Ako'y hangal na Pilipino

Hindi ako si Allan na kinabibiliban ng buong mundo ang talento
Hindi ako si Charice na pinangingiti ang madlang pinoy at Amerikano
Hindi ako si Nicole na kay siglang umaawit taglay ang dugong Pilipino
Hindi ako si Arnel na pinapamalas na may galing pa pala tayo
Hindi ako si Lea na walang sawang nagbibigay karangalan sa'kin at sa'yo

Hindi ako si Manny na hinahangaan sa larangan ng boksing
Hindi ako si Paeng na nakatala sa Guiness dahil sa husay niya sa bowling
Hindi ako si Onyok na nag-alay ng Pilak sa atin
Hindi ako si Bata na sa bilyar ay ubod ng galing
Hindi ako si Wesley na sa ahedres ay animoy may taglay na anting

Hindi ako si Efren na may malasakit sa edukasyon at kabataan
Hindi ako si Brillante na ang ginagawang obra'y makabuluhan
Hindi ako si Monique na taas-noong binibihisan ang dayuhan
Hindi ako si Carlos na ang award na Pullitzer ay 'di matumbasan
Hindi ako si Kenneth na ang galing sa muwebles ay 'di pangkaraniwan

Hindi ako si Cory na nagpalaya sa'tin sa diktaturya
Hindi ako si Andres na walang takot lumaban sa mapaniil na Kastila
Hindi ako si Ninoy na binuwis ang buhay para sa demokrasya
Hindi ako si Emilio na pinangunahan ang unang Republika
Hindi ako si Pepe na puno ng pag-asa noong buhay pa

Ako'y isa lamang hamak at hangal na Pilipino
Nauupos, nanlulumo sa kahahanap ng matinong pinuno
Ako'y isa lamang inaalilang Pinoy na ungas
Na katulad mo'y umaasa na uunlad pa ang Pilipinas

Batid ko rin na ako'y lilisan kasama ng aking pangarap
Ang bayang sinilangang niyakap, niyapos ang paghihirap
Iglap na panahon ipipikit ang mata at ibabaon sa lupa
Kasabay nang panaginip na mistulang bangungot kapagdaka.

Carnapping ~ sakyan natin

Kung tutuusin kaya ng kapulisan sugpuin ang carnapping kung gugustuhin lang nila...

Laman ng balita ngayon ang nakabibilib na sunod-sunod na pagdakip sa mga suspected na mga carnapper ganundin ang pag-raid sa kani-kanilang mga hideouts kabilang na ang sa Cavite, Pampanga, Batanggas at iba pa.
Ito ba'y dahil sa naging sensesyonal ang pagkamatay nina Emerson Lozano at Venzon Evangelista?
Bakit bigla na lamang silang naging masipag at bawat opersayon nila ngayon ay may katumbas na media coverage?
Sa isang iglap ba'y sabay-sabay na impormasyon ang natanggap nila galing sa kanilang mga asset at mahusay nila ngayong nagagampanan ang kanilang tungkulin?
Kung hindi kaya na-media ang brutal na pagpatay kay Lozano, Evangelista, et al masipag din kaya sila ngayon kumpara sa dati?

Ang gagaling naman ng ating magigiting na pulis at halos sabay-sabay nilang natunton ang mga liblib na safehouses ng mga carnapping syndicate, mga taong involve sa sindikato, mga whereabouts ng kung sino-sino at ang modus ng bawat grupo. Kung iisipin, halimbawang ang iyong sasakyan ang na-carnap sa kahit saang lugar sa Pilipinas; ano ang chances na ma-recover mo ito?

May posibilidad ba na may mahuling kasangkot?
May mapapala ka ba sa pag-report mo sa pulisya?
Meron siguro... kung anak ka ng senador, congressman, mayor at kung sino-sino pang may matataas na katungkulan sa gobyerno pero kung ordinaryong Juan dela Cruz ka lang,'wag ka nang umasa. Gaya nga kasong ito: http://www.philstar.com/Article.aspx?articleId=599133

Nakatutuyang nakakalungkot na kung sino pa ang dapat asahan sa panahon na kailangan natin nang tulong nila (kapulisan) ay sila rin ang hindi natin pinagkakatiwalaan. Masisisi ba nila tayo? Ilang pulis ba ang nahingan mo ng kagyat na tulong at hindi humingi ng kapalit?

Hangga't ang media ay hindi tumitigil sa kabit-kabit na pagbabalita sa insidente ng carnapping patuloy na may masasakote ang kapulisan, wala silang tigil sa pagprisinta ng kanilang mga nahuli at pagbubunyag ng mga hideouts ng carnapper at mga katayan ng na-carnap na sasakyan. Katulad ng mga kriminal sa lipunan ang kapulisan ay balot ng misteryo ~ napakalalim nilang mag-isip at halos magkaugnay na ang kanilang mga kilos at gawi. Sa mahigit tatlumpung iba't-ibang kasong isinampa sa lider ng carnapping group, magtataka pa ba tayo na labas-masok lang sila sa kulungan? Isa lamang itong moro-moro dahil alam naman ng lahat na hindi kayang mag-operate ng isang sindikato kung walang basbas ng otoridad. At ngayong bunyag na ang kanilang operasyon malamang kahit hindi nila krimen ay ibabato sa kanilang grupo. Sa bansang ito na kung ano ang mainit na paksa ay 'yun ang pagpipiyestahan at sasakyan. Heto naman ngayon ang mga kagalang-galang na mga senador at maghahain ng batas na gagawing non-bailable ang sinumang maakusahan ng carnapping...kailangang may magsakripisyo para maisip nila ito!

Ilang dekada ng lumalala ang carnapping sa Pinas pero hindi nila ito naisip dati. Ilang daang sasakyan ang ninanakaw sa araw-araw pero ngayon lang sila naging concern sa mahal nilang mga Pilipino (plastic!). Bakit marami pa ring mga sasakyan (kotse man o motor) sa kalsada ang humaharurot ng walang plaka? Niñgas-cogon lang na naman 'yan ng pulitiko, pulis at ahensiya ng gobyerno kung may lalabas na mas kontrobersyal na balita matatabunan lang ang isyu ng carnapping.

Maling pagmamahal

Mahal kita.
Mga salitang napakasarap pakinggan, isang pahayag na nagpapaluwag sa dibdib subalit mas masarap at mas kaaya-ayang marinig ang sagutin ito nang "Mahal rin kita". Langit ang pakiramdam kung ikaw ay nagmamahal at minamahal hindi mo alintana ang anumang balakid basta maipahayag mo lamang ang iyong nadarama. Subalit katulad ng ibang bagay lahat ay may limitasyon. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay aayon sa'yo ang panahon. Kung magmamahal ka isipin ang iyong katayuan at ang kalagayan ng iba.
Dalawang bagay ang maaring mangyari kung babanggitin mo ito. Make or break, ika nga. Pwedeng magresulta ito sa isang masayang relasyon at pwede ring maging hangganan ng isang pagkakaibigan.

Marami na ang nagtangkang itanong kung: Kamalian ba ang umibig? Masama ba ang magmahal? Hayaan niyong sagutin ko ito sa paraang muntik ko nang maranasan.
Walang masama sa pagmamahal nagiging mali lamang ang pag-ibig kung ang iyong iibigin mo ay may mahal ng iba at pag-aari na ng iba. Kung magtatangka kang sabihin ito ng walang inaalalang ibang tao, walang maaapektuhang damdamin at walang pakialam sa sasabihin ng buong mundo ~ mas malaking kamalian ito.

Selfish. Walang iniisip kundi ang sariling damdamin. Maituturing na lumipad na ang katinuan sa iyong isip at tuluyan nang humiwalay ang konsensiya sa iyong katawan.

Kahit pa na may nakaraaan kayong relasyon at ikaw ay hindi masaya sa kinalalagyan mo ngayon hindi pa rin ito tama. Sa halip na lumuwag ang iyong dibdib baka lalo lamang itong makapagpalubha ng sugat sa iyong puso at sa puso ng maapektuhan mong tao.
Kahit pa sabihing may nakaraang ugnayan kayo at naging maligaya ang bawat sandali ninyo noong panahong kayo pa. Imulat ang mata, gumising sa katotohanan, tanggapin ang ngayon. Hindi na maibabalik pa ang nakaraan kahit paulit-ulit mong sabihing: Mahal kita!

Nanaisin mo bang sumira ng isang pamilya kapalit ng pagmamahal na sinasabi mo?
Magiging masaya ka ba habang ang ibang tao'y sugatan?
Kung mapapawi ang luha sa mata mo gayundin ang lungkot sa iyong buhay masasalin naman ito sa iba. Habambuhay na pasang-krus ito sa mga taong iyong nasaktan para itong isang balaraw na nakabaon sa puso mas masakit pa ito sa sugat na dulot ng anumang patalim.

Ang katagang "mahal kita" ay sagrado hindi ito binabanggit sa kahit na sinong tao. Kung nais mo lamang ay maglaro hindi ito ang salitang nararapat na iyong sinasabi. Kung sasabihin mo ito para lamang makapang-loko ng ibang damdamin at nagbabakasakali na ikaw ay mahalin rin. Isa kang Gago. Sinasangkalan mo ang pangalan ng Pag-ibig para lamang sa sarili mong interes. Hindi nilalaro ang damdamin lalo ang pag-ibig. Kung kabiguan lang idudulot mo dahil mas nangingibabaw ang pagnanasa kaysa sa sinasabing mong pag-ibig ~ hindi ito pagmamahal. Huwag na ring magbakasali dahil may kanya-kanya na kayong buhay, kung hindi ka kuntento sa buhay mo ngayon huwag mong idamay ang ibang tao sa kabiguan mo. Walang perpektong relasyon. Kung may pagkakamali ang iyong kasama sa buhay 'wag mo itong gawing dahilan para maglandi sa iba, suriin mo rin ang pagkakamali mo o baka naman hanap mo lamang ay atensyon? Huwag nang magpa-cute sa may mahal ng iba. Mahiya ka naman, tingnan mo ang sarili mo sa salamin at ibalik ang tanong kung makakasira ba ako ng ibang pamilya?

Gusto kong iugnay ang salitang homewrecker at oportunista sa taong may ganitong asal. Masakit na salita subalit ito ang unang-unang papasok sa iyong isip sa mga taong walang pakiramdam at walang pakialam sa damdamin ng iba. Hindi lang kasiyahan ng isang pamilya ang ninanakaw nito kundi ang buong buhay nila at pagkatao. Kulang ang mga masasakit na salita para ilarawan ang ganitong ganid na ugali. Kung hindi makuntento sa naging kapalaran mo ngayon 'wag mong sirain ang relasyon ng ibang tao. Hindi mo siguro alam o sadyang wala kang pakialam kung gaano kasakit ang dinaranas ng mga taong iyong nasasaktan, sadya man o hindi. Hindi sa lahat nang pagkakataon ang pag-ibig ay tama lalo't kung magdudulot ito ng hindi kanais-nais makabubuting pigilan ang damdamin, 'wag na itong ipahayag at ipilit kung hindi ka man magsisi baka ito nama'y magresulta sa kalbaryo ng buhay ng iba kung maligaya ka sa ganito kahit alam mong nakasasakit ka ng ibang damdamin inuulit ko isa kang Gago...palayain mo na siya dahil hindi kayo ang nakatadhana sa isa't-isa.

Paglimot

Kung susuriin ang "paglimot" ay isang malungkot na salita. Malungkot dahil kahulugan nito'y kailangan mong iwanan at lisanin ang alaala ng isang bagay upang makapagsimula ka nang panibagong yugto ng iyong buhay. May dalawang uri nang paglimot; ang una ay ang pagpilit sa sarili na limutin ang isang tao o bagay ang ikalawa ay ang paglimot ng hindi lubos na kagustuhan at hindi namamalayan. Nakatutuyang isipin na madalas kung sino pa ang gusto nating kalimutan iyon pa ang hindi mawaglit sa ating isipan siguro'y dahil maraming bagay ang nagpapa-alala sa kanya at ng kanyang presensiya o pagkukunwari lamang ang paglimot na ating ginagawa. Ngunit nakalulungkot din ang paglimot ng hindi natin kagustuhan ~ nagaganap ito sa mga taong hindi natin madalas makasama o makita at sa mga bagay na hindi natin gaanong pinahahalagahan. Sa isang kaibigan kung hindi mo siya madalas makasalamuha, makausap o makasama at sa dami nang pinagkakaabalahang gawain ito'y nangyayari.

Hanggang saan ba ang paglimot?
Kaya ba nating lumimot sa isang bagay na lubos na nagpapaligaya sa atin?
Kaya ba nating lumimot sa isang bagay kung ang katumbas nito’y matinding kalungkutan?
Bagamat ang kasalukuyan ay ginawa raw para kalimutan ang kahapon ako'y lubos na sumasalungat dito ~ ang kahapon ay bahagi ng ngayon at masayang alalahanin ang mga aral at masasayang naidulot nito.Datapwat kung hindi mo kayang labanan ang paglimot sa isang bagay na dapat nang limutin ikaw ang igugupo nito - igagapos ka ng nakaraan, malulubog sa kumunoy ng kahapon at maaaring humantong sa isang depresyon.

Gaano man kahalaga ang isang bagay hindi maiiwasan ang paglimot dahil hindi habang panahon na hawak natin ang anuman o sinoman at darating ang sandali na sa ayaw natin at hindi sila'y mawawala at dapat kalimutan. Masakit subalit totoo. Ang mga bagay na nagpapangiti sa'yo ngayon ang maaaring dapat mong kalimutan sa pagdating ng panahon. Kung hindi mo ito gagawin ang dating kasiyahan ay mauuwi sa kalungkutan. Hindi ka makararating sa iyong pupuntahan kung hindi mo gagawin ang unang hakbang.

Masaya ang bawat sandali. Nakapinid ang kalungkutan at animo'y walang katapusan. Musika ang bawat bitiwan niyang salita. Mahalimuyak ang samyo ng paligid. At pangarap mong matigil ang bawat oras na siya'y kapiling. Subalit mapagbiro ang tadhana ~ Siya'y lumisan at hindi mo matanggap ang dahilan. Wala ng ibang solusyon kundi ang paglimot, gagawin mo ito o matatali ka sa kahapon?

Ngunit ang paglimot ba'y kasagutan sa iyong katanungan o ito'y pansamantalang solusyon para maibsan ang kasakitan?

Makakahilom ba ito sa dinaranas mong sugat o ito’y magpapalala lang sa kasalukuyan mong sitwasyon?
Pagtakas ba ito o pagkasa sa hamon ng buhay?Pero sigurado ito'y kabawasan sa bigat na nakaatang sa'yong balikat.

Ano ba ang mas nais mo - ang ikaw'y lumilimot o ikaw ang nililimot? Walang pinag-iba. Ang ikaw ay nililimot o lumilimot ay parehong lumilikha ng sugat. Sugat sa lumilimot dahil bawat sandaling gusto mong makalimot at lisanin ang magagandang alaala ay lalong lumalalim ang pighati. Sugat sa nililimot dahil hindi mo man kagustuhan ang nangyari magdudulot ito nang pagkabagabag at pag-alala sa taong iyong nilisan, hindi mo man gustong makasakit ito ang hinihingi ng pagkakataon.

Kung sino man ang nagsabi na madali ang lumimot ay hindi pa nararanasan ang hirap nito. Madali ang magpatawad pero hindi ibig ipakahulugan nito na madaling kalimutan ang mapapait at masasayang alaala sa likod nito...


Lumipas ang panahon
Sapat na ang sampung-libong kahapon
Lahat tayo’y sa kalimot mababaon
Walang maka-aalala anuman ang ipamana
Ililipad ng hangin lahat ng gunita
Ni pangalan mo’y hindi alintana
Tulad nang iginuhit sa buhangin ng baybayin
Didilaan ng alon aanurin, buburahin
Paglimot ay magaganap ‘di man pilitin

Salamat Bro!

2011. Bagong taon ngayon. Bagong pag-asa sa maraming mga taong pinagkaitan ng suwerte ng nakaraang taon. Sa totoo lang wala akong mapaksa para sa blog entry ko na ito bagama't ang nais ko sana ay tungkol ulit sa Pilipinas at sa mga "kakaibang" gawi ng mga Pinoy pero marami na 'kong naisulat tungkol do'n at wala na yatang lalabas sa utak ko kung magsusulat ako ng ganoong paksa. Kung hihiling ako ng pagbabago para sa papasok na taon at para sa kinabukasan ng Pilipinas ang nais ko sana ay:

* wala ng digmaan sa pagitan ng gobyerno at mga rebelde (muslim man o hindi)
* iglap na mawala at masugpo ang kahirapan
* saniban ng kabaitan ang mga pulitiko at ibalik lahat ng kanilang ninakaw at maipamahagi sa kapus-palad
* hindi hadlang ang pera para makapag-aral ang lahat ng pinoy na gustong mag-aral
* wala nang mamamalimos sa kalye at kahit saang lugar dahil lahat ay may sapat na pera
* wala nang mamamatay sa gutom o dahil sa kawalan ng perang pampagamot
* wala nang napipilitang mag-ibang-bansa para maghanap-buhay dahil may sapat na trabaho sa bansa
* wala nang magpuputa dahil sa pera
* ang magkaisa ang bawat pilipino

Malayo sa katotohanan, mas malapit sa imposible. Mas trabaho na ng nasa gobyerno 'yan 'wag na nating abalahin si Bro sa dami ng mas mahahalagang bagay na nasa kanyang listahan dahil mas dapat na tayo muna ang magkaroon ng inisyatibo bago ito maisakatuparan ika nga eh - nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa.

Kaya imbes na humingi ako ng kung anu-anong shet kay Bro mas karapat-dapat siguro na magpasalamat na lang ako, ikaw, tayo sa lahat ng mga biyaya na dumating sa'ting buhay sa nakalipas na mga taon. Subukan nating tingnan ang positibong banda ng ating buhay kaysa patuloy na humingi ng personal na kagustuhan.

Madalas tayong magreklamo sa mga maliliit na suliranin at hindi sumasagi sa isip natin ang mga taong mas may higit na problema kaysa atin.
Madalas tayong nakukulangan kung ano ang nasa posesyon natin at wala tayong ideya kung ano ang wala sa iba. Madalas tayong humingi ng kung ano-ano samantalang ang iba ay higit ang pangangailangan.
Hindi man natin sila mabiyayaan o malimusan kahit man lang pang-unawa ay ibigay natin sa kanila.

Aaminin ko hindi ako ang tipo ng katoliko na relihiyoso at madasalin. Madalas nga ako sumasala ng misa tuwing Linggo at pangkaraniwan na sa'kin ang magbulalas ng P*@%$* In@! Dahil sa igsi ng pasensya ko itinuturing ko rin na mas makasalanan ako kumpara sa pangkaraniwang tao bagamat hindi pa naman ako nakakapatay ng tao. Sa kabila ng kapintasan at kamalian kong ito ay napakabait sa'kin ni Bro at alam kong kasama ko siya sa bawat desisyon sa buhay. Hindi ako nagdarasal para humingi ng personal na hiling mas hinihingi ko sa Kanya kung ano ang nararapat para sa akin at pasasalamat sa kung ano ang mayroon ako. Hangga't maaari ay gagawin ko muna ang aking bahagi bago ko ito ihiling. Sa lahat ng bagay, sa lahat ng oras at sa lahat ng pagkakataon ay nararamdaman ko ito.

Sa buong taon, pinilit kong sumunod sa lahat ng klase ng batas datapwat alam ko na hindi naman ito sinusunod ng marami, tumataas pa rin ang "toyometer" ko 'pag may sumasalubong sa'king sasakyan sa kalsada, 'pag may mga taong walang pakundangang magtapon ng basura sa kung saan-saan, humihinto sa gitna ng daan at iba pa. Hay naku tama na ang sintimyento wala rin namang mangyayari! Tayo nang magpasalamat at pahalagahan ang bawat biyayang ating tinatanggap isipin at subukan nating ilagay ang sarili sa mga kapus-palad ~ mapagtatanto natin napakapalad pa rin natin.

Okay lang na hindi branded at mamahalin ang damit natin dahil mas maraming mga tao ang nagsusuot ng damit na luma at nanililmahid at luhong maituturing ang pagbili ng bagong kasuotan.

Okay lang na hindi Nike o Havaiianas ang suot natin sa paa dahil marami pa rin ang hindi makabili kahit na Spartan.

Okay lang na wala tayong hamon o keso de bola noong pasko dahil marami ang nagtitiis na kainin ang tira-tira ng iba.

Okay lang na may pasok ka sa trabaho kahit na pasko't bagong taon dahil ilang milyon ngayon ang nag-aasam na sana'y magkahanap-buhay.

Okay lang na lumulobo ang katawan sa katabaan dahil milyong mga mga tao ang dumaranas ng tag-gutom at ang iba'y nangamatay dahil sa wala nang sapat na pagkain.

Okay lang na kupas na ang pintura at luma na ang iyong bahay dahil mas marami ang nagsisiksikan sa mainit at masikip na tirahan sa ilalim ng tulay o sa barong-barong na nasa tabi ng kalsada.

Okay lang na hindi modelo at hindi touch screen ang iyong Cellphone dahil maraming mga tao ang hindi tinuturing na pangangailangan ito.

Okay lang na sa pampublikong paaralan ka o ang iyong anak nag-aral dahil marami ng tao ang hindi nagkaroon ng pagkakataon na matutuong magbasa at sumulat.

Okay lang na matanda at mabagal na ang iyong computer dahil mas marami ang mangmang at hindi nakakaalam kung ano ang ibig sabihin ng Internet.

Okay lang na hindi pa natupad ang pangarap mong iPOD dahil maraming mga estudyante ang hindi makabili kahit na paperpad.

Okay lang na hindi ka bihasa sa pagsulat o sa pagbigkas ng salitang Ingles dahil maraming mga taong hindi makapagsalita sa taglay na karamdaman.

Okay lang na mahirap ang mag-abang ng bus o jeep papuntang trabaho o eskwela dahil mas marami ang pinili ang maglakad dahil sa kawalan ng pamasahe.

Okay lang na minsa'y tayo'y magkalagnat dahil may mga pamilyang tumatangis na nasa loob ng ospital dahil sa taglay na kanser ng kaanak.

Okay lang na hindi mo mabili ang gustong laruan ng iyong anak dahil mas kalunos-lunos ang mga batang nasa kalye at humihingi ng kaunting barya imbes na nasa loob ng tahanan.


Hindi man madali ang buhay mayroon pa rin tayong dahilan para ipagdiwang at ipagpasalamat ito.

Lalo't ngayon na may bagong taon ibig sabihin ay bagong pag-asa, bagong mithiin.
Minsan sa kahahangad ng tao mas mataas na pangarap naklilimutan na natin kung ano ang nararapat at kung ano naman ang wala sa iba. Sa katwirang hindi masama ang mangarap hindi natin nari-realize na nasa atin na pala ang pangarap na ito naghahangad pa rin ng kagitna! Imbes na magpasalamat patuloy pa rin sa paghiling. Bilangin ang biyaya at magpasalamat sa bawat sandali at bawat araw ng ating buhay. Hindi kailangang maging relihiyoso para gawin ito, simpleng "salamat Bro!" ay ayos na. Gawin natin ito ng bukas ang isipan at walang hinanakit.

Salamat Bro sa biyaya! Isabay ko na rin ang pagbati nang mapayapa at masaganang Bagong Taon sa ating lahat!