bawat bitiwan niyang salita. Mahalimuyak ang samyo ng paligid. At pangarap mong matigil ang bawat oras na siya'y kapiling. Subalit mapagbiro ang tadhana ~ Siya'y lumisan at hindi mo matanggap ang dahilan. Wala ng ibang solusyon kundi ang paglimot, gagawin mo ito o matatali ka sa kahapon?

Ngunit ang paglimot ba'y kasagutan sa iyong katanungan o ito'y pansamantalang solusyon para maibsan ang kasakitan?

Makakahilom ba ito sa dinaranas mong sugat o ito’y magpapalala lang sa kasalukuyan mong sitwasyon?
Pagtakas ba ito o pagkasa sa hamon ng buhay?Pero sigurado ito'y kabawasan sa bigat na nakaatang sa'yong balikat.

Ano ba ang mas nais mo - ang ikaw'y lumilimot o ikaw ang nililimot? Walang pinag-iba. Ang ikaw ay nililimot o lumilimot ay parehong lumilikha ng sugat. Sugat sa lumilimot dahil bawat sandaling gusto mong makalimot at lisanin ang magagandang alaala ay lalong lumalalim ang pighati. Sugat sa nililimot dahil hindi mo man kagustuhan ang nangyari magdudulot ito nang pagkabagabag at pag-alala sa taong iyong nilisan, hindi mo man gustong makasakit ito ang hinihingi ng pagkakataon.

Kung sino man ang nagsabi na madali ang lumimot ay hindi pa nararanasan ang hirap nito. Madali ang magpatawad pero hindi ibig ipakahulugan nito na madaling kalimutan ang mapapait at masasayang alaala sa likod nito...


Lumipas ang panahon
Sapat na ang sampung-libong kahapon
Lahat tayo’y sa kalimot mababaon
Walang maka-aalala anuman ang ipamana
Ililipad ng hangin lahat ng gunita
Ni pangalan mo’y hindi alintana
Tulad nang iginuhit sa buhangin ng baybayin
Didilaan ng alon aanurin, buburahin
Paglimot ay magaganap ‘di man pilitin

Salamat Bro!

2011. Bagong taon ngayon. Bagong pag-asa sa maraming mga taong pinagkaitan ng suwerte ng nakaraang taon. Sa totoo lang wala akong mapaksa para sa blog entry ko na ito bagama't ang nais ko sana ay tungkol ulit sa Pilipinas at sa mga "kakaibang" gawi ng mga Pinoy pero marami na 'kong naisulat tungkol do'n at wala na yatang lalabas sa utak ko kung magsusulat ako ng ganoong paksa. Kung hihiling ako ng pagbabago para sa papasok na taon at para sa kinabukasan ng Pilipinas ang nais ko sana ay:

* wala ng digmaan sa pagitan ng gobyerno at mga rebelde (muslim man o hindi)
* iglap na mawala at masugpo ang kahirapan
* saniban ng kabaitan ang mga pulitiko at ibalik lahat ng kanilang ninakaw at maipamahagi sa kapus-palad
* hindi hadlang ang pera para makapag-aral ang lahat ng pinoy na gustong mag-aral
* wala nang mamamalimos sa kalye at kahit saang lugar dahil lahat ay may sapat na pera
* wala nang mamamatay sa gutom o dahil sa kawalan ng perang pampagamot
* wala nang napipilitang mag-ibang-bansa para maghanap-buhay dahil may sapat na trabaho sa bansa
* wala nang magpuputa dahil sa pera
* ang magkaisa ang bawat pilipino

Malayo sa katotohanan, mas malapit sa imposible. Mas trabaho na ng nasa gobyerno 'yan 'wag na nating abalahin si Bro sa dami ng mas mahahalagang bagay na nasa kanyang listahan dahil mas dapat na tayo muna ang magkaroon ng inisyatibo bago ito maisakatuparan ika nga eh - nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa.

Kaya imbes na humingi ako ng kung anu-anong shet kay Bro mas karapat-dapat siguro na magpasalamat na lang ako, ikaw, tayo sa lahat ng mga biyaya na dumating sa'ting buhay sa nakalipas na mga taon. Subukan nating tingnan ang positibong banda ng ating buhay kaysa patuloy na humingi ng personal na kagustuhan.

Madalas tayong magreklamo sa mga maliliit na suliranin at hindi sumasagi sa isip natin ang mga taong mas may higit na problema kaysa atin.
Madalas tayong nakukulangan kung ano ang nasa posesyon natin at wala tayong ideya kung ano ang wala sa iba. Madalas tayong humingi ng kung ano-ano samantalang ang iba ay higit ang pangangailangan.
Hindi man natin sila mabiyayaan o malimusan kahit man lang pang-unawa ay ibigay natin sa kanila.

Aaminin ko hindi ako ang tipo ng katoliko na relihiyoso at madasalin. Madalas nga ako sumasala ng misa tuwing Linggo at pangkaraniwan na sa'kin ang magbulalas ng P*@%$* In@! Dahil sa igsi ng pasensya ko itinuturing ko rin na mas makasalanan ako kumpara sa pangkaraniwang tao bagamat hindi pa naman ako nakakapatay ng tao. Sa kabila ng kapintasan at kamalian kong ito ay napakabait sa'kin ni Bro at alam kong kasama ko siya sa bawat desisyon sa buhay. Hindi ako nagdarasal para humingi ng personal na hiling mas hinihingi ko sa Kanya kung ano ang nararapat para sa akin at pasasalamat sa kung ano ang mayroon ako. Hangga't maaari ay gagawin ko muna ang aking bahagi bago ko ito ihiling. Sa lahat ng bagay, sa lahat ng oras at sa lahat ng pagkakataon ay nararamdaman ko ito.

Sa buong taon, pinilit kong sumunod sa lahat ng klase ng batas datapwat alam ko na hindi naman ito sinusunod ng marami, tumataas pa rin ang "toyometer" ko 'pag may sumasalubong sa'king sasakyan sa kalsada, 'pag may mga taong walang pakundangang magtapon ng basura sa kung saan-saan, humihinto sa gitna ng daan at iba pa. Hay naku tama na ang sintimyento wala rin namang mangyayari! Tayo nang magpasalamat at pahalagahan ang bawat biyayang ating tinatanggap isipin at subukan nating ilagay ang sarili sa mga kapus-palad ~ mapagtatanto natin napakapalad pa rin natin.

Okay lang na hindi branded at mamahalin ang damit natin dahil mas maraming mga tao ang nagsusuot ng damit na luma at nanililmahid at luhong maituturing ang pagbili ng bagong kasuotan.

Okay lang na hindi Nike o Havaiianas ang suot natin sa paa dahil marami pa rin ang hindi makabili kahit na Spartan.

Okay lang na wala tayong hamon o keso de bola noong pasko dahil marami ang nagtitiis na kainin ang tira-tira ng iba.

Okay lang na may pasok ka sa trabaho kahit na pasko't bagong taon dahil ilang milyon ngayon ang nag-aasam na sana'y magkahanap-buhay.

Okay lang na lumulobo ang katawan sa katabaan dahil milyong mga mga tao ang dumaranas ng tag-gutom at ang iba'y nangamatay dahil sa wala nang sapat na pagkain.

Okay lang na kupas na ang pintura at luma na ang iyong bahay dahil mas marami ang nagsisiksikan sa mainit at masikip na tirahan sa ilalim ng tulay o sa barong-barong na nasa tabi ng kalsada.

Okay lang na hindi modelo at hindi touch screen ang iyong Cellphone dahil maraming mga tao ang hindi tinuturing na pangangailangan ito.

Okay lang na sa pampublikong paaralan ka o ang iyong anak nag-aral dahil marami ng tao ang hindi nagkaroon ng pagkakataon na matutuong magbasa at sumulat.

Okay lang na matanda at mabagal na ang iyong computer dahil mas marami ang mangmang at hindi nakakaalam kung ano ang ibig sabihin ng Internet.

Okay lang na hindi pa natupad ang pangarap mong iPOD dahil maraming mga estudyante ang hindi makabili kahit na paperpad.

Okay lang na hindi ka bihasa sa pagsulat o sa pagbigkas ng salitang Ingles dahil maraming mga taong hindi makapagsalita sa taglay na karamdaman.

Okay lang na mahirap ang mag-abang ng bus o jeep papuntang trabaho o eskwela dahil mas marami ang pinili ang maglakad dahil sa kawalan ng pamasahe.

Okay lang na minsa'y tayo'y magkalagnat dahil may mga pamilyang tumatangis na nasa loob ng ospital dahil sa taglay na kanser ng kaanak.

Okay lang na hindi mo mabili ang gustong laruan ng iyong anak dahil mas kalunos-lunos ang mga batang nasa kalye at humihingi ng kaunting barya imbes na nasa loob ng tahanan.


Hindi man madali ang buhay mayroon pa rin tayong dahilan para ipagdiwang at ipagpasalamat ito.

Lalo't ngayon na may bagong taon ibig sabihin ay bagong pag-asa, bagong mithiin.
Minsan sa kahahangad ng tao mas mataas na pangarap naklilimutan na natin kung ano ang nararapat at kung ano naman ang wala sa iba. Sa katwirang hindi masama ang mangarap hindi natin nari-realize na nasa atin na pala ang pangarap na ito naghahangad pa rin ng kagitna! Imbes na magpasalamat patuloy pa rin sa paghiling. Bilangin ang biyaya at magpasalamat sa bawat sandali at bawat araw ng ating buhay. Hindi kailangang maging relihiyoso para gawin ito, simpleng "salamat Bro!" ay ayos na. Gawin natin ito ng bukas ang isipan at walang hinanakit.

Salamat Bro sa biyaya! Isabay ko na rin ang pagbati nang mapayapa at masaganang Bagong Taon sa ating lahat!

Case (un)closed: The Vizconde Massacre

There is no happiness for people at the expense of other people.”
-Anwar Sadat-

Pinilit kong pigilan ang sarili ko na gumawa ng isang blog entry tungkol sa kaso ng Vizconde Massacre dahil ito’y isang sensitibong isyu; na kung sino man ang panigan mo ay siguradong may masasagasaan ka pero hindi ko rin nagawa. Masyadong masalimuot ang usaping ito dahil ultimo ang lahat ng mga huwes sa Kataas-taasang hukuman ay hindi kumbinsido sa pagpapawalang-sala sa mga inakusahan. Sa botong 7-4-4 ng mga husgado; pito ang naniniwalang hindi sapat ang ebidensya, apat na kumbinsidong may sala ang mga naakusahan at apat ang nag-abstain.

Ang mga huwes na ito ay walang dudang hindi pangkaraniwan ang talino; mga bar passer at ang iba pa nga ay mga topnotcher, ang ibig sabihin nito sila ay nailuklok sa kanilang puwesto dahil sila ay able and capable na hawakan ang malupit na posisyong ito. Subalit sa nasabing boto na 7-4-4 hindi sila nagkakaisa na si Hubert Webb et al ay totoong inosente. Ano ba ang nangyari? Ano ba nakita ng mataas na hukuman na hindi nakita ng RTC? Kung talagang walang sala at walang kinalaman ang mga naakusahan nasayang ang malungkot at napakahabang labing-limang taon nilang pagkakapiit.

Ang hudikatura ng Pilipinas ay matagal ng pinagdududahan at hindi mo masisisi ang kaanak ng mga biktima kung sisihin man nila ito sa pagkaka-abswelto ng mga di-umano’y salarin. Hindi dito matatapos ang matagal at mitikal na digmaan ng may kapangyarihang mayayaman laban sa mga sawing-palad na mahihirap. Saan ba lulugar ang mga huwes? Ano ba ang dapat na batayan sa paghuhukom sa mga “salarin”? Sa halos magkakasabay na paglabas at pagbasura ng mga kontrobersyal na usaping Truth Commission, Hayden-Katrina Scandal at The Marcoses ill-gotten wealth mas maraming masa ang nairita at diskontento kaysa pabor dito at ang kanilang nagkakaisang tanong: ano ang aasahan ng ordinaryong si Juan sa kaso ng Vizconde Massacre?

Ilang oras matapos i-anunsyo ang paborableng desisyon para sa mga naakusahan agad ding naglabas ng mga salaysay ang tagapag-salita ng Kataas-taasang Hukuman; na ang desisyon mga kagalang-galang na huwes ay bumatay lamang sa mga ebidensya at hindi nila tahasang sinasabi na ang naakusahan ay sadyang walang sala samakatuwid ang nagpanalo sa kanila ay ang tinatawag na “technicalities”. Kung tutuusin ay wala naman talagang nanalo rito kapwa ang mga naakusahan at si Ginoong Vizconde ay talo rito. Sa panig ng mga Webb, et al – sila ay hindi wagi dahil nasayang ang binuno nilang mga panahon na nasa loob ng kulungan dahil hindi naman pala sapat at kongkreto ang ebidensya laban sa kanila. Sa panig ng mga Vizconde – mas lalong hindi rin siya wagi dahil sa buong panahon ng pagdinig ng kaso ay umaasa siyang makakamit ang hustisya’t katarungan ngunit lahat ng ito’y gumuho sa isang iglap na animo’y tinangay ng dumadagundong na agos.

Hindi ko pupunahin o pupurihin ang pitong huwes na pumabor sa mga akusado gayundin ang apat na tumaliwas sa desisyon ng mababang hukuman bagkus mas nakatawag sa akin ng pansin ang apat na huwes na nag-abstain o hindi bumoto sa usaping ito. Ang apat na huwes na ito ay may responsibilidad na sinumpaan sa mahal nating bayan ngunit sa pagkakataong ito, ito ay pawang kanilang tinalikdan sa kung ano mang dahilan. Hindi ba sapat ang kanilang talino para magdesisyon sa sensitibong kaso? May mga senyales ba galing sa itaas kaya hindi sila makapagdesisyon? O sila’y lumiban ng magkaroon ng kuro-kuro ang kapwa nila mga huwes? Mga buhay ang nakasalalay sa desisyong ito; buhay na nawala at mga buhay na napariwara dahil sa akusasyon. Sayang. Kung sila lang ay may sapat na tapang at lakas ng loob na magdesisyon baka nagkaroon pa ng sapat na justification ang hatol pabor man ito o hindi sa mga biktima.

Kasabay ng pagtangis ni Ginoong Vizconde sa narinig na hatol ay halos madurog naman ang puso ng maraming manonood sa telebisyon man o sa mismong lugar kung saan siya naroon; nakikisimpatiya at muling nakiramay sa pagkamatay at pagkawala ng mailap na katarungan. Sa kabilang banda nama’y hindi maipinta ang ligaya’t saya ng mga akusado gayundin ang pamilya nito; ligayang hindi mapapantayan ng anumang materyal na bagay sa mundo. Dito nila mapapatunayan ang sinabi ng isang Anwar Sadat na: “There is no happiness for people at the expense of other people.” Subalit kung talagang wala silang kinalaman at kasalanan sa pagkamatay ng mag-iinang Vizconde masasabi ko namang: They deserve all the happiness in the world. Sa tagal nilang nasa likod ng makalawang na bakal na rehas, mainit, masikip at nanlilimahid na kwarto at mala-impyernong buhay sa loob ng kulungan…gayong inosente naman pala sila, ito na ang tamang pagkakataong na sila naman ay lumigaya.

Sa dami na nang matatalinong humawak sa kasong ito, sa dami na nang nagmamagaling sa ganitong usapin at sa dami na nang lumabas na opinyon sa mga kwentuhan sino ba talaga ang inosente at may sala dito? Hindi ang huwes, hindi ikaw at hindi ako ang may otoridad at karapatang magsabi nito kundi ISA lang…kung sino ang pumapasok sa isip mo ngayon.



The ASTIG compilation

Astig - pang-uri; pabalbal; astig binaligtad na salitang tigas. Tumutukoy ito sa mga tao o sitwasyon na may maangas o matikas na taglay o pag-uugali.

Karamihan sa mga pinoy ay ASTIG sa halos lahat ng bagay at sa kanyang pananaw sa buhay. Bawat indibidwal ay may angking kaastigan ang iba ay kanila nang nabatid ang iba naman ay kailangan pang linangin at tuklasin. Negatibo o positibo man ito sa ating mata isa lang ang sigurado: ang pagiging astig ay tatatak sa isip ng pangkaraniwang pilipino at ng iba pang dayuhan. Ano-ano o sino-sino ba sila? Ito ang aking pananaw.


paa ng manok - dahil ang pinoy ay astig kahit paa ng manok o bituka o dugo man 'yan walang problema basta may mailaman sa tiyan kaya ng pinoy isubo yan. Astig di ba?

kuliglig - Astig na maituturing ang kuliglig at ang driver nito. Nag-evolve ito mula sa liternal na bukid hanggang sa Andres Bukid at Divisoria tinatangkilik ito ng motorista. Ano ang astig dito? Marami. Exempted sa huli, sa traffic rules, maraming sakay at higit sa lahat umaalma sa astig din na pulis!


double parking - kahit masikip na kalsada, kahit makaabala sa iba basta makapag-park lang at maipakita ang kaastigan gagawin ng pinoy 'yan. wala namang sumisita eh bakit aayusin ang parada?

habal-habal - kung siya'y tawagin astig na maituturing. Sa'n ka ba naman nakakita ng sasakyang dalawa ang gulong pero higit pa sa laman ng kotse ang kayang isakay! 'Wag mo isipin ang disgrasya para hindi ka mamroblema.

kampana ng simbahan - ay nanggigising na ayon sa isang kanta pero pa'no ka na ngayon gigisingin kung ang kampana ay naakyat-bahay na? Hindi pa ba astig ang tawag kung pati kalembang ng simbahan ay kayang nakawin? na ang timbang ay halos simbigat na ng ordinaryong sasakyan.

pag-ihi - ay isang ordinaryong gawain lang pero kung gagawin mo 'to kung saan-saan kaastigan 'yan 'tol! bantog tayo sa gawaing ganyan kaya bilib sa'tin ang mga dayuhan.

basura kahit saan - tapos magrireklamo tayo kung bakit may baha? sa kalsada, sa overpass, sa lrt kahit sa'n mo maisip may basura ganyan kaastig ang pinoy. Sablay nga lang.

inuman at sugalan sa daan - isang kaastigan! normal na senaryo na lang ito sa mahal kong bayan. idagdag mo pa ang tong-its na pampasaya maya-maya sila-sila rin ang mag-aaway-away. Lupit.

basketbol sa kalsada – isang kaastigan. kahit pa maraming naabalang ibang tao o sasakyan sa paglalaro nito okay lang basta mapagbigyan ang mga mini-liga na ganito. wa’ko kers ika nga. kung si kap nga eh hindi rin ito pinakikialamanan sino ang maglalakas-loob na gibain yan?
iskwater - sa ilalim man 'yan ng tulay o gilid ng riles ay maituturing na kaastigan. sila ang halimbawa ng tunay na survivor kahit sa'n mo ilagay siguradong mabubuhay. yan ang tunay na astig. idagdag mo pa sa pagiging astig nila ang pagkakaroon ng average na limang anak bawat pamilya. may bago nga palang tawag ngayon sa kanila hindi na raw iskwater kundi informal settler. ano ang pinagkaiba? wala. ang alam ko lang astig sila.

tricycle - tulad ng baraha na may apat na hari kabilang na rin sa hari ng kalsada ang mga tricycle. meron nga silang rehistro at lisensya pero malala din paglabag nito sa trapiko. overloading. counter-flowing. reckless. disregarding. 'pag nakasagi o nakabundol: sila pa ang minsa'y galit. ano pa ini-expect mo? astig nga eh.

MMDA signage - malupit na ang babala hindi pa rin nababasa ganyan kaastig ang mga pinoy. ipipilit pa rin ang gusto nila kahit alam nang mali 'pag nabundol...syempre kasalanan pa rin ng mga driver. reckless imprudence resulting to homicide.

manhole na ninanakaw - gustuhin man ni mayor na pagandahin ang kalsada o lagyan ng magagandang ilaw ang poste o pinturahan ng bago ang mga pader magdadalawang isip siya. bakit? nanakawin ang manhole. babatuhin ang ilaw. vandalism sa pader. tapos isisisi sa gobyerno ang kalagayan nila. ilagay sa ayos ang kaastigan.

pulubing nagyoyosi - pulubi man ay may angking kaastigan nakukuha pang magyosi eh wala na ngang pambili ng kanin. nakakaawa na ganyan ang kanilang kalagayan pero hindi naman sila nililimusan para ipambili lang nila ng yosi. lintik kasi na slogan 'yan: come to where the flavor is.

barubal na jeepney - kung hindi ka pa naka-encounter nito hindi ka tunay na pinoy. isa pang astig ng kalsada: ang mga jeepney. requirements na yata sa pagiging jeepney driver ang magbaba at magsakay kahit saan nila maisipan, ang umandar sa pulang ilaw at huminto naman sa luntian. hindi mo sila pwedeng sawayin dahil lalong lalabas ang pagka-astig nila. ako? binabaril ko sila gamit ang aking daliring hintuturo. bang!

walang helmet - alam na ngang bawal pero ginagawa pa rin. tipikal na pinoy. ordinaryong motorista, pulis, enforcer na nakamotor pansinin mo marami sila. abangan mo bukas sa paborito kong 24 oras may naaksidente dahil sa motor kundi namatay, ay malubha. at pag nabuhay uulit pa 'yan. astig eh.

commemorative plates - para saan ba 'yan? siyempre para ipakita sa madla na astig sila at hindi sila pwedeng sitahin sa kalsada! tiklop ang buntot ng MMDA kung ito ang nakalagay sa kotse mo imbes na regular plate. klasikong halibawa ng "the law applies to all otherwise none at all" taliwas nga lang.

sidewalk vendor - isa ring kaastigan ang pagtitinda sa gilid ng kalsada kahit alam nilang halos wala ng madaanan ang mga tao wala rin silang pakialam ganun talaga kailangang may laman ang sikmura, kahit na kinukumpiska o sinusunog ang paninda nila tuloy pa rin sila sa pagtitinda. survival of the fittest rules.

videoke - ang larawang ito ay kuha sa isang liblib na lugar sa probinsya ibig sabihin kahit sa'n ka man mapunta ang pagbi-bidyoke ay laganap. ganyan ka-astig ang pinoy pagdating sa kantahan. konting okasyon videoke, kahit sa patay may videoke, kahit masikip na eskinita magsi-set up para maipwesto ang videoke. priceless moments.

GMA - wala ng aastig pa sa pagmumukhang ito at walang hindi nakakakilala dito. Astig ito sa pinakamataas na antas! Kung manlalaro lang ito ng ahedres dadaigin nito sa Eugene Torre o Wesley So at malamang isa na rin itong grandmaster sa galing niya mag-pwesto ng mga opisyal. Astig 'di ba? Sa'n ka ba naman nakahanap ng tao...pangulo na nasa pinakamataas na posisyon eh tumakbo pang congressman. ang touch move ay para lamang sa ahedres pero ibahin mo 'to 'tol she's untouchable! Kasariang babae pero ugali ng tunay na lalaki. ASTIG!

Ang komersyalismo ng Paskong Pinoy

Okay, so malapit na naman ang Christmas. Sa loob-loob ng marami ay umpisa na naman ang mga alalahanin sa regalo sa kung sino-sino, sa mga pamangkin, sa ka-officemates, sa kaibigan, sa mga pinsan, sa iyong tito at tita, sa mga kakilala, sa mga hindi kakilala, sa kaibigan at syempre sa mga inaanak. Ilan na nga ba sila? Ano na nga ulit ang mga pangalan nila? Sino na nga ang mga Mommy't Daddy nila? Inaanak ko ba talaga sya? Ilang taon na ba sila? Mataba ba sya o payat? Pera na lang ba o regalo?

Iyan ang mga katanungang nasa isip natin taon-taon na lang pero hindi pa rin matandaan ang mga kasagutan. Makakalimutin ba tayo o sadyang matigas talaga ang mga ulo natin? Bakit hindi na lang natin isulat sa isang papel ang listahan nila para bago mag-Christmas ay hindi tayo gahulin sa oras sa kakaisip sa ating mga katanungan. Pero after the occasion, malamang na may mga makakaligtaan at makakalimutan pa rin tayo.

Sale sa mall, sale sa Tiangge, Zero interest na mga appliances - mga pang-engganyo sa mga tao at pangkaraniwang senaryo tuwing Disyembre. Nakakalungkot man isipin at sabihin pero taon-taon ay parang nagiging komersyal na ang bawat pasko ng karamihan sa atin. Realidad na ito. Parang naoobliga na ang marami na mamili, magbigay, mag-aginaldo, magregalo na kung minsan ay hindi na bukal sa loob ng iilan. Kamakailan lang ay nanawagan ang simbahang katoliko sa pagiging komersyalismo ng Paskong Pilipino dahil tila nawawala ang totoong diwa ng Pasko: ang birthday ni Bro. Sa pagkakataong ito ay magkasundo kami ng simbahan hindi katulad sa isyu ng "contraceptives". Naiirita na ang simbahan dahil maraming mga bata ang hindi nakakaalam kung kaninong okasyon ang pasko; ang sabay-sabay nilang sagot: SANTA CLAUS! (syempre kasama ang mga reindeer nito) imbes na si Hesukristo. Santa Claus na produkto at imahinasyon lang ng Coca-cola at malayong-malayo sa totoong St. Nicholas na payat at palihim ang ginagawang pagtulong at pamimigay ng aginaldo.

pamahiin at iba pa

Bunga ng ating kabataan, kamusmusan at murang isipan maraming mga bagay tayong pinaniwalaan ng mahabang panahon at ngayong may sapat na tayong pag-iisip alam na nating ihiwalay ang mali sa tama, ang katotohanan sa kasinungalingan, ang kathang-isip sa realidad.

Ang ilan sa mga nakalista dito ay posibleng pinaniwalaan mo rin nang ikaw ay medyo bata pa at ang ilan naman ay kasalukuyang nalilinlang pa ng mga "kalokohang" ito. Ang iba rito ay pamahiin, ang iba naman ay sabi-sabi lang ng mga matatanda noong araw na sa hindi malamang dahilan ay pilit na itinanim sa mga isip natin ng ating mga Inay o ng ating mga nakatatandang kapit-bahay o kaya naman ay kwento-kwento lang na kumalat at pinaniwalaan.

Silip sa dekada 80

At dahil wala pang cable noon at mahina ang reception ng antenna sa aming bubungan kumuha ako ng tinidor, inilagay sa likod at inipit sa kabitan ng kable ng antenna."

Ang dekada 80 ang sa tingin ko ang pinakamakulay na dekada sa lahat ng larangan - musika, pelikula, programa, kasaysayan, pananamit, moda at teknolohiya. Datapwat mas mahuhusay ang mga teknolohiya at imbensyon sa kasalukuyang panahon na pumapatay naman sa napakaraming negosyo; sa panahon naman ng dekada 80 nagmula ang mga ideya nang makabagong gamit o kasangkapan at nagkaroon lamang ng mga inobasyon. Hindi maikakaila na kay sarap alalahanin at sariwain ang panahong ito ng ating kabataan (sa mga kaedad ko) kung nabuhay at may malay ka na noong panahong iyon ay makaka-relate ka sa blog na ito.

Dekada 80 kung kailan hindi gaanong komplikado ang buhay, hindi pa laganap ang kahirapan gayundin ang katiwalian. Paatras yata ang usad ng buhay ng Pinoy dahil sa halip na umunlad ay lalo pa tayong nalubog sa kahirapan. Ang piso noon ay mayroon pang halaga at ang palitan ng piso sa dolyar ay naglalaro lang sa P16 hanggang P18. Ang trapik ay hindi pa malala dahil wala pang pedicab, kuliglig o tricycle sa kalsada panaka-naka'y may makikita kang kalesa na bumibiyahe, asul na bus na kung tawagin ay Lovebus at syempre ang hari ng kalsada ang makulay na jeepney na Sarao ang tatak. Sa mga nakakaluwag sa buhay ang kotseng kung tawagin ay Box-type ang bumida at kung may kaanak ka naman na galing ng Saudi stainless na owner-type jeep ang inyong serbis. Walang ibang sikat na relo noon kundi ang Seiko 5 at acid wash kung tawagin ang mga maong na pantalon, nutribun ang peborit ng mga estudyante at slumbook & flames naman ang kanilang libangan sa loob ng klasrum. Naalala ko pa noon na ang pamasahe sa jeep papunta sa paaralan kong Lakandula ng elementarya at Torres naman ng sekondarya ay umabot lamang yata sa piso ang pinakamataas.