Tanong

Dahil ang tao ay maraming katanungan.

Dahil maraming walang sagot sa maraming katanungan.

At dahil ang buhay ay isang malaking tanong.


Minsan ipinipikit natin ang ating mga mata hindi upang ipahinga ito o para itulog ang ating pagod nang katawan kundi para kalimutan panandali ang dinaranas na walang patid na suliranin at problema, ninanamnam ang pait at sakit na nadarama dulot ng biro ng tadhana.
Pigilan mo mang pumatak at dumaloy ang mga luha sa mugto mong mata ay hindi mo ito kayang labanan.
Sugatan ka na'y hindi ka pa rin lubayan ng walang humpay na dagok ng buhay.
Sugat na mas masakit pa sa punyal na itinarak sa iyong laman.


Pilitin mo mang iwaksi ang kalungkutan sa pamamagitan ng tawa, ngiti o anumang pagkukunwari hindi pa rin maitatago ang bigat na nadarama. Marami ng mga tanong ang naglalaro sa'yong ligaw na isipan, mga tanong na walang katapusan at walang tiyak na kasagutan. Naisin mo mang sumigaw o tumakas sa trahedya hindi mo na ito magawa para kang isang presong nakabilanggo at ang nanlilimahid na mga kamay ay may posas.
Ginawa mo na ang lahat ng naisip mong paraan pero lahat ng ito'y walang silbi. Walang gamit. Para itong tubig na nasa iyong palad na nakikita mo nga subalit hindi mahawakan.


Kahit na alam mong walang solusyon sa pagtingin sa kawalan ngunit ginagawa mo pa rin ito, anumang pakunswelo o pampalakas ng loob galing sa ilang kaibigan ay hindi pa rin maibsan ang nadarama.

Hindi na nga maibabalik pa ang panahon at oras, pero ano ba ang silbi nito kung maibalik mo man ito?

Saan na nga ba ako patungo?

Ano pa ba ang dapat kong gawin?

Kailan matatapos ang ganitong pasakit?

Bakit kailangan pa itong danasin?

Sadya bang ako'y makasalanan para anihin ko ang ganitong uri ng bunga?

Kabayaran ko ba ito sa mga nagawa kong pagkakamali?


Ang sinasabing liwanag sa kabila ng dilim ay hindi mo masilayan, ang sikat ng araw na iyong hinahanap ay hindi pa rin sumisilay, ang bahaghari pagkatapos ng ulan ay isa lamang bang kathang-isip?

Lahat ng iyong nakikita ay kadiliman, nakakasawa na, desperado na ang iyong isip sa paghanap at pagtugis ng solusyon. Naiisip mo na para kang isang taong dagliang nawalan ng hininga, walang buhay at walang pakinabang na hindi ikaw ang iniiyakan kundi ikaw ang tumatangis, naghihintay nang suwerte, biyaya, tulong, himala sa kung kanino.


Alam mong bahagi ng buhay ng tao ang masugatan, magkaroon ng suliranin, ang mabigo, makaranas ng kalungkutan, pero sino ba ang gustong masanay sa ganitong negatibong aspekto ng buhay?
Hindi ito maiiwasan ninuman para itong alon na humahampas sa bato ng dalampasigan.

Walang pusong-bato sa delubyo ng buhay.

Walang maton sa hamon ng tadhana.

Walang matipuno ang hindi napapagod.

Walang matalino sa komplikadong sitwasyon.

Walang bakal ang hindi matutunaw.

Walang matatag na hindi nagugupo.


Ilang beses ba tayo dapat na malunod para malaman nating tayo'y nananatili pa rin sa dagat?

Ilang beses ba tayo dapat na masugatan para malaman nating tayo'y hindi pa pala manhid?

Ilang beses ba tayo dapat na madapa para malaman nating tayo'y nasasaktan pa rin?

Ilang beses ba tayo dapat na mamulat sa ingay at gulo para malaman nating tayo'y wala palang katahimikan?

Ilang beses ba tayo dapat na bangungutin para malaman nating hindi pa pala tayo makagising?

Ilang beses ba tayo dapat mamatay para malaman ang kahalagahan at kahulugan ng buhay?


Ang mga dating nagdudulot sa'yo ng saya ngayon ay nag-aayuda sa dinaranas mong lungkot, ang musika na dati mong kaibigan ngayon ay gumagatong sa pagtulo ng iyong luha, ang alaala na noon ay nagpapangiti sa iyo, ngayon ay dumadagdag sa pagiging desperado mo.
Naisip mo na baka mas masayang mabuhay ng mag-isa kaysa mabuhay na may lungkot at trahedya kasama ang mahal mo sa buhay.
Naisip mo na ba mas mabuting habangbuhay nakapinid ang 'yong mga mata kaysa masaksihan ang bawat pagdurusa?
Naisip mo na ba mas mabuting wala kang pandinig para hindi mo maringgan ang nakakatulilig na mga daing at hinanakit?
Naisip mo na ba mas mabuting habang-buhay kang paslit para hindi mo naramdaman ang lupit ng tadhana?


Nasaan na ang inaasahan mong dadamay sa'yo sa ganitong kalagayan? Abala rin ba sila sa pakikipaglaban o gusto lang nila'y puro kasiyahan?


Nasaan na ang mga tapat mong kaibigan? Marami ba silang mahalagang gawain kaya ikaw ngayon ay hindi naalala?


Nasaan na ang dinamayan at natulungan mo noong sila'y nangailangan? Hindi pa ba sila handa para ikaw naman ang damayan?


Nasaan na ang noo'y palalo na mag-aabot ng kalinga sa ganitong sitwasyon? Huwag mo ng itanong sapagkat abala pa rin siya sa pagiging palalo...


Maging ang sarili mo'y hindi mo na pinagkakatiwalaan dahil ang iyong isip ay may ulap ng kalituhan, hindi mo na kayang ipagbukod ang tama sa kamalian. Ang tangi na lamang nalalabi na dapat pagkatiwalaan at asahan, bakit kung kailan lang tayo nagigipit saka lang natin Siya naaalala?

Paskong OFW

Ang akdang ito ay isang pagpupugay sa ating mga Bagong Bayani

Galing sa Google Images ang larawan

Disyembre na. Ilang araw na lang pasko na.

Habang abala ang marami sa paglalagay ng mga ilaw at dekorasyon sa kani-kanilang bahay heto ako pilit na nililibang ang sarili sa mga bagay na lahat ay pansamantala lang. Habang abala ang marami sa pagbili ng mga gamit at damit na gagamitin at isusuot sa espesyal na araw ng pasko heto ako kinukuntento ang sarili sa kung ano ang mayroon lang. Habang abala ang lahat sa pamimili ng aginaldo sa pamilya, kaibigan at kaanak heto ako pinanghihinayangan ang bawat dolyar na gagastusin para sa aking mismong sarili.

Gamit ang aking ipinadalang pera alam ko makakatulong ito upang makapaglagay ng ngiti sa mga labi nila, alam ko dahil dito mabibigyan ko sila ng kakaibang sigla at saya. Samantalang ako'y mag-aabang na lang ng kanilang ipo-post o ipadadalang masasayang larawan para kahit papaano'y maibsan ang lumbay na aking nararanasan, maghihintay ng lima hanggang sampung minutong tawag mula sa pamilya na kadalasan ay ipinagkakait pa.

Sa kabila ng aking mga ngiti sa mga kaibigan at kasama nagkukubli ang mga luhang may pagnanais na kumawala, sa kabila ng malulutong kong mga halakhak ay nagbabadya ang pagsambulat ng tinatago kong kalungkutan. Sa kabila ng pinapakita kong katatagan ay laging nakaamba ang pagkaguho ng aking lakas ng loob, sa kabila ng pinapamalas kong pagkamanhid ay maaninag sa aking mga mata ang pagkasabik na muling makabalik at makapiling ang mga mahal sa buhay.

Sa araw ng pasko isusuot nila ang magagara nilang mga kasuotan habang magtitiyaga naman ako sa luma at mumurahing damit. Masaya silang mamamasyal sa mall at sinehan habang aking nilalampaso ang sahig nang aking tinitirhan. Kasama nila ang kanilang mga barkada at kaibigan ako naman'y kapiling ang cellphone at unan pinalilipas ang lungkot ng maghapon at magdamag. Masasarap na pagkain ang kanilang nasa hapag-kainan habang pinagkakaitan ko ang aking sarili na bilhin ang nais kong burger, pizza at lasagna.

Ngunit handa akong magtiis para sa kanila hindi ko man nais at kagustuhan ang malayo sa pamilya ito lang ang tanging paraang alam ko upang magkaroon sila ng masaganang pasko. Kahit wala ako sa kanilang mga bisig gusto ko pa ring maipadama ang pagmamahal ko sa kanila; kapalit ng aking halik ay pera, kapalit ng yakap ko'y padala. Sapagkat ang lahat ng mga pagsisikap at sakripisyo ko ang unti-unting bubuo sa pangarap ko sampu ng aking pamilya, pangarap na tila mailap at mahirap kamitin.

Pinipilit kong iwasang makinig sa mga awiting pamasko dahil alam kong makakapagdagdag lang ito ng aking pagkalumbay pero minsan hindi ko rin magawa tila ba may halina at gayuma ang himig pamasko na kukurot sa aking puso. Ibinabalik ako nito sa aking pagiging musmos, ibinabalik nito ang lahat ng alaala na kapiling ang aking mga mahal sa buhay. Kung mayroong araw na higit ko silang mamimiss, kung mayroong araw na nais ko silang makasama, kung mayroong araw na mahalaga para sa pamilya, pasko ang araw na iyon.

Nakakasawa na ang mga tanong na: "Magkano ang iyong pinadala?" o "Nabili mo na ba ang gusto kong cellphone/gadget?" o "May tsokolate at branded na damit ba sa pinadala mong balikbayan box?" o "Baka kalimutan mo ang bilin ko sa'yo ha?" Sana kahit isang araw man lang marinig ko mula sa puso nila ang mga katagang: "Kumusta ka na? Namimiss ka na namin" o "Mahal na mahal kita, sana dito ka na lang palagi". Sana kahit isang araw man lang hindi tungkol sa pera ang paksa ng usapan. Sana madama at maunawaan nila kung gaano katindi ang lungkot na aking nadarama sa araw na ito, kung gaano kalungkot ang mawalay sa mga taong mahal mo.

Ilang pasko na nga ba akong ganito?

Ilang pasko ko nang sinasanay ang aking sarili sa ganitong kalagayan?

Hindi ko na mabilang. Ayaw ko nang bilangin. Ngunit alam ko darating ang panahon na lahat ng aking pagtitiis ay mapapalitan ng tagumpay, higit pa sa kaligayahan ang sa akin ay naghihintay at ang mga paskong aking namiss sa piling ng mga mahal sa buhay ay 'di ko na ulit papayagang mangyari.

Ah, sa ngayon magtitiis muna ako dito malayo sa pamilya na aking pinagmumulan ng aking lakas at kahinaan. Kailangang magtiis para sa mga magulang na nangangailangan ng atensyong medikal at medisina, kailangang magtiis para sa magandang kinabukasan ng mga anak, kailangang magtiis para sa mga kaanak na tila walang hanggan kung ikaw ay asahan. Malayo sa bayang tila walang kongkretong plano at walang handog na matinong buhay at kinabukasan para sa kapwa ko pilipino.

Disyembre na. Ilang araw na lang bagong taon na.

Ilang araw na lang matatapos na ang pasko pero tiyak hindi ang kalungkutan ko. Kailangan kong tanggapin na kailangan kong magsakripisyo para sa aking pamilya. 
Patuloy na mangangarap at aasa na sa susunod na mga pasko habangbuhay ko na silang makakasama.

Dapat minsan lang

Minsan kailangan mong magalit upang maramdaman ng iba na ikaw'y nasasaktan na.
Minsan kailangan mong umiyak upang mas madama ang kaligayahang naghihintay.
Minsan kailangan mong madapa upang malaman ang aral ng buhay.
Minsan kailangan mong magkamali upang lubos na maunawaan ang tama.

Minsan dapat mong maranasan ang lungkot para mas matamis ang ngiti sa darating na bukas.
Minsan parang dapat na magyabang para kumalma ang higit na mayabang.
Minsan dapat mong maranasan ang kabiguan para sa pag-usbong ng bagong pag-asa.
Minsan parang dapat na itigil ang pagtikom ng bibig para masawata ang bibig na matabil.

Minsan mapipilitan kang magbulag-bulagan upang hindi masaksihan ang pagdurusa na 'di mo kayang ibsan.
Minsan mapipilitan kang magbingi-bingihan upang pansamantalang hindi marinig ang hinaing nang nahihirapan.
Minsan mapipilitan kang maging manhid upang makausad ka sa lakad ng iyong buhay.
Minsan mapipilitan kang manahimik upang magparaya at 'di makasakit ng ibang damdamin.

Minsan makabubuti ang sumuko sa isang laban dahil may ibang laban na nakalaan sa iyong tagumpay.
Minsan makabubuti ang magkunwari dahil mas maiiwasan dito ang nakaambang kaguluhan.
Minsan nakabubuti ang pagkakaroon ng mabigat na problema dahil dito nalalaman ang iyong tunay na kaibigan.
Minsan makabubuti ang magpalinlang dahil dito natin mararamdaman ang tunay na nagmamalasakit.

Minsan mapipilitan kang magsinungaling para sa ikabubuti ng mas nakararami.
Minsan mapipiltan kang magsawalang-kibo para hindi lumala ang magulo nang sitwasyon.
Minsan mapipilitan kang magdamot para hindi maabuso ang 'yong kabaitan.
Minsan mapipilitan kang magtanga-tangahan para alamin kung sino ang mas tunay na tanga.

Pero dapat minsan lang...