Afterlife

Mula sa malalim na pagtulog ay napamulagat at kumaripas ng bangon si Congressman Revillame. Nilibot ng kanyang mga mata ang lugar. Makipot ito at may kadiliman. Hindi pamilyar sa kanya.

Nagsisilibing liwanag ng paligid ay ang malamlam na apoy ng sulo na nakapalamuti sa mga sulok. Mula sa 'di tiyak na pinanggalingan ay may nauulinigan siyang sari-saring mga tinig na umaalingawngaw, na bumabasag sa katahimikan ng kapaligiran; tinig ng mga dumadaing, nakikiusap, umiiyak, nagsusumamo, natatakot, humihiyaw. Kung susumahin at ilalarawan sa isang salita ang kanyang naririnig na tinig masasabing ang mga ito'y NAGDURUSA.

Kinalakhan na ng kongresista ang pagiging matikas, matapang at maging astig sa mundong kanyang kinabilangan ngunit ngayon'y tila kinakabahan siya ng husto. Kakaiba ang kanyang nararamdaman. Labis ang kanyang pangamba bagamat walang tibok ang kanyang puso. Pagkahilakbot ang katumbas ng mga nagsusumamong tinig na nagmumula sa kung saan. Ang bawat daing nila ay nakakakilabot, sumusuot ito sa diwa at isip nang bawat nakaririnig nito na kahit iwaksi ay pilit pa ring tutugisin at gagapiin ang lahat ng natitirang tapang mo sa katawan.

"Tao po!" sinubukan niyang sumigaw nagbabakaling may makarinig sa kanya ngunit bumalik lamang sa hangin ang salitang kanyang binitiwan. Sa lakas ng kanyang boses imposibleng walang makarinig dito, sa kanyang isip.

Nagpatuloy siya sa paglakad ngunit kalaunan napansin niyang tila siya'y 'di lumalayo sa ilang na lugar na ito. Datapwat naririnig pa rin niya ang mga nagdurusang tinig saan man siya mapadpad hindi naman niya ito matiyak at matunton.

Ilang oras pa ang lumipas, nababalot na ng lubos na pagkatakot ang Congressman. Hindi na niya batid kung ano ang susunod niyang hakbang at gagawin. Labis ang kanyang pagtangis ngunit walang luhang lumalabas sa kanyang mata. Hinahanap niya ang kalsadang patungo sa kanyang tahanan, ang kanyang pamilya, ngunit tinatanong niya rin ang kanyang sarili kung 'paano?'

Pakiramdam niya'y siya na lang ang nag-iisang tao sa daigdig na ito.

Napasalampak siya sa lapag, senyales ng kawalan ng pag-asa. Said ang kanyang luha ngunit hindi ang kanyang takot bagkus lalo pa itong nadagdagan. Hindi siya sanay sa ganito, sa tila miserableng lugar na kanya ngayong kinasadlakan. Sanay siya sa marangyang buhay; magagarang mga bahay, maraming pagkain, maraming pera, maraming kaibigan, magagandang mga lugar, maliliwanag na mga ilaw at may kapangyarihang utusan ang kung sinuman.

Lubos na kabaligtaran sa lugar kung saan siya ngayon naroroon.

Pilit niyang inaalala ang huling pangyayaring naganap sa kanya.

"Ah, nasa kwarto ako nang barilin ako ng pobreng hired killer!", naalala na niya.

"Hindi maari! Isa lang itong panaginip! Hindi maaring ito ay impiyerno. Hindi ako nararapat dito!"

"Ang mga katulad mo ang kailangan ko dito!" nanggaling sa kanyang likuran ang may kalakihang boses. Boses ng lalaki. Datapwat may bahid ng takot at sindak, dahan-dahan niyang nilingon  ang pinanggalingan ng tinig. Hinanda niya ang kanyang sarili sa kanyang anumang makikita. Kailangan niya itong makausap, kailangang may makatugon sa kanyang mga katanungan, kailangang may makapagpaliwanag sa kanya kung bakit siya naroroon.

Taliwas sa kanyang inaasahan ang kanyang namalas.

Ang lalaking kanyang nasa harapan ay may magandang mukha, makinis ang morenong kutis, mapungay ang katamtamang laki ng mga mata, maliit ang mapulang labi, matangos na ilong, sa tantiya niya'y matangkad ito sa kanya ng mga pitong pulgada, may perpektong pangangatawan at katamtaman ang haba ng buhok. Kung pagmamasdan mo ang lalaki para lang itong obra-maestrang imahinasyong iginuhit ng isang mahusay na artist.

"Tama ka, ikaw nga ay nasa Impiyerno! At ang mga katulad mong sagad sa buto ang kawalanghiyaan ang dahilan kung bakit patuloy na nagniningas ang apoy ng lugar na ito. Habang patuloy na dumadami ang mga katulad mong walang habag at walang tunay na pagmamahal sa kapwa, palawak ng palawak ang masasakop kong kaharian at teritoryo!"

"Hindi maari ito! Isa lang itong masamang panaginip at ikaw ay produkto lang ng aking imahinasyon." tila hindi pa rin makapaniwala ang Congressman. "Marami akong natulungan, marami akong pinagtapos sa pag-aaral, mabuti akong tao at mahal na mahal ako ng aking mga kababayan. Kung ako'y totoong patay na hindi ako dapat naririto!"

"Ang lahat ng iyong pagtulong at paglingap sa mga kapuspalad ay pawang pagtatakip lang sa mga kasamaan at kawalanghiyaang iyong ginagawa, habang ipinagyayabang mong ikaw ay matulungin ninakaw mo naman ang salaping nakalaan para sa iyong mga kababayan na sinasabi mong mahal na mahal ka! Hindi kayang hugasan ng sinasabi mong kabutihan ang lahat ng iyong kasalanan at kung tutuusin kulang pa ang isang kaluluwa mo kumpara sa maraming buhay na iyong sapilitang binawi!" mapanumbat na ang boses ng lalaki.

"Ngunit ako'y madasaling tao, nagsisimba ako kasama ng aking pamilya tuwing Linggo, malaking bahagi ng aking yaman ay ibinibigay ko sa charity at simbahan. May takot ako sa Diyos at simula pagkabata ay adbokasiya ko na ang tulungan ang mahihirap na mga tao, sa taimtim kong pagdarsal sa Kanyang ngalan ay nararamdaman kong ako'y Kanyang pinatatawad." hindi pa rin sumuko sa pangangatwiran ang Congressman, ginagamit niya ang kanyang pagkabihasa sa pag-aargumento.

"PUTANGINA KA! HUWAG MONG GAMITIN ANG PANGALAN NG DIYOS SA LUGAR NA ITO! WALA KANG KARAPATANG SABIHIN AT GAMITIN ANG KANYANG NGALAN SA TAGLAY MONG KAWALANGHIYAAN AT PAG-IISIP NA SAGAD ANG KALASWAAN, PAGKAGAHAMAN AT KAHALAYAN! HINDI MO NA SIGURO BATID KUNG ILANG BUHAY ANG IYONG PINAPATAY DIREKTA MAN O HINDI! HINDI MO NA SIGURO ALAM KUNG GAANO KARAMING PERA ANG IYONG NINAKAW! ILANG KALULUWA ANG ISINADLAK AT ITINULAK MO SA LUGAR NA ITO? ILAN ANG NAGING BIKTIMA MO NG IYONG KAHALAYAN? ILANG LIBONG KASINUNGALINGAN ANG IYONG GINAWA NANG IKAW AY NABUBUHAY?" galit na ang lalaki.

"Nais kong makausap ang Diyos, maari ba? Gusto kong humingi ng kapatawaran sa Kanya. Nais kong pagsisihan ang mga nagawa kong kasalanan at pagkakamali." pakiusap ng Congressman sa lalaki.

"HULI NA ANG LAHAT! HINDI ITO ANG LUGAR PARA HUMINGI KA NG KAPATAWARAN. MASYADONG MAHABA ANG PANAHONG INILAGI MO SA MUNDO PARA PAGSISIHAN ANG LAHAT NG IYONG KASALANAN NGUNIT HINDI MO GINAWA DAHIL ABALA KA SA PAGKAMKAM NG YAMAN, PAG-UTAS SA BUHAY NG MGA TAONG SAGABAL SA IYO, PAGTAHI NG MGA KASINUNGALINGAN UPANG MAPANATILI ANG KALINISAN NG NAKAKASULASOK MONG PAGKATAO! AT SINO ANG TINUTUKOY MONG DIYOS? HINDI BA'T ANG DINIYOS MO'Y PERA?!? MULA NANG MAMULAT AT MAGKAISIP KA AY WALA KANG INATUPAG AT GINAWA KUNDI ANG PAGPAPALAKI NG IYONG YAMAN! AT ANG LAHAT NG SINASABI MONG PAGTULONG AY BAHAGI LANG NG IYONG PAGBABALATKAYO AT PAGKUKUNWARI! HINDI ITO ANG LUGAR NG PAGSISISI DAHIL ITO ANG LUGAR PARA PARUSAHAN ANG KALULUWA MONG KINUBKOB NG KASALANAN!" mahabang sagot ng lalaki.

Sa haba ng kanilang diskusyon at pag-uusap kumbinsido na ang kongresista na siya nga'y nasa kabilang buhay na. Gusto niyang mangatwiran at ipaliwanag ang kanyang panig ngunit bawat salitang kanyang sinasabi'y tila sumasampal sa kanyang katauhan. Hindi na siya makagagawa pa ng kasinungalingan dahil may detalyadong sagot ang lalaki sa kanyang bawat alibi at katwiran. Wala na siyang ibang maisip na gagawin at sasabihin na makapagkukumbinsi na siya'y patawarin sa kanyang mga nagawang kasalanan.

"Naniniwala akong may Diyos. Kung maari lang sanang mabigyan pa ako ng isang pagkakataon, pagkakataong mabuhay ng tama at matuwid." bumaba pang lalo ang kanyang boses at may kasama ng pag-iyak ang kanyang pakiusap. Walang lumabas na luha.

"NANINIWALA KANG MAY DIYOS PERO KAHIT KAILAN HINDI MO IPINAGKATIWALA ANG BUHAY MO SA KANYA. NANINIWALA KANG MAY LANGIT AT UMAASA KANG DOON KA MAPUPUNTA PERO KABALIGTARAN ANG LAHAT NG IYONG GINAWA. HINDI KA PA MAN NAKAKATUNTONG SA PINTUAN NG LANGIT ITINATAKWIL KA NA NITO! AT HINDI AKO DIYOS PARA BIGYAN KA NG ISA PANG PAGKAKATAON! AT KUNG MAY KAPANGYARIHAN MAN AKONG GAWIN IYON HINDI KO IYON IPAGKAKALOOB SA'YO DAHIL HINDI KA KARAPATDAPAT NA MAGKAROON NG PANIBAGONG BUHAY! SA TAGLAY MONG KASALANAN MALAKING APOY ANG MAGAGAWA MO DITO SA IMPYERNO! AYOKO NANG MAKIPAGTALO SA IYO SAPAT NA ANG IBINIGAY KO SA'YONG PALIWANAG!"

"Ngunit..." magtatangka pa sanang sumagot ang kongresista ngunit unti-unti nang nagbago ang kanyang anyo. Naging blangko ang kanyang maamo at gwapong mukha. At sa pagitan ng pagpikit ng kanyang mga mata ay nasa lugar siya sa kung saan niya nauulinigan kanina ang sari-saring mga tinig. Mga tinig na umaalingawngaw na bumabasag sa katahimikan ng kapaligiran; tinig ng mga dumadaing, nakikiusap, umiiyak, nagsusumamo, natatakot, humihiyaw. Kung susumahin at ilalarawan sa isang salita ang mga tinig na naririnig masasabing ang mga ito'y NAGDURUSA. At kabilang na ang tinig dito ng matikas na kongresista.

Nagngangalit ang apoy para itong karagatan na walang tiyak na sukat, walang tiyak na lalim sa lawak. Ramdam ang labis-labis na hapdi ngunit ang balat naman ay 'di nalalapnos. Walang senyales na mababawasan ang init at alab nito dahil maya't maya ay may inihahagis dito na nagiging dahilan ng patuloy na paglaki at pagningas ng apoy!

Kasama ng kongresista sa dagat ng apoy ang maraming kaluluwang katulad niya na walang mukha, walang pagkakakilanlan. Sa lugar na ito pantay-pantay ang lahat, walang mahirap walang mayaman, walang alipin at hindi kikilalanin kung ikaw man ay 'matulunging' congressman.

Sabay sa pagiging blangko ng mukha ng kongresista ay ang pagbabagong anyo ng katauhan ng lalaking kanyang kausap. Ang magandang mukha ng lalaki ay naging nakakatakot. Malalim ang nakalisik at mapupulang mga mata, naging buto't balat ang kanina lang na perpektong katawan, may kulot ang mahabang sungay, matutulis ang mahahabang kuko gayundin ang buntot nito, maputla ang balat, mahaba ang tainga katulad ng kanyang dilang maaring maihambing sa dila ng ahas, naging makaliskis ang kutis nito at mayroong halakhak na ubod ng lakas at masakit sa pandinig.

Kung pagmamasdan mo ang lalaki para lang itong obra-maestrang imahinasyong iginuhit ng isang mahusay na artist.