Heneral Luna At Ang Bagong Henerasyon Ng Kabataan

Bihirang-bihira lang tayo makaranas ng matitinong pelikula, 'yung pelikulang maaari mong tawaging sining at maaari mong ipagmalaki saan mang film festival mo ito ilahok.

At kung sakaling mayroong ganitong klase ng palabas sa sinehan, nakalulungkot na madalang naman ang suportang ibinibigay ng mga pilipino sa ganitong klase ng pelikula. Kadalasan pa nga ang mga ganitong matitinong pelikulang ginawa ng mga producer, writer at director na may tunay na pagmamahal sa sining ay mas naa-appreciate pa ng mga kritiko sa ibang bansa. At 'pag nabigyan na ng karangalan sa International Film Festival, isa-isa nang maglalabasan ang magki-claim na proud (daw) silang maging Filipino -- isang kaplastikan, isa na namang pagpapanggap.

'Pag walang saysay ang isang pelikula mananawagan ang iba na (kunwari) 'wag manood sa ganitong uri ng basura pero kung mayroon namang matinong pelikula kulang naman ang marami sa ipinapakitang suporta. Tila wala tayong consistency at pinipili lang natin ang gusto nating purihin para tayo'y papurihan.

Bawat pelikula ng Star Cinema (OA na komedya man ito o tungkol sa walang pagkasawang tema ng pangangalunya, pabebe love story man ito o gasgas na kuwento ng katatakutan na hindi naman nakakatakot) ay tumatabo ng mahigit ng isandaang milyong piso sa takilya. 'Wag na lang nating sabihing walang sining sa likod ng mga nalikhang pelikulang ito, 'wag na lang nating sabihing basura ang pagkakagawa ng mga pelikulang ito, 'wag na lang nating sabihing hindi pinag-isipan ang mga istorya nito. Nakakalungkot lang kasi na marami na nga tayong ganoong uri ng pelikula hindi pa ito natutumbasan ng maayos-ayos namang palabas; kahit isa man lang matino sa bawat sampung pelikula ay sapat na siguro para sa ngalan ng totoong sining at para sa kapakanan ng pilipinong tinatanga, ginugutom at inuuuhaw sa ganitong uri ng programa at palabas.

Ang mga tao sa likod ng mga pelikula nina Vice Ganda, Kim Chiu, Daniel Padilla at iba pa ay hindi mo pwedeng sabihing walang utak at hindi nag-iisip, dahil ang katotohanan ay matataas ang kanilang edukasyon at pinag-aralan na may kinalaman at kaugnayan sa film making at creative writing -- nagkataon lang kasi na ang pelikulang kanilang ginagawa ang karaniwang gusto ng nakararaming masa. Kumbaga kung ano ang hinihiling 'yun ang ibinibigay. At kung gagawa nga naman sila ng matinong pelikula may manonod ba? Kikita ba ito ng mahigit sa isandaang milyong piso? Sisikat ba ng husto ang mga bidang artista dito? Mamahalin ba sa sila ng masa?

Nakakadismaya lang na silang may kakayahan at may kapangyarihan na mga nasa industriya ng pelikula ay nagpapalamon sa kinagisnang sistema. Ang tanong: kailangan ba na palaging pera ang motibasyon sa paggawa ng programa at pelikula?

Sa kabila nang naghihingalong industriya ng pelikula at sining dito sa atin tila nakakamanghang malaman na mayroon pa ring (mga) producer na pursigidong mamuhunan at sumugal para sa isang matino, matalino, makasaysayan at pinag-isipan nang hustong pelikulang tulad ng 'Heneral Luna'.

Ang tanong sa 'Luna': Bayan o Sarili?

Walang pag-aalinlangang Bayan ang sagot pero kaya ba nating pangatawanan ito gaya ng ginawang sakripisyo ng katulad ni Heneral Antonio Luna? Baka hanggang salita lang tayo, baka matapang lang tayo sa social media, baka magtaksil ka rin sa bayan gaya ng pagtataksil ng maraming pilipino noong panahon ng una at ikalawang giyera.

Sa nakikita nating ugali, asal at gawi ng bagong henerasyon ng kabataan ngayon tila iba ang nakikita at namamasid nating kanilang ipinaglalaban; handa silang makipagmurahan, makipaglaitan at magbanta para sa kanilang dinidiyos na mga idolo o para sa higanteng istasyon ng telebisyong nakikinabang sa kanila.

Si Heneral Luna ay ipinaglaban ang kalayaan ng kanyang Inang-Bayan samantalang ang bagong henerasyon ng kabataan ay ipinaglalaban ang kanilang mga idolong nagpapakilig sa kanilang kalamnan.

Saan ba nagkulang si Heneral Luna at ating mga bayani?

Nagkamali ba Si Dr. Jose Rizal nang sabihin niyang ang kabataan ang pag-asa ng bayan?

Sa kalayaang tinatamasa ng ating bayan hindi naman natin kailangan ng karagdagang bayani, ang kailangan lang natin ay disiplina sa ating mga sarili.

Sining o pera?

Sa komersiyalismong sumasakop sa industriya ng musika, telebisyon at pelikula tila hindi na kailangan pang sagutin ang tanong na 'yan. Kung talagang may pagpapahalaga at wagas ang pagmamahal ng mga producer ng pelikulang pilipino, telebisyon at musika sa sining -- mas marami pa sana tayong napapanood at naririnig na may saysay na kanta, programa at pelikula. Pero hindi e, dahil mas matimbang na nga ang pera sa halos lahat ng bagay dito sa mundo tila (halos) wala nang pakialam ang lahat sa halaga ng sining. Bukod sa komersiyalismo idagdag pa natin ang mentalidad ng kolonyalismo, saan na kaya patungo ang industriyang ito? Oo ang mga industriyang ito'y kailangan ng pera para patuloy na manatili pero kung kanilang gugustuhin maaari namang makalikha ng sining na hindi kailangang malugi.

Gusto kong mangarap na ang pelikulang 'Heneral Luna' ay ang magiging ehemplo at susi sa panunumbalik ng matitino at de-kalidad na pelikula sa bansa. Gustong-gusto ko.

Humigit-kumulang isandaang milyong piso ang budget nito para mapaganda at magmukhang makakatotohanan ang bawat eksena ng naturang pelikula -- malaking halagang mawawala at malulugi kung sakaling hindi ito tumabo at pumatok sa takilya. Sa unang mga araw nang pagpapalabas ng 'Heneral Luna' sa sinehan nag-abiso ang pamunuhan nito na ipu-pull out na ang pelikula dahil sa mababang benta ng tiket at upang magbigay daan sa mas malalaki, mas siguradong hit na pelikula ng Hollywood -- ito ay sa kabila ng limampung porsiyentong diskuwento sa tiket para sa mga estudyante.

'Pag sinabing estudyante sila ay ang mga kabataang pag-asa umano ng bayan. Sila ang balang-araw ay papanday sa ekonomiya ng bansa at magiging lider ng masalimuot na mundo ng pulitika. Hindi deserve ng 'Heneral Luna' na kalahati lang ang ibayad natin sa pelikulang ito dahil sa makatotohanan, husay, pulido at world class na pagkakagawa nito pero dahil nais ng mga producer ng pelikula na mas maunawaan at mas makilala nang malaliman ng mga kabataan ang karakter na si Antonio Luna at iba pang may kinalaman sa istorya ng kanyang buhay -- nagbigay sila ng malaking diskuwento.

Hindi ba't nakakagago lang kung iisipin na ang lahat ay willing na magbayad ng halos dalawandaang piso para sa mga pelikulang tulad ng 'Praybeyt Benjamin', 'Sisterakas', 'Girl, Boy, Bakla Tomboy', 'Enteng Kabisote', 'Pagpag' at iba pa pero sa makasaysayan at makabuluhang pelikulang 'Heneral Luna' ay tila hindi pa ito masuportahan, ito ay sa kabila ng discounted na ticket price nito.

Dahil sa maganda at positibong feedback, 'ingay' at panawagan ng maraming netizen na panoorin ang obrang 'Luna' napuwersa ang mga theater management na huwag munang i-pull out ang naturang pelikula at sa ikalawang linggo ay medyo nakabawi ang mga producer nito; tumaas ang ticket sales ng pelikula, dumami ang nanood at naging interesado kung ano ang mayroon sa 'Heneral Luna'. Salamat at naabot na ng pelikula ang isandaang milyong pisong kita. At isa pang magandang balita, ang pelikulang 'Heneral Luna' ang kinatawan ng bansa para sa Oscar's sa susunod na taon.

Kamakailan nag-trend sa Twitter ang isang post tungkol sa pelikulang Heneral Luna; may isa raw kabataang manonood ang narinig niyang nagtanong na kung bakit daw sa buong durasyon ng palabas ay nakaupo lang si Apolinario Mabini (Epi Quizon). Nakakatawang nakakainis lang na ang mga kabataang ito ay mas kabisado pa ang mga kanta ni Beyoce at Justin Bieber, alam ang dahilan ng paglisan ni Zayn Malik sa grupong One Direction at kilala ang bawat miyembro ng hinahangaang K-pop group pero mga mangmang at wala namang alam sa maliit na detalye sa isang bahagi ng kasaysayan.

Hindi man mabago ang iyong pananaw sa panonood ng pelikulang 'Heneral Luna', hindi man direktang maiba ang ibang aspekto ng iyong buhay -- makaka-relate ka naman sa maraming eksena ng obra-maestrang ito at mari-realize mong ang mga pilipino'y tila hindi nagbago. Na ang mga pilipino'y sadyang kulang sa pagkakaisa. Na may mga pilipinong may pagka-traidor sa kanya mismong bansa. Na may mga pilipinong pinahahalagan ang sariling interes kaysa sa interes ng kanyang nakararaming kababayan.

Habang may mga taong gustong lumaya marami naman ang gustong magpasakop sa banyaga.

Habang may mga polisiya na dapat ipatupad para sa layuning pagkakaisa, may mga ayaw namang magpasakop sa umiiral na batas.

Habang may mga bayaning handang ibuwis ang buhay para sa bayan, may mga pilipino namang pipigil at kikitil sa kadakilaan ng hangaring ito.

Ang karakter sa pelikulang 'Heneral Luna' ay nasawi at nabigo at ang kanyang istorya'y nauwi sa malungkot at masaklap na trahedya. At gaya ng pelikulang 'Heneral Luna' tila kabiguan at trahedya rin ang kinasasadlakan ng bansang kanyang ipinaglaban. Ito ay sa kabila ng mahigit isandaang taong kasarinlan at kalayaang ating tinatamasa.

At patuloy tayong malulugmok sa kabiguan at trahedyang ito hangga't pinipili at inuuna natin ang ating sariling interes kaysa ang kapakanan ng bayan.

Reunion II

December 6, 2014. 6PM

Eksakto lang sa oras ang dating ko sa venue ng Get Together ng Marcelo Del Pilar HS Batch 94.

Kaunti lang ang customer ng restaurant. Siguro dahil medyo nakakatamad ang panahon -- maulan kasi, idagdag pang may kalamigan ang klima. Ngunit sa kabila nito alam kong hindi ang mga ito lang ang pipigil sa batch para um-attend sa naka-schedule na mini-reunion. Sila pa na matagal na hinintay at inabangan ang espesyal na araw na ito.

Walang pasok sa opisina namin kung Sabado pero pumasok ako.

Araw 'yon ng aking pahinga pero okay lang sa'kin na ipagpaliban ko ito.

Kahit may kalayuan ang Bulacan sa Max's 10th Avenue, Caloocan walang problema sa 'kin 'yon.

Dahil tulad ng maraming aattend sa event na ito, may kanya-kanya ring silang sakripisyo.

Bitbit ko ang paperbag na may lamang pang-exchange gift at kakarampot na lakas ng loob na may halong kapal ng mukha dahil sa ako ang naatasang gumawa at magbigay ng opening remarks sa batch. Hindi ako sanay na humarap at magsalita sa harap ng maraming tao pero teka sino ba ako para tumanggi? Ano ba naman kontribusyon kumpara sa partisipasyon ng iba? Sa edad kong ito -- wala akong karapatang mag-inarte. Siguro ituturing ko na lang na isang pribelehiyo ang gagawin kong ito.

'Yung totoo, hindi ako komportable sa ganitong klase ng pagtitipon, sa katunayan sa ilang ulit na mini-reunion o get-together ng batch - ito pa lang ang aking ikalawa.

May kaunting pangamba na naglalaro sa aking isip, mga pangambang alam kong nilikha lang ng pagiging paranoid ko. Iniisip kong baka ma-out of place ako o baka mabored lang ako at baka hindi ko maenjoy ang gabing ito. Wala kasi akong naging close ng husto noong nag-aaral pa ako sa Del Pilar. Sabi nila, introvert daw ang tawag dun. Ewan ko. Introvert na kung introvert pero kaya nga ako nagtungo rito para makisaya, makipagkwentuhan at para muling buksan ang nakaawang na pinto ng pagkakaibigan.

Sa third floor ang event pero sa ground floor pa lang ng building ay dinig na ang bahagyang dagundong ng bass speaker mula sa itaas kung saan ginaganap ang party-party. Kung ano ang tahimik at payapa ng mga nasa ground floor ay sigurado akong sobra naman ang ingay at gulo ng mga nilalang na nasa ikatlong palapag. Maingay hindi lang marahil sa tunog na nanggagaling mula sa subwoofer speaker kundi mula sa mga halakhak ng mga taong panandaliang babalikan ang kanilang kabataan.

"Sa third floor ser!" sabi ng isang waiter sa'kin na nagbukas sa akin ng pinto kahit wala pa akong tinatanong sa kanya kung saang floor ang event. Hindi na nga siguro maitatago pa ang edad ko sa kanya dahil alam na niyang sa 'Get Together' ng Batch 94 ang aking destinasyon.

Habang papaakyat ang elevator ay pilit kong ikinukubli ang aking kaba at ngiti.

Kaba dahil ano ba ang dapat kong asahan sa okasyong ito?

Ngiti dahil mula sa aking kinalalagyan ay dinig ko ang musikang aking pinakikinggan sa tuwing araw ng Biyernes, mga kantang nagpapaalala sa akin na minsan akong naging bata: Music from the 80's!

Bago pa makarating ng 3rd floor ang elevator na sinasakayan ko'y saglit kong ipinikita ang aking mata. At sabay sa pagbukas ng pinto ng elevator ay ang aking pagdilat. Bumalik ako sa pagkabata.

Marami na ang nasa loob.

Kahit saan ko idako ang mga mata ko'y larawan ng kasiyahan ang aking nakikita. Hindi mga 30+ years old na kalalakihan at kababaihan ang nasa harapan ko kundi mga kabataang nagtatawanan at nagkakatuwaan.

Gusto kong ituring na Time Warp o Time Machine ang anumang reunion -- malaki man ito o maliit. Gaya ng pagtitipong ito, gaya ng nararamdaman ng bawat isang naririto. Ano pa nga bang mas sasaya sa alaala ng iyong kabataan?

Ano pa nga bang mas nakakatuwa kung muli mong makita ang dating mga kaibigan?

Sino lang ba ang tanging makakarelate sa mga walang kwentang mga kwentuhan?

Sino nga ba ang makakaunawa kung sa sandaling ganito'y lumabas ang iyong mga kalokohan?

Komportable akong nakaupo sa isang upuang tanaw ang halos lahat ng mga naroroon. Pilit na nililibang ang sarili sa larong Candy Crush sa Tablet habang bukas ang isip at pandinig sa nangyayari sa paligid.

Napupuno ang lugar nang malalakas na tawanan at walang katapusang kumustahan mula sa dating magkakaibigang tila pilit na pinatatanda ng panahon. Sumasabay sa kanilang mga boses ang ayaw paawat at nag-aanyaya nang sayaw na pop at new wave songs na umaalingawngaw sa bawat sulok ng paligid na tila nagsasabing: "Hoy pansinin mo naman ako! Pakinggan mo naman ako! Sumayaw ka naman! Hindi ba gustong-gusto mo ako dati?"

Akala ko'y nalilibang ako sa paglalaro ko ng Candy Crush pero hindi pala. Dahil mas nalilibang ako sa katitingin at kahuhula kung sino 'yung tumawa ng malakas o kung sino 'yung may matamis na ngiti, kung sino 'yung maingay at magulo, kung sino 'yung aligaga sa pag-aasikaso sa lahat at kung sino ang dumarating sa pagbukas ng pinto. Para akong estudyanteng naatasan ng Teacher na isulat at ilista ang mga magugulo at maiingay sa klase.

Tila may sariling isip ang aking labi -- napangiti na rin ako.

Itinigil ko ang paglalaro ng Candy Crush at ako'y nakipagkwentuhan sa mga naroroon. Nagbabakasali ring makakalap ng kwentong  maisusulat sa blog. Ngunit higit pa pala sa kwento ang makukuha ko. Kwentong hindi lang dapat na pakinggan kundi mas dapat na intindihin at unawain. Kwentong hindi na kailangang isulat at muli pang ikwento kundi mas dapat na manatiling lihim at sikreto.

At sa likod ng dramarama sa mga kwentong ito ay naroroon pa rin ang kanilang harot, halakhak at kasiyahan.

Maya-maya pa'y nadagdagan pa ang ingay sa paligid dahil sa halos sabay-sabay na pagdating ng mga kabatch. May kanya-kanya silang ngiting baon -- mga ngiting pwedeng gawing poster ads ng commercial ng Close-Up o Hapee Toothpaste.

Sa pagdami ng mga tao, hudyat na ito na kaunting sandali na lang ay mag-uumpisa na ang event.

Ilang minuto pa'y nagsimula na nga ng programa.

Sinimulan ito sa isang maiksing panalangin, candle lighting, kaunting speech at sa inihanda kong three pages na opening remarks. Makalipas ang humigit-kumulang limang minutong pagbabasa na may kahalong nerbiyos at kapal ng apog natapos din sa wakas ang aking napahabang speech. Kahit hindi naman interesado ang iba sa aking pinagsasabi - masaya na rin akong naging bahagi ako at ang aking sinulat ng mahalagang okasyong ito.

Gaya ng inaasahan naging masaya ang lahat hindi lang dahil sa maharot na host ng event kundi dahil na rin sa inihandang parlor games, kabi-kabilang picture taking, exchange gifts at sa bonggang paraffle na ang grand prize ay tumataginting na php5,000.

Nabusog din ang lahat dahil ang pagkain ay hindi tinipid. May mga kabatch na nag-volunteer na mag-sponsor ng malamig na beer para sa mas makulit at mahaba-habang inuman. Dahil sa kalaliman ng gabi at sa layo ng aking uuwian nagpasya akong magpaalam kasama ng iba pa. Masaya akong uuwi katulad ng maraming pumarito.

Bagama't hindi man lang nabunot ang pangalan ko sa raffle mag-uuwi naman ako ng masayang alaalang higit pa sa isang papremyo.

- - - - - -

Sa pagtatakda ng ganitong klase ng School Reunion o Get Together sana'y 'wag tayong magdalawang-isip na magparticipate, makibahagi, makisaya at dumalo dahil ang kasiyahang dulot nito ay maghahatid ng kasiyahan, kasiyahang magiging bahagi ng ating nakaraan na walang katulad.

Isang alaalang hindi matutumbasan ng kung anupaman, alaalang paulit-ulit na magpapaalala sa ating lahat na masarap pa ring kasama at kakwentuhan ang mga taong kasabay nating mangarap noon.

Tunay nga na ang ganitong muling pagsasama-sama ang magbabalik sa ating kabataan.

Kahit sa alaala na lang. Kahit minsan lang. :)

Simoy ng Halalan

Nagkukumahog na (halos) lahat ng pulitikong kakandidato sa 2016 election. Ang itinakdang petsa para sa campaign period ay nagsisilbing payo lang para sa kanila dahil ang katotohanan kanya-kanya na silang diskarte kung papaano sila magkakaroon ng sapat na pondo, kung papaano sila makakaungos sa kanilang mga kalaban at kung paano sila magiging “mabango at mabait” sa mga botante.

Nakakatawang nakakainis lang, na ang plataporma at slogan ng (halos) lahat ng mga pulitikong ito ay may kinalaman at kaugnayan sa pagmamahal sa mahihirap na kababayan at sa bayan.
Isa-isahin natin.


1. Pagmamahal sa mahihirap – Sa papaanong paraan ba nila minamahal ang mahihirap? ‘Yun ba ‘yung pagmamahal na gagamitin, babayaran at pagtutuunan sila ng pansin sa tuwing may halalan? O sa tuwing may pangsarili silang motibo? ‘Tangna ‘wag na tayong maglokohan, kailan ba nila niyakap, minahal at binigyan ng pansin at importansiya ang mga nasa ibaba? Kung papaano nila binibigkas ang concern nila sa mga nagdarahop ganunding pagkamuhi ang kanilang sinasambit pagkatapos nilang manalo sa halalan. Dahil kung totoong may malasakit sila sa mga mahihirap, may matino sana silang programa para sa pabahay, trabaho at kaayusan. Hindi maikakaila na sa ilang dekadang nakalipas ang bahagdan ng mahihirap sa bansa ay hindi nababawasan bagkus patuloy itong lumulobo habang tumatagal. Ang programang 4P’s, nakakatulong ba talaga ito sa kanila? Wala bang anomalyang nakakubli dito?


Maaaring nakakatulong nga ito pero hindi ito ang sagot para maibsan ang kahirapan, ika nga sa kasabihang ingles: “Give a man a fish and you feed him for a day; teach a man to fish and you feed him for a lifetime.” Trabaho ang kailangan ng mga tao hindi ‘yung pansamantalang pagbibigay sa kanila ng kung ilang libo.
‘Wag nila sabihing wala silang kakayahan, talino at pondo para dito dahil unang-una (halos) lahat silang nasa puwesto ay may sapat na kaalaman at talino, kung hindi ba naman ay papaano sila naging matagumpay at mayaman sa kanilang napiling larangan? Pondo? ‘Tol, trilyong piso ang kabuuang pondo ng gobyerno taon-taon – nararamdaman mo ba ito? ‘Yung milyon o bilyong dolyar na donasyon sa Yolanda, ano na nga ulit ang nangyari dun? Ewan, baka kulang pa. Kung tototong may pagmamahal sila sa mga hikahos sa buhay hindi sana aabot sa 13 milyong pilipino ang walang sapat na makain at walang matinong natitirhan.


2. Pagmamahal sa bayan – Paano ba natin bibigyan ng bagong kahulugan ang pagmamahal sa bayan? Hindi na ba akma at pasok ang pagmamahal sa bayan na ginawa noon nina Bonifacio, Rizal, mga bayani ng digmaan, atbp. Sila na hindi nagdalawang-isip na magbuwis ng buhay para sa kalayaan pero heto lang pala ang mapapala nila. Sa’n ka ba naman nakahanap ng bansa na ang mga presidente nila’y hinahabla dahil sa katiwalian? Mga mambabatas na may kanya-kanyang diskarte ng kickback sa bawat kontrata o scam na maiisip nila. Mga kasapakat o kasabwat na paminsan-minsan nakakasuhan pero shet naman, hayun VIP treatment at tila inuupuan ang kaso. At kung sakaling mapatunayan ang pagnanakaw at pandarambong, mababawi ba natin ang mga ninakaw nila? Putsa, siyempre hindi. May nangyari/mangyayari ba sa mga kinurakot noon ng Pamilya Marcos? O sa perang kinulimbat ni Erap? Ni Bong. Ni GMA. Ni Enrile. Ni Jinggoy. Ni Jocjoc. Ni Binay. Marami pa ‘yan kayo na lang magdagdag. ‘Yang mga pangalan na ‘yan sooner or later, sa maniwala ka’t hindi maghahari at maghahari pa rin sa kaawang-awang Pilipinas.


Halimbawa, sa Batasan. Bakit walang quorom palagi ang mga congressmen? Kasi ang mga ulol hindi nagsisi-attend. Busy-busyhan sa kung ano-anong proyekto na may kinalaman at kaugnayan sa pagmamahal sa bayan. (Mahal niyo your face!) Naghahagilap sila ng mga pagkakakitaan nila para may panggastos sila sa Mayo, daig nang maagap ang masipag ‘di ba? Kaya hayun siyam na buwan pa bago ang eleksyon nagtatrabaho na sila – hindi ‘yung trabaho bilang mambabatas ha, ‘yung trabahong magkakapera sila. Yung trabahong may mapapala sila. Kaya nga binubutas ang mga kalsadang hindi naman dapat butasin para mayroon silang kitain. Kung totoong may pagmamahal sila sa bansa hindi dapat ganiito ang ugali nila, dapat may ginagawa pa sila doon sa Batasan, may hinahain, pinag-aaralan, pinagdedebatehan at pinagbobotohang batas. Pero ‘tangna (ulit) sino bang maniniwala na mahal nila ang Pilipinas? Ako? Ikaw? Bolahin niyo lelong niyo.



May mga hinahangaan din naman akong mga pulitiko sa bansa, na kakikitaan mo nang pagpupirisigi at pagiging masigasig na kahit papaano’y makikita mong ginagawa ang kaya nila kahit alam nilang maliit ang tsansa at kahit na matigas ang ulo ng karamihan sa atin. Sayang si Raul Roco –siya ‘yung dapat na presidente natin na hindi naging presidente. Si Bayani Fernando pero tinalo siya ni Haring Binay, tsk ganun talaga. Si Duterte at si Hagedorn na istrikto ang pamamahala. Okay din sana si Gordon, kaya lang…Si Salceda ng Bicol na walang pinipiling panahon ang serbisyo. Marami pa ‘yan suriin niyo na lang ‘yung iba. Saka pala si Governor Vilma ng Batanggas napanood ko kasi sa sine ‘yung pelikula niyang “Anak” – ang husay niya dun, napaiyak ako sa pelikulang ‘yun ng dalawang beses. Ganun siya kagaling.


Mayo 2016. Mangangarap na naman tayo na sana magkaroon ng isang messiah na mag-aahon sa bansa sa kinasasadlakan niyang kahirapan. Pangarap na isang siglo ng pinapangarap na hanggang ngayon ay pinapangarap pa rin.


Mamili na lang tayo: Binay o Roxas?

Ayos. Mabuhay ang Pilipinas.