Ang Pedicab Driver (part 3)

"O kumusta pasada mo, pa? Bakit ang aga mong gumarahe?" si Mylene.

"Malas! Inimpound ng city hall 'yung pedicab ko sa may bandang Immigration. Kumusta si Maymay, Ma? Bumaba na bang lagnat?"

"Medyo bumaba ngayon ang lagnat pero pabalik-balik eh, ewan ko ba kung bakit, paubos na nga itong gamot niya eh."

"Pag bukas bumalik ulit 'yung lagnat niya dalhin na natin sa Boni." Gat Bonifacio Hospital ang tinutukoy ni Junjun, isang pampublikong ospital sa may Delpan.

Halos lahat ng mga pedicab at kuliglig ng kapitbahay ni Junjun na pumasada ng umagang iyon ay kasamang naimpound ng kanyang pedicab. Ngunit ang mga tricycle ni Mang Louie ay kumpletong nakaparada sa harap ng bahay niya, lima lahat ang bilang nito; kaibigan kasi ni Mang Louie ang kasalukuyang Baranggay Chairman kaya kung sitahin man ito ng mga taga City Hall tiyak na hindi ito maiimpound.

Mula sa kanilang bintana ay tanaw ito ni Junjun. Magkakahalong inggit, agam-agam at pag-aalala ang nararamdam niya; Paano siya ngayon makakaipon kung wala na ang kanyang pedicab? Matutupad pa kaya ang kanyang pangarap? Sana bumuti na ang kalagayan ni Maymay...

"Papa, Papa! Gising!"

Agad na napabalikwas mula sa pagkakatulog si Junjun."Bakit?!" pagtatakang tanong nito sa asawa.

"Si Maymay kasi...ang taas na naman ng lagnat, nagkukumbulsyon na 'yung bata kawawa naman".

"Ha? Napainom mo na ba ng gamot?"

"Oo, pero hindi pa rin bumaba ang lagnat niya. Dalhin na kaya natin siya sa ospital?!"

Kalagitnaan ng hatinggabi'y bumibyahe ang mag-anak patungo sa Gat A. Bonifacio Hospital halos isang kilometro mula sa kanilang barong sa Isla Puting Bato. Agad na sinuri ang bata ng mga nars, dahil sa nakababahalang kalagayan ay in-admit ito at isinama sa maraming pasyenteng nakaconfine, nakasuwero.

"Tatapatin ko na kayo Mister, Misis, sa sinabi ninyong mga senyales ng bata bago siya magkumbulsyon malamang ay may dengue ang anak niyo pero hintayin muna natin ang resulta ng test para makasigurado, for the meantime, binigyan muna namin siya ng pampababa ng lagnat." pagtatapat ng doktor sa mag-asawang Junjun at Mylene.

Balisa at tuliro si Junjun sa tinurang iyon ng doktor, ni wala nga siyang naging reaksyon sa labis niyang pag-aalala; pag-aalala sa kalagayan ng anak at pag-aalala sa siguradong malaking gastos na kanyang kakaharapin.

"I am sorry to say, positibo po na na may dengue ang anak niyo, mas makabubuti sa bata at para na rin sa mabilis na recovery niya na itransfer ninyo siya sa San Lazaro Hospital dahil mas dalubhasa silang maghandle ng dengue cases at saka may sapat silang pasilidad para itreat siya ng husto." payo ng doktor kay Junjun at Mylene, ilang minuto makalipas lumabas ang test na isinagawa sa bata.

Walang nagawa ang mag-asawa kundi sumunod sa payo ng doktor.

Pasado alas-singko na ng umaga ng marating nila ang San Lazaro Hospital tulad ng sinabi ng naunang doktor may dengue nga si Maymay at patuloy na bumababa ang platelet nito na kung hindi kaagad ma-aagapang masalinan ng dugo ay lulubha ang kalagayan nito.

Napayakap na lang sa isa't isa ang mag-asawa. Umiiyak si Mylene samantalang si Junjun ay nakatingin sa kawalan, iniisip kung paano at saan didiskarte ng pambayad sa dugong isasalin. Handa niyang gawin ang lahat, handa siyang magsakripisyo, handa niyang itaya ang kanyang buhay para lang mabuhay ang anak na isa sa dahilan niya upang buhayin ang kanyang aandap-andap na pangarap.

Pansamantalang umuwi si Junjun sa bahay upang kumuha ng ilang gamit na kakailanganin sa ospital. Ilang damit na pamalit sa kanyang mag-ina, termos, bimpo at iba pa. Kinuha na rin niya ang kahuli-hulihang pera sa kanyang ipon na nakaipit sa lalagyan ng kanilang underwear, tatlong daang at limampung piso. 
Kasalukuyan pa lang niyang kinakandado ang pinto ng kanyang barong labas nang lumapit sa kanya ang tambay na si Bong.

"Pare, nabalitaan ko ang nangyari sa anak mo. Alam ko kailangan mo ngayon ng pera wala akong maipapahiram sa'yo pero kung gusto mo may lakad kami mamayang hapon, didiskarte tayo ng pera."

"Salamat, pre." ang maiksi niyang tugon. Hindi batid kung iyon ay isang pagsang-ayon.

Sinalubong siya ng asawang si Mylene na umiiyak.

Hindi na bumubuti ang lagay ni Maymay at kailangan na itong masalinan ng dugo sa lalong madaling panahon. Ngunit para mangyari ito ay kakailangin niya ng kagyat na pera, hindi sasapat ang tatlong daan at limampung pisong nasa kanyang bulsa ngayon.

"Hayaan mo gagawan ko ng paraan!" paniniyak ni Junjun sa asawa.

"Ngunit paano?" si Mylene.

"Basta."

Sa canteen na ng ospital nagpalipas ng tanghalian ang mag-asawa. Makalipas kumain ay nagpaalam na si Junjun sa asawa.

"Alis na muna ko didilihensya lang ako ng pambayad sa ospital." Huling salitang binitiwan niya bago siya umalis.

"Pre, sige sama ako! Wala bang sabit 'yan?" kausap ni Junjun si Bong.

"Wag kang mag-alala pre, wala itong kasabit-sabit tatlong linggo namin itong pinag-aralan!" ang tinutukoy na 'namin' ni Bong ay ang makakasama nila sa pagdedelihensya, ang notoryus na si Diego.

Habang binabagtas nina Junjun ang lugar na 'di niya batid kung saan patungo, umaalingawngaw naman sa kanyang tainga ang tunog ng makina ng mga motor ni Mang Louie para itong mitsa ng dinamita na muling nagsindi ng kanyang naudlot na pangarap.

"Pagkatapos na pagkatapos na mailabas namin si Maymay sa ospital ay mabibili ko na sa wakas ang motorsiklong gusto ko." sa isip ni Junjun.

Dahil sa kagustuhang bumuti ang kalagayan ng anak, ginatungan pa ng kanyang pangarap na magkaroon ng sariling motorsiklo, wala sa hinagap ni Junjun na may kakambal na kapahamakan ang gagawin niyang kapangahasang ito. Mas nanaig ang desperasyon. Mas nagwagi ang tukso at tudyo ng tadhana.

Sa isang Money Changer sa Malate huminto ang owner type jeep na sinasakyan nina Bong, Diego at Junjun.

"Tangina ka 'wag kang kikilos ng masama kundi tutuluyan kita!" si Junjun na nakasuot ng bonnet habang nakatutok ang hawak na paltik na baril sa cashier ng Money Changer.

 

- E N D -