Ang Sorpesa ni André 1/2

Kakaiba ang gabing ito. Nararamdaman ko.

Kahit pangkaraniwan na sa amin ang magtungo sa lugar na ito, pakiramdam ko'y may sorpresang mangyayari ngayon. Siguro tutuparin na ni André ang pangako niya sa akin na tuluyan na kaming magsasama. Matagal na niya kasing sinasabi sa akin na darating ang araw na magkakatuluyan kami, magsasama sa isang bubong at hihiwalayan na niya si Stephanie. At alam kong ito ang araw na 'yon. Ngayon na ang katuparan ng kanyang mga ipinangako.

Pangkaraniwang araw sa pangkaraniwang lugar. Biyernes. Temptation Motel.

Nandito kami ni André sa lugar kung saan muli naming pagsasaluhan ang isang masayang sandali at muling lilikha ng isang masarap na alaala.

Masayang sandali.

Dahil sa tuwing magkasama kami sa lugar na ito ay walang puwang ang anumang lungkot sa aming dalawa --- ang pagbulong niya sa akin ng katagang Mahal Kita ay nagpapawi ng lahat ng problema ko sa buhay. Kahit minsan pinapaalalahanan ako ng aking konsiyensiya dahil sa komplikadong relasyon naming ito -- hindi ko na 'yon alintana. Wala na akong pakialam.

Ang mahalaga para sa buhay ko ngayon ay kung ano ang nagpapaligaya sa akin. At si André ang dahilan ng lahat ng ito. Hindi ko nais ang iba. Kahit sino pa sila.

Ewan ko ba kung bakit ang isang gaya kong kahit papaano'y may pinag-aralan naman ay 'di maibukod ang tama sa mali at ang kasalanan sa hindi. Itinuring ko siyang malaking biyaya para sa buhay ko kahit alam kong taliwas ito sa kagustuhan ng Diyos. Kasalanan na kung kasalanan pero wala na akong pakialam. Siguro kahit paulit-ulit akong humingi ng tawad sa Kanya hindi niya pa ako mapapatawad sa ngayon. Hangga't hinahayaan at patuloy kong inilulubog ang aking sarili sa putikan.

Gustuhin ko mang iwaksi ang nararamdaman ko para kay André -- hindi ko magawa.

Gustuhin ko mang itama ang lahat ng mga mali kong ginawa -- hindi pa ako handa. At kung totoong mayroong Langit para sa mga taong matitino at Impiyerno para sa mga gagang tulad ko, sa bigat ng kasalanan kong ito sigurado malalapnos hanggang 4th degree burn ang kaluluwa ko.

Kahit naisin kong magbago at magpakatino pero pa'no nga ba? Wala na. Hindi ko na alam ang kasagutan sa tanong na 'yan. Lubog na ako sa kasalanan, lunod na ako sa labis na pagmamahal ko kay André. Iniisip ko pa lang na mawawala siya sa akin parang nalalagutan na ako ng hininga.

Masarap na alaala.

Dahil ang bawat haplos ni André sa aking katawan ay may dalang kakaibang libog para sa akin. Ang sensasyong aking nararamdaman ay parang rumaragasang tubig sa ilog na hindi kayang pigilan ninuman. Ang kanyang bawat dampi ng halik ay tila hinahatid ako sa isang paraiso kung saan nais ko nang manatili ng habang-buhay. At ang bawat pakikipagniig ko sa kanya ay nagbigay depinisyon sa akin kung ano ang tunay na kahulugan ng langit. Siguro ito na rin ang dahilan kung bakit hindi na ako gaanong natatakot na mapunta sa impiyerno -- dito pa lang kasi sa lupa narating ko na ang langit, at paulit-ulit pa.

Si André ang langit para sa akin, si André ang langit sa buhay ko. Na sa tuwing hinahagod niya ang aking kahubdan nagpapaaala ito sa akin na ganito kasarap ang mabuhay at dapat masulit ito ng bawat segundo. Na sa tuwing hinahalikan niya ang mga labi ko at malasahan ang sakdal sarap na kanyang laway ito ang nagsasabing may mas matamis pa kaysa sa asukal lang. Na sa tuwing nasa loob ko ang kanyang buong kahindigan ito ang kumukumpleto sa aking pagkababae at bumubuo ng mga pangarap kong muntikan nang malimot ng tadhana. Oo, naniniwala akong kami ang nakatadhana at naniniwala akong magiging kaming dalawa.

Hindi 'yung ganito, hindi 'yung patago.

Hindi 'yung kailangang naka-schedule pa kung kailan namin pwedeng ilabas ang libog namin sa isa't isa.

Hindi 'yung kailangang nakadepende sa oras niya kung kailan kami muling magkikita.

Ilang ulit na nga kaming nagtungo rito?

Ilang ulit na nga naming pinagsaluhan ang masasayang alaalang ganito?

Ilang beses na nga naming tinikman ang masasarap na sandaling ito?

Ilang beses na nga naming narating ang motel na ito?

Ewan ko.

Hindi ko na mabilang. Hindi ko na alam.

Ang alam ko lang ay hindi siya pwedeng mawala sa akin. 'Tangina! Si André ang lahat sa akin at hindi ako basta papayag na sa tutungo lang sa kawalan ang tagal ng paghihintay ko. Naging sandigan ko ang kanyang mga pangako at kahit may tsansang maiba ang ending ng aking gustong kwento hindi mapapasubalian na sanay na ako sa kanyang pagmamahal.

Si André na parang ginto sa kumpol ng mga pilak -- namumukod tangi, kumikislap.