Zoe: An OFW Story

Taglay ng batang ito ang katangiang makapagtatanggal ng anumang pagod na naipon ng kanyang ina mula sa maghapong pag-oopisina at siya rin ang may kakayahang magbalik ng matamis na ngiti sa tuwing sasanib ang anumang kalungkutang hinatid ng malupit na mundo. Ang inspirasyon sa kanyang bawat pangarap, ang dahilan sa kanyang bawat paggising, ang kanyang umaga sa paglisan ng malungkot na gabi.

Sinong ina ang hindi babalikan ng sigla kung ang dadatnan mo sa iyong tahanan ang kabibohan ng batang ito? Siya si Zoe. Isang apat na taong gulang na babae. Magiliw. Malambing. Maamo ang mukha na animo'y kawangis ng isang anghel. May biloy sa magkabilang pisngi na sumisilay sa tuwing siya'y hahagalpak ng tawa. May makislap na mga mata na parang nangungusap na ikaw ay agad na bumalik kahit di ka pa nakalalayo ng tahanan.

Sinong ina ang hindi patuloy na mangangarap pag narinig mo ang kanyang nakatutuwang mga halakhak? Masiyahin. Matabil. Ngunit mababanaag mo sa kanyang bawat tanong ang pagnanais na makawala sa kainosentehan ng kanyang murang edad at may pagkakataong ang kanyang pag-uusisa ay kukurot sa iyong puso nang 'di mo namamalayan.

At sinong Ina ang hindi magpupursigi sa hamon ng buhay kung ang kanyang mga pangarap ay nakasalalay sa iyong mga kamay? Ang makita sa hinaharap ang pagiging ganap na babae mula sa pagiging makulit na bata, ang makita balang-araw na ang batang ito ay tatamasa at isasabuhay ang pangarap na sa kasalukuyan ay isang panaginip pa lang. Ang magkamit ng isang matiwasay at payapang buhay na kapwa hangad din ng kanyang ama't ina.

At ang kanyang Ama?

Isang OFW. Pilipino na dayuhan sa ibang bansa. Bagong Bayani. Bayaning nangungulila sa pagmamahal, sa pamilya at sa kalinga. Bayaning nakikipagsapalaran at nakikisalamuha sa iba't ibang lahi. Isang mandaragat na tanging ang hampas ng alon sa dagat ang nagsisilbing musika ng kanyang gabi. Ang kanyang sandata sa lungkot ng magdamag ay ang piraso ng pangarap na sa pagdating ng panahon ay umaasang magiging pangarap na paraisong natupad. Isang mandaragat na mas mahaba pa ang panahong inilalagi sa tubig kaysa sa lupa at lubhang napakabagal at napakatagal ang takbo ng oras sa panahong siya'y naglalayag kasama ng binubuong pangarap. Isang mandaragat na naglalayag sa lawak ng karagatan na katulad ng kanyang pagmamahal sa kanyang pamilya ay walang sukat, walang hangganan.

Katulad ng ibang pamilya na ang ama o ina ng tahanan ay sumasagupa sa ibang bansa ganito ang kwento ng kanilang buhay. May saya ngunit mas lamang ang lungkot, may ngiti ngunit di maitanggi ang pighati. At sa kabila ng matunog na halakhak ay ang pagpipilit na ikubli ang sasambulat na pag-iyak. Araw-araw, buwan-buwan, taon-taon. Paulit-ulit. Kung bakit kailangang ganito ang istorya ng buhay ay hindi madaling sagutin at hindi madaling unawain. Pinagbuklod ngunit pinaghiwalay ng pangarap. Pinag-isa ngunit libong milya ang distansiya. Ang nagsisilbing tulay upang mapaglapit ang kanilang nangungulilang gabi ay ang teknolohiya; Facebook, Yahoo Messenger,  Skype at iba pang social media, mabuti na lamang. Dahil kung wala ito, paano mo sasalubungin ang umaga ng hindi mo naringgan ang tinig ng mahal mo bago ka umidlip sa gabi? Paano ka mangangarap kung ang iyong mga inspirasyon ay hindi mo masilayan kahit sa laptop man lang? Paano ka babangon sa pagsubok kung hindi mo maririnig ang puno ng pag-ibig na mga katagang "Mahal Kita" kahit sa selepono man lang? Nakakainip, nakakasawa, nakakapraning ang mamuhay sa bayan ng dayuhan, ang mamuhay na mawalay ang mahal sa buhay at kung hindi mo ito kayang paglabanan guguhong kasama mo ang lahat ng iyong pinaghirapan at pagtitiis.

Ngunit kailangang magsakripisyo upang makabuo ng pangarap.

Kailangang may magtiis upang magkaroon ng mas matamis na pag-ngiti.

Kailangang umiyak para sa mas masarap na kaligayahan.

Kailangang ipamahagi ang kasalukuyan para makamit ang isang magandang bukas.

Kailangang suongin ang malalakas na unos para sa masasayang araw na sasalubong.

Kalangang hindi makadalo sa mahahalagang okasyon para sa habambuhay na selebrasyon ng buhay.

* * *

Makalipas ang ilang buwang bakasyon. Bakasyong singbilis lang ng isang gabing panaginip. Si Zoe ay nakatakdang magpaalam sa kanyang ama. Sa murang edad batid na niyang pansamantalang mawawala na muli ito at sa susunod na mga araw, linggo at buwan tanging tinig na lang mula sa linya ng teknolohiya ang magbubuklod sa kanila. Sa murang edad alam niyang siya'y mangungulila na naman sa pagmamahal ng isang ama; wala sa kanyang kaarawan, sa kanyang school recognition, sa pasko, sa bagong taon, sa pamamasyal at sa panahong siya'y may karamdaman.

Ang kanyang ina'y nakamasid. Tumatangis. Nag-aabang sa susunod na mangyayari. Binabasag ang katahimikan nang humihikbing damdamin, pigil ang emosyon ngunit 'di mapigil ang umaapaw na pag-ibig; ng Ina, ng Ama at ni Zoe. Muling maghihintay sa mga oras, araw at buwang tilang hindi nagwawakas.

Bitbit ng ama ang kanyang bag na puno ng hapis at hinagpis at sa kabilang kamay naman'y hila-hila ang isang maletang puno ng pangarap at pag-asa habang si Zoe ay nakatitig sa kanyang ama at tila may nais na ipahiwatig. Ang amang isusugal ang kasalukuyan para matagampuyan ang kinabukasan habang si Zoe ay puno ng katanungan. Hindi na kailangang marinig pa ang bawat sasambitin ng mag-ama dahil banaag na sa kanilang mga mata ang labis na kalungkutan.

"Ayan ka naman, aalis ka naman!" sabay yakap ng ama sa batang si Zoe habang lahat ng tao sa paligid ay nag-iyakan. Ang huling salitang namutawi sa bibig ni Zoe bago maghiwalay ang mag-ama.

Ilang Zoe pa ang kailangang mangungulila sa kanyang magulang?

Ilang Zoe pa ang mag-uusisa at magtatanong ng "Kailan"?

Ilang "paalam" pa ang kailangang bigkasin para sa muling pagkikita?

Ako, sampu ng kaanak ng mga OFW saan mang dako ng mundo ay nagpupugay at nagpapasalamat sa Social Media. Ang instrumentong nagsisilbing tulay upang magkausap ang mga tinig at kaluluwang nangungulila, ang instrumentong pansamantalang nagpapalisan sa kalungkutang nananahan sa pusong dumaranas ng dalamhati. Ang instrumentong nagsisilbing tulay upang pagdugtungin ang nakaraan, ang ngayon at ang kinabukasan ng OFW at nang pamilya nito.

* * *

Ang akdang ito ay aking lahok sa 2012 Pinoy Expat Blog Awards.

TEMA: THE SOCIAL MEDIA AND I: Bridging the Past, Present and Future

 

http://www.pinoyblogawards.com/

Sa Ilalim ng OFW Supporter Blogs.