My Loneliness is Killing Me...

"I went to sleep last night with tears in my eyes. Woke up this morning with tears in my eyes. Was supposed to spend some running moments with my pink rubber shoes but my eye bags are so big that I can't afford to go out. So down lately that last night was unbearable for me anymore. Many people misunderstood my emotional shift. Even myself could not fathom. That every time I had this paranoia state, I can't help but locked up myself in my cocoon of insecurities and frustrations. It's the time that words of encouragement are unacceptable. That hopes are vain. That I feel like living in a sempiternal misery. That nobody really cares. But my sane self knows I am wrong. Because many still believe that I have a butterfly in me. That I have those pair of tiny, colored wings that enable me to fly out to the world. The wings that brought me to the abundant garden of family, friends and significant people. Maybe, I just need to convince myself. That if those wings broke or will be broken again, I don't need to go back to the cocoon where darkness consumed my whole being. But rather rest in the company of beauteous flowers."

Post ito ng isa sa mga friend ko sa Facebook na itago natin sa pangalang Cherrie.

Nawindang ako. Hindi lang dahil sa bigat ng english na nakalahad dito kundi dahil sa mensaheng nais niyang iparating. Hindi ko alam na sa kabila ng kanyang pagiging masiyahin ay hindi ko napansin ang lungkot na kanyang itinatago. Hindi ko napansin na sa kabila ng kanyang mga ngiti ay may ikinukubli pala siyang labis na pighati. Binalot din ako ng lungkot nang sandaling iyon dahil halos katatapos ko lang sa ganoong sitwasyon. Ang pakiramdam na akala mo'y mag-isa ka lang na naglalakbay patungo sa kawalan; naglalakad sa gitna ng karimlan na halos lamunin ka na ng buo nang nararamdaman mong kalungkutan; naglalayag sa kalagitnaan ng malawak na karagatan gamit ang balsang anumang sandali'y maaring hampasin nang nagngangalit na mga alon.

Gusto mong tumakbo sa lugar kung saan walang nakakakilala at babagabag sa iyo at doo'y isisigaw at ihihiyaw ang lahat ng sakit at hinanakit na idinulot ng sitwasyong bumabasag sa iyong sanidad, gusto mong lunurin ang sarili sa anumang bagay na nakalalango na makapagpapakalma at aayuda sa sandaling paglimot sa kung anong umuukilkil sa iyong naliligaligang isipan, gusto mong iiyak ang iyong saloobin at ibuhos ang lahat ng sama ng loob mo sa mundo. Mapagkunwang hinahanap ang mga bagay na sa akala mo'y itinakwil ka datapwat nariyan lang naman sa iyong paligid; ang kaibigang handang umanong damayan ka sa maligalig na kalagayan, ang pamilya na bukas at handang makinig sa bawat salitang iyong bibitawan, ang kaligayahan at kagalakang hindi mo matugis sa haba ng panahong nagdaan. Ngunit ang lahat ng ito'y hindi mo mahagilap dahil mas ninais mo ang mag-isa, ang yakapin ang nanunuot hanggang kaluluwang lungkot at damhin ng husto ang pighating mas madalas na dumalaw at manahan sa iyong puso, ang hayaang malunod sa lungkot at luha ang sariling diwa at ang mugtong mga mata na halos hindi na silayan ng liwanag at pag-asa.

Para kang isang sadista na tila nalilibang sa bawat hagupit ng sakit na hinahatid sa iyo ng kapalaran o isang masokista na walang pakialam sa kalagayan ng ibang taong nag-aalala sa'yo at nagmamahal sa buo mong pagkatao kasama na rito ang lahat ng iyong kapintasan at kahinaan ngunit sadya man o hindi ay kapwa mo nasasaktan. Hindi matigatig ang iyong isip sa mga maganda at mabuting paalala, hindi maibsan ang damdaming puno ng pag-alala kahit pa may mga taong tunay na nagmamalasakit sa iyong kalagayan.

Masakit ang katotohanang marami sa atin ang nabubuhay na mas lamang ang nararamdamang lungkot kaysa saya, mas nangingibabaw ang pighati kaysa ngiti, mas nagbibigay puwang ang hindi masayang sandali kaysa masasayang alaala. Na kahit anong pagkukunwari ang iyong ipamalas ay lalabas pa rin ang iyong tunay na nararamdaman. Minsan naiisip mong maganda rin ang pagpapanggap dahil sa pagpapanggap na ito aakalain ng mga tao na okay ka at walang dinadalang hinanakit kahit alam mong sa sarili mong hindi naman at 'pag lubos na napaniwala mo ang lahat na wala kang dinaramdam panandaling makakalimutan mong nagpapanggap ka lang pala. Ngunit pagsapit ng gabi sa oras na ikaw na lang mag-isa, magdamag kayong magkaulayaw at magtatalik ng kapighatian kasama ang luha na iyong itinuring na matalik na kaibigan.

Mabagal ang gabi. Nakapagtatakang sa tagal nang pagkakahiga ay tila hindi tumatakbo ang oras. Tila mas mabilis pa ang patak ng iyong luha kaysa bawat segundo ng orasan. Ang daming nasa isip ngunit pawang lahat ay hindi mabuti. Ang mga malulungkot na awiting iyong naririnig ay inaakala mong tila sinadyang nilikha para sa'yo at ang umaawit nito'y para kang sinusuyo, kinakausap. Tumatagos sa puso mo ang mensahe at bawat letra ng kanta at ang melodiyang kasama nito ay mistulang isang punyal na nagdadagdag sa sakit na iyong nararanasan. At minsan mo na ring inisip na sana sa iyong pag-idlip ay tuluyan ka nang hindi magising upang 'di na muli maranasan pa ang labis na kalungkutan at desperasyong iyong nararamdaman.

Hindi biro ang malagay sa ganitong sitwasyon. Mahirap ang kumawala sa ganitong kalagayan. Hindi simple ang maging bilanggo at makatakas sa rehas na ito ng kapighatian. At kung hindi ka pa nakaranas ng matinding kalungkutan wala kang karapatang husgahan ang mga taong dumaranas nito. Hindi ito madali dahil sa sandaling lukuban ka ng ganitong pakiramdamam sari-saring imahinasyon ang maglalaro sa iyong isipan na halos kawalan mo ng katinuan. Nagiging marupok, na sa isang simpleng udyok lang ay maaring bumigay ang litong pag-iisip. Madali ang sabihing nasa isipan lang ang lahat ng kalungkutang ito, madaling sabihin na ito'y isang halimbawa lang ng "mind over matter" na sitwasyon na kayang ma-overcome kung mag-iisip ng mga bagay na positibo.

Ngunit ang katotohanan kung hindi kaagad maisasalba ang kalungkutang ito, ito ay patungo sa labis na galit at aabot sa puntong lahat ay iyong kinikuwestyon; kung bakit kailangang sa iyo mangyari ang ganito gayong ginawa mo naman ang lahat, kung bakit parati mo itong nararanasan, kung bakit hindi mo maramdaman ang tunay na kaligayahang para sa'yo at pati ang existence ni God ay iyo na ring pinagdududahan. Kahit alam mong ito ay totoong nangyayari pilit mo pa rin itong pinasisinungalingan, wala kang kakayahang ibalik ang nakaraan pero patuloy kang nangangarap na sana hindi ito nangyari at gagawin ang lahat o ibibigay ang lahat kapalit ng iyong kagustuhan.

Anumang labis ay masama at ang labis na nadaramang kalungkutan ay kadalasang humantong sa mas nakakatakot na kalagayan; depresyon. Ang sitwasyon kung saan hindi mo pinahihintulutang pumasok ang saya sa iyong puso at negatibo ang interpretasyon mo sa halos lahat ng bagay. Depresyong sa kalauna'y patungo sa kamatayan, literal man o metapora. Kamatayan ng lahat ng nalalabing pag-asa o ang nakagigimbal na pagkitil sa sariling buhay ng isang nagugulimihanan.

Kahit marami ang nag-aabot ng tulong sa'yo o nag-aabot ng kamay upang ikaw ay damayan at iahon sa depresyon at kalungkutang iyong dinaranas kung wala ka namang interes na umahon sa nalulubog mong kalagayan hindi ka tuluyang makakawala dito. Hindi ka makakahulagpos sa tanikala ng malungkot na nakaraan na nagpapahirap sa iyong kalooban. Ang kalungkutan ay normal lang na nararanasan nating lahat anuman ang estado mo sa buhay, mayaman ka man o mahirap. Isa ito sa dalawang mukha ng ating buhay ngunit kung patuloy at parating ito ang lagi mong niyayapos hindi malayong yakapin ka rin nito nang pangmatagalan. Ang lungkot ay mas higit pa sa takot dahil ang takot ay madalas bunga lang ng imahinasyon ngunit ang lungkot kung hindi mo kayang mapagtagumpayan ay maari kang igupo, ibabagsak ang iyong pagkatao, ang iyong katinuan, ang iyong pamilya, ang iyong kinabukasan at ang iyong buhay.

Walang ibang makatutulong sa kalagayan mo kundi ang sarili mo mismo. Ang minsang kalungkutan, pagkalugmok at pagkabigo ay normal sa tao ngunit ang hindi normal ay ang hindi mo pag-ahon sa pagkakalugmok na ito at hayaan ang sariling nakasubsob at nakadapa. Huwag lingonin at hagkan ang malulungkot na alaala ng naglahong kahapon, huwag gaanong mag-alala at matakot sa hindi pa sumisibol na bukas, harapin mo muna ang ngayon at kasalukuyan gawin itong maganda at mag-iwan ng masayang alaala. Huwag isiping ikaw ay nag-iisa dahil marami ang nagmamahal sa'yo na higit pa sa'yong inaakala hindi mo lang sila nakikita dahil minabuti mong hindi sila tingnan at nababalot ang iyong mga mata ng ulap ng dalamhati. Ang labis na galit mo sa nakaraan ang siyang magiging dahilan para mabawasan mo ang pagmamahal sa kasalukuyan.

Kung natatakot ka sa kung ano ang iyong nasa harapan at labis kang nasasaktan tuwing ikaw ay lilingon dulot ng masakit na nakaraan, oras na para tumingin ka naman sa Itaas, tumingala ka at tawagin Siya, tiyak hindi ka Niya pababayaan.

Baka iyon lang ang kulang upang sa wakas sumilip ang iyong kaligayahan. :-)

The Eraserheads Chronicles 2/4

Marami-rami na ring banda ang unti-unting sumisikat sa panahong ito. Gumagawa ng sariling pangalan gamit ang sari-sarili nilang komposisyon. Hindi man sila tuwirang natulungan ng Eraserheads hindi naman maikakailang malaki ang naging impluwensiya ng grupo sa mga nagsulputang bagong banda. Maraming kabataan din noon ang nahiligan at nagnanais na matuto ng gitara; ang iba'y nangangarap na magkaroon ng sariling banda, ang iba naman ay sa simpleng dahilan na basta makatugtog lang nito.

Nasa rurok na nga ng tagumpay ang Eraserheads ngunit ang miyembro ng grupo ay tila hindi sanay sa popularidad na kanilang tinatamasa; magmula sa dating simpleng pamumuhay lang heto sila ngayon minamahal ng madla, magmula sa Crowd A na maselan ang panglasa sa tugtugin hanggang sa Crowd D na may kahirapan ang estado sa buhay.

Cutterpillow. Ikatlong album. Muling umukit ng kakaibang kasaysayan ang Eraserheads nang sa unang araw ng (unofficial) release ng kanilang album ay kaagad itong nakabenta ng higit sa 40,000 copies! Agad itong ginawaran ng Gold record award kahit hindi pa ito available sa mga record bar. Ini-launch noon ang album sa Sunken Garden ng UP Diliman Disyembre 8, 1995 at para makapasok ka kailangan mong bumili ng advanced copy ng album na magsisilbi mong ticket papasok. Sa sumunod na mga taon ipinagbawal ang mga katulad na concert dahil sa pinsala na nangyari sa lugar.

Kabilang sa album na ito ang pinakamagandang nagawang kanta sa kasaysayan ng musika ang: 'Ang Huling El Bimbo'. Higit sa pitong minutong kanta na puno ng kaluluwa, komposisyong aakalain mong ginawa sa langit, sa saliw ng instrumentong animo'y nilapatan ng salamangka. Sa ganda ng awit na ito nais kong ibilang ito sa pinakamagagandang kanta sa mundo tulad nang obra ng The Eagles na 'Hotel California' at 'Bohemian Rhapsody' ng The Queen minus the subliminal message.

Sandali, mayroon ba talagang subliminal na mensahe ang mga kantang ito? Hindi ba't nalagay din noon sa ganoong kontrobersiya ang Eraserheads nang bigyan ng mas malalim na kahulugan ang kanilang mga kanta? Hindi ba't natampok pa sila noon sa MGB ni dating Bise-presidente Noli dahil sa parehong rason? Sa kasalukuyang panahon ang mga kanta naman ni Lady Gaga o Rihanna ang binibigyan ng malisyosong kahulugan ng mga moralista. Subliminal raw ang mensahe ng ilang mga kanta at lumampas sa isyung moralidad. Hanggang saan ba ang hangganan ng sining? May hangganan ba ito? Kung ano ba ang interpretasyon ng isang tao sa isang sining 'yun na rin ang dapat nating paniwalaan? Panahon pa ng The Beatles, 'American Pie' ni Don Mclean, hanggang ngayon sa panahon ng RNB nina Jay Z o Lady Gaga hindi pa rin namamatay ang isyung ito. Sadyang malalim talaga ang sining.

Kung mayroon kang kopya ng Cuttepillow at Ultraelectromagneticpop! mapapansin mong malayong-malayo ang tunog ng una nilang album sa ikatlo. Ang una'y bagitong-bagito sa halos lahat ng aspekto; lyrics, tunog at instrumento samantalang ang ikatlo ay hinog na hinog sa pagiging propesyonal. Pagbabagong positibo na muling kinabiliban ng kanilang mga tagahanga.

Sa album din na ito ay maiibigan mo ang halos lahat ng kantang nakapaloob dito. Mula sa unang track na Superproxy hanggang sa huling track nito na Overdrive. Sa panahong ito kabi-kabila na ang kanilang mga pangaral, guestings, record awards, gigs sa iba't ibang lugar ng Pinas at sa ibang bansa. Bukod sa record na ang Cutterpillow ang pinakamabenta nilang album, ang isa pang pinalamalaking achievement nila ng taong iyon ay ang pagkakapanalo nila MTV Asia Viewer's Choice Award. Ang award na iyon ang nagbigay daan sa kanila para lalong umusbong ang kanilang career at makilala hindi lang sa Pilipinas kundi kasama na rin ang ilang bansa sa Asya at ibang bahagi ng mundo.

* * *

Halos lahat yata ng sumikat na singer/grupo na nabigyan ng pagkakataon na magrelease ng Christmas Album at hindi ipinagkait ito sa Eraserheads sa pamamagitan ng kanilang kaisa-isang All English album ang: 'Fruitcake'.

Sa unang track ng album na may parehong title mapapansing sa intro nito ay may backmask, ito ay bilang 'pang-resbak' nila sa mga kritikong nagbackmask sa kanilang ilang kanta at malisyosong binigyan ng ibang kahulugan.

Bagamat isang christmas song ang Fruitcake all year round naman ay maari mo itong ulit-uliting patugtugin. Isa na namang experimental ang album na ito dahil inspired ito ng musical play bagaman hindi naman ito naging ganap na play.

Trivia sa album na ito:

1.        ito ang una at huli nilang all english album

2.        ito ang may pinakamaraming kanta sa lahat ng kanilang nagawang album

3.        may kwentong magkakadugtong dito mula umpisa hanggang huling track

Pagkatapos ng ilang buwang pagkakarelease ng Fruitcake the album ay inilabas naman ang Fruitcake the book na matiyaga ko ring inabangan at binili sa National Book Store. Sa puntong ito parang lahat na yata ng merchandise na nakakabit o may kaugnayan sa paborito kong Eraserheads ay hindi ko pagdadalawang-isipang bilhin. Bukod sa consistent kong pagbili ng kanilang album at pagtangkilik sa kanilang mga awitin may iba't ibang koleksyon din ako ng kanilang dalawang magazine na Pillbox, Eraserheads theme na T-Shirts, Tikman ang Langit (book of essays about the band), Songbook / magazines about the Eraserheads. Hindi pa ko nakontento dahil ang sunvisor ng sasakyan ko ay "Overdrive" decal at ang sparetire cover naman nito ay ang naka-paintbrush na larawan nilang apat. Kaya kung sakaling makita mo sa kalsada ang artwork na ito maalala mo ang sumulat nito. Adik sa Eheads. Haha.

  * * *

Walang nagbago.

Muli akong nagkaroon ng pagkakataon na mapanood ang Eheads sa isang gig sa bagong bukas na bar sa Gracepark (sarado na ito ngayon) at isa pa sa halftime break ng PBA Finals noong 1997. Ganun pa rin sila, walang kupas sa galing. Walang pagbabago sa kahusayan.

Hindi nabawasan ang paghanga sa grupong ito lumipas man ang ilang mga album, may mga fans na bumitiw dahil hindi nakarelate sa mga kantang nakapaloob sa Fruitcake. Ngunit ako at ang mga die hard fan ng Eheads na tinanggap ang "pagbabago" ng grupo ay patuloy na sumuporta. Walang iwanan, walang nagbago.

Sa panahon ng kasikatan ng Eraserheads marami na ring banda ang gumawa ng sariling tatak at pangalan, tinangkilik at nagkaroon ng sarili nilang tagahanga. Hindi man tuwirang may kaugnayan dito ang Eheads, sa ibang paraan ay maikokonekta mo sila dito. Kung ang Dekada 70 ang tinaguriang Golden Years ng musikang pilipino dahil sa pamamayagpag ng Manila Sounds, Dekada 80 naman ay ang pagsikat ng filipino solo artist, sa buong panahon ng Dekada 90 ay ang paghahari sa airwaves ng mga banda; ang ilan sa mga bandang sumikat din noon ay The Teeth, Yano, Siakol, The Youth, Orient Pearl, True Faith, Hungry Young Poets, Barbie's Cradle, Alamid,  Grin Department, Afterimage, Color it Red, Rivermaya, at ang isa pang malupit na Parokya ni Edgar. Malaki ang aking pasasalamat na nabuhay ako sa panahong iyon dahil nasaksihan ko ang husay at galing ng mga OPM band na ito; mga musikerong inuunang gumawa ng magagandang kanta kaysa magsuot ng magagandang damit, may mga orihinal na malulupit na kanta at hindi humihiram ng kanta sa iba upang agad na sumikat.

Sticker Happy - ikalimang album, wordplay ng salitang Trigger Happy. Bagamat tunog techno o electronic ang ilang kantang nakapaloob rito hindi pa rin nawala nang tuluyan ang tunog pop-rock na hinahanap ng karamihan sa mga fans. Kabilang sa album na ito ang "Spoliarium" na hango sa titulo ng isang artwork ni Juan Luna. Spoliarium na higit pa sa isang kanta ang mensaheng gustong ipahatid; parang Noli me Tangere ni Jose Rizal o Monalisa ni Leonardo Da Vinci na may malalim na kwento sa likod ng isang sining. Para namang isang farewell song ang kantang "Para sa Masa" na sa tema ng kanta ay parang pasasalamat sa lahat ng nagmahal at tumangkilik sa kanila (binanggit din dito si Sharon Cuneta dahil sa naging isyu ng guesting ng Eheads sa programang Sharon).

Isang kakatwa na sa kaisa-isang pelikulang nilabasan ng grupo ay kasama nila si Joey de Leon (Run Barbi Run) ng sikat na triumvirate na Tito, Vic and Joey; si Joey na kaibigan ni Tito Sotto na naging numero unong kritiko noon ng banda dahil sa pagbibigay malisya sa kantang "Alapaap". Isang EP rin ang inilabas ng grupo para sa pelikulang ito kabilang sa EP ang kantang "Tikman" na ginamit sa commercial ng Burger Machine na sikat pa ng panahong iyon.

TRIVIA: Ang babae sa cover album ng Sticker Happy ay si Joey Mead ng Channel V.

The Eraserheads Chronicles 1/4

Eraserheads

1993 - 2002

"Minsan ay hindi ko na alam ang nangyayari, kahit na anong gawin lahat ng bagay ay mayroong hangganan."

Dumilim ang paligid. Nang sila'y mamaalam sa isa't isa.

Ang grupong kinagisnan ko'y tuluyan na ngang bumitiw. Ang musikang kanilang nilikha ay nakasulat na sa libro ng kasaysayan. Ang kanilang mga awitin ay nakaukit na sa ating puso't isipan. Ang legasiyang kanilang iniwan sa aking palagay ay 'di na kailanman mapapantayan sa panahong ito.

Wala na nga ang Eraserheads. Ang pangalan ng grupong kaisa-isa kong lubos na hinangaan mula sa kanilang unang kanta hanggang sa huling hirit na konsyerto nila. Alam kong masyado ng matagal nang sila'y magkanya-kanya ng landas, nang sila'y gumawa ng sarili at bago nilang pamilya, nang tangkaing lumutang muli sa lumulubog na industriya ngunit hindi mapipigil nito ang sinumang gustong dumakila at umalala sa markang kanilang nililok hindi lang sa mundo ng musika kundi dahil sa kasiyahang inihatid at nanahan sa mga nagmamahal sa kanila.

Ang Eraserheads ay hindi lang si Ely Buendia at si Ely Buendia at ang Eraserheads ay hindi iisa. Kung wala ang tatlong iba pa na sina Raymund, Marcus at Buddy ay hindi isinilang ang Eraserheads. Kahit si Sir Ely pa ang gumawa ng maraming sumikat na kanta nila, kahit siya pa ang pinakapopular sa kanilang lahat, kahit siya pa ang angat kong hinangaan sa apat alam kong bahagi lang siya nito. Nang sila'y nagkaroon ng kanya-kanyang grupo alam din nilang hindi na nila maibabalik pa ang ningning ng kanila noong mga bituin. Kasabay ng kanilang pamamaalam ang paglamlam ng Industriya ng Musikang Pilipino.

1993. May tumawag sa pangalan ko.

Isang kantang tila hinihimok kang lumapit at pakinggan ang kakaibang tunog na pumailanlang sa radyo. "Ligaya". Tunog lata. Pero ang tunog latang ito ang nagbukas ng oportunidad sa napakaraming bandang nagsulpotan ng panahong iyon. Ang natutulog na diwa ng mahihilig sa musikang pilipino ay muling napukaw at nagkamalay. Sinong mag-aakala na ang apat na patpating ito ay magiging alamat sa loob lamang ng sampung taon?

Ang kanilang mga kanta'y magsasalinlahi lang at kahit ang mga anak natin'y hahanga pa rin sa tila may gayuma nilang mga komposisyon. Uulitin at muling aawitin ng mga bago at lumang mukha sa industriya ngunit ang maalala ay ang orihinal na may gawa. Ilang grupo na nga ba ang muling inareglo ang kanilang mga kanta? Ilang mang-aawit na nga ba ang tinangkang sumikat at pasikatin gamit ang kanta nila? Ilang prodyuser na ba ang muling pinagkakitaan ang kanilang mga obra?

Hindi ko na mabilang.

Ang alam ko lang walang hindi rumerespeto sa kanilang mga kanta.

Aiza Seguerra, South Border, 6 Cycylemind, Callalily, The Company, Imago, Barbie Almalbis, Kitchie Nadal, Itchyworms, Paulo Santos, Rico Puno mga pangalang nagbigay pugay sa kanilang mga awitin. Marami pa sila at madadagdagan pa iyan sa ilan pang panahon. Parang librong muling babasahin, parang kasaysayan na muling sasariwain. Mga imortal na mga kanta na babalikan at hanggang sa susunod na henerasyon ay mananatili.

Ilang buwan na ang lumipas hindi pa rin ako nakakabili ng cassette tape ng Ultraelectromagneticpop! Paano nga ba? Eh, isandaang piso lang noon ang sweldo ko sa isang araw at hindi pa libre ang pagkain ko.

Magkasunod na lumabas ang mga single na: "Pare ko" at "Toyang". Lalo akong nanggigil na magkaroon ng kanilang album. Parang isang adik na nagigiyang, parang isang asong mauulol pag hindi napagbigyan. Parang guguho na ang mundo ko 'pag hindi pa ako nakagawa ng paraan na makabili ng letseng album nila na laging nasa isip ko.

May naisip akong paraan. Uso pa noon ang eyeball sa ka-phonepal at nakatakda akong may maka-eyeball isang araw ng Sabado. Bitbit ang ilang daang piso na aking inipon nagpasya akong hindi na lang sumipot. Diretso ako sa Farmers Cubao at bumili ng album na pangarap na Ultraelectromagneticpop! Sulit ang pera ko pero kawawa naman ang ka-eyeball kong namuti ang mata sa kakahintay sa'kin. Kung sino man siya sana napatawad na niya ako.

Halos magasgas ang cassette tape na iyon sa walang patid na pagpapatugtog ko nito. Ayos, sulit ang isangdaan at sampung piso ko! Alam kong hindi lang ako ang napapangiti at sumasaya sa tuwing tumutugtog ang kanta nila kundi lahat nang naging instant nilang tagahanga. Hindi ko binili ang tape na 'yun (hanggang ngayon ay buhay pa 'to) dahil nagustuhan ko ang lyrics na "tangina!" sa kantang Pare ko, binili ko 'yun dahil nararamdaman at nakikita ko ang sarili ko sa kanila.

Nagsisimula pa lang silang bumuo ng pangarap sa kanilang unang album at ako nama'y kakatapos lang noon sa kolehiyo at nagsisimula ding bumuo ng pangarap. Nang makamit na nila ang kanilang pangarap sa loob ng sampung taon, unti-unti na ring natutupad ang aking mga pangarap sa buhay. Bahagi sila at ng kanilang musika ng aking pagkatao at hindi ko na ito makakalimutan pa.

Nang pumailanlang ng husto ang Eraserheads at ang kanilang mga kanta sunod-sunod na ang paglabasan ng mga bandang nais ding sumikat, nagkukumahog ang mga producer sa paghahagilap sa mga bagito ngunit talentadong mga grupo. At nagsimula na ngang mabuhay na muli ang Musikang Pilipino.

* * *

Sa pag-aakalang ng mapagkunwaring kritiko na nakatsamba lang ang grupo sa kanilang unang album, inabangan ang ikalawa nitong album. CiRcuS. Sa pagkakaalam ko kaya CiRcuS ang titulo ng album na 'to dahil tulad ng Circus ang nais nito'y aliwin, libangin o laruin ang inyong isip hindi sa pamamagitan ng flying trapeeze, escape act o magic acts kundi dahil sa mga kantang animo'y maghihipnotismo sa iyong kamalayan. At ang alam ko rin noon na ang album na ito ang magpapatunay na ang Eraserheads ay malayo ang mararating sa larangan ng musika.

Sino ba ang hindi nagayuma sa kanta nilang 'With A Smile'?

Bakit napraning ang ilang pulitiko sa lyrics ng 'Alapaap'?

Hindi ka ba naantig sa kanilang istorya ng buhay sa 'Minsan'?

Hindi ka ba napangiti sa ending ng binasa mong 'Magasin'?

Hindi na nga mapipigilan pa ang pagkahumaling ko sa grupong ito. Halos walang filler sa album na ito. Nadagdagan pa ang paghanga ko sa kanila ng magkaroon ako ng pagkakataon na sila'y mapanood sa isang mini-concert sa may Intramuros! Tamang-tama malapit sa bago ko noong opisina. Bukod sa bagong bili kong tape na CiRcuS agad na rin akong nakadiskarte kung paano at saan makakabili ng ticket (medyo maganda na kasi ang trabaho ko nang taong ito). Hitting two birds in one stone. Nakapanood na ako ng concert ng Eheads kasama ko pa ang nililigawan ko. Ayos. Malupit na banda, malupit ang kasama.

Hatinggabi na nang kami'y magkauwi. Hindi ko alam kung saan ako mas nag-enjoy sa mga kinanta ng Eheads o sa aking kasama ng gabing iyon na itatago na lang natin sa pangalang Arlene. Hanggang sa kinabukasan naririnig ko pa rin sa aking isip ang impit na boses ni Sir Ely habang hinihiyaw ang kanyang mga kanta, iba pala talaga ang buhay na musika kaysa pinakikinggan mo lang sila sa radyo. 

 

When She Cries

The road I have traveled on

Is paved with good intention

It's littered with broken dreams

That never quite came true

Ang landas na aking tinatahak ay hitik sa magandang hangarin at naglalakbay na taglay ang ilang matayog na pangarap. At sa bawat pilas ng pangarap kong ito'y tanging ikaw ang nais na sumama, sa bawat inasam na panaginip ay tanging ikaw ang sumabay sa pag-idlip. Ngunit ilan lang ba sa mga pangarap kong ito ang natupad? Ilan sa mga panaginip kong ito ang naging ganap? Bumuo ako ng pangarap na ako rin ang bumasag. Umipon ng panaginip na ako rin ang nagtapon.

When all of my hopes were dying

Her love kept me trying

She does her best to hide

The pain that she's been through

Nang sandaling ang aking pag-asa'y parang kandilang nauupos at tila sa kabiguan ay hindi makahulagpos. May kaluluwang ligaw na di mawari kung saan tutungo at may diwang liyo na isinadlak nang pagkadupok. Minsan man ay di sumuko at naglaho ang busilak mong pagmamahal habang kinukubli ang sakit at pighati na aking idinatal. Ang iyong pag-ibig na kailanman ay di bumitiw na siyang aking sandigan ng aking di pagsuko at dahilan nang pagbangon sa tuwing mabibigo.

When she cries at night

And she doesn't think that I can hear her

She tries to hide

All the fears she feels inside

Sa tuwing sasapit ang gabi'y sumisilay naman ang iyong luhang pigil sa paghikbi. Ngunit ramdam ko ang iyong luhang may itinagong hinanakit na parang punyal na tumatagos sa aking bawat kalamnan, dinig pa rin ang pagal na hikbi na nagsisilbing bangungot na gumigising sa kalungkutan ng ating gabi. Ang magkahalong lungkot at takot na iyong ikinukubli't pilit na nilalabanan ang siyang bumabagabag sa naliligaw kong katauhan. Isa akong inalipin ng pagkamanhid at kamangmangan.

So I pray this time

 I can be the man that she deserves

'Coz I die a little each time

When she cries

Panginoon dinggin Mo ang nag-iisang panalangin na "Nawa'y habangbuhay po kaming magkasama; ako ay sa kanya at siyang para sa akin. Kahit alam kong hindi ako sapat sa inaalay niyang pagmamahal, kahit karuwagan lang ang natitira kong kayamanan. Kahit batid kong pulos dalamhati ang aking inihahatid di ko kakayaning mawala siya sa aking piling. Bawat patak ng kanyang luha ay tila katumbas ng paghinto ng tibok ng aking pusong ulila."

She's always been there for me

Whenever I  fallen

When nobody else believes

She'll be there by my side

Sa kabila ng kamangmangan kong ito palagi ka pa ring nariyan. Sumasalo sa aking bawat kasalanan, mahigpit na niyakap nang ako'y tinalikdan higit sa lahat ay naniniwala sa kahit kasinungalingan. Higit pa sa pagmamahal ang iyong kayang ibigay subalit madalas ko lang winawalang bahala, higit sa pag-ibig ang iyong kayang ialay subalit animo'y bulag na di ko ito alintana.

I  dont know how she takes it

Just once I'd like to make it

Then there'll be tears of joy

To fill her loving eyes

Di ko batid kung paano mo ito kinakaya pero muli't muli pa ako'y umaasa muling pagniningasin ang kandila ng pag-asa. Iiwan ang lungkot ng nagdaang kahapon at aking pupulutin ang panaginip na itinapon; aking bubuuin ang nabasag na pangarap, pipiliting humulagpos sa kabiguang nagpapahirap. Hindi na sasapat ang aking mga pangako dahil ayokong muli kang mabigo ngunit sasaksi ang buong kalangitan na papalitan ko ng halakhak ang iyong mga iyak at sa susunod mong pagluha ay di na luha ng kalungkutan ang papatak mula sa kaibig-ibig mong mga mata kundi luha mula sa ating tinipong kaligayahan.