Panibugho

Isang lason ang may panibughong labis-labis.

Lahat ng sobra ay masama kahit ang panibugho na sinasabing mabuting senyal ng isang pagmamahal ngunit hanggang saan ba dapat ang panibugho? Nararapat bang ito'y may hangganan? O dapat ba itong hadlangan? Ito ba'y nakabubuti talaga sa dalawang nagmamahalan? Ano ang posible nitong kahihinatnan? Saan tayo dadalhin ng ating labis na panibugho?

Hindi lahat na nakikita ng mata ay katotohanan 'wag magpalinlang, parang salamangka na batid mong ikaw ay nililinlang pero walang pag-aalinlangang nalilibang pa rin ang iyong namamanghang mga mata; hanga at bilib sa bilis ng pangyayari, nasilaw sa kuminang na ilusyon.

Salungat sa nasa isip na kapos sa tiwala ngunit puspos ng panibugho, natatanaw o hindi ay walang pinag-iba dahil nalason ang utak sa kinathang multo na may pangit na pangitain at tanging pinakikinggan lamang ay bulong ng mapagdudang pag-iisip. Ang labis na panibugho ay parang anay sa kahoy na unti-unting sumisira sa isang relasyon; mapagkunwaring walang bahid ang panglabas na anyo ngunit ang loob pala'y pulos hangin na lamang, walang laman. Masarap ang magmahal at mahalin ngunit kaakibat nito'y pagtitiwala; pagtitiwalang buo at walang halong pagkukunwari, pagtitiwalang hindi rin naman dapat suwayin ng isang pinagkakatiwalaan. Laganap na ang mga sinungaling at mga walang bait sa sarili sana'y 'wag nating gawin ito sa ating sinasabihan at ginagawaran ng ating pagmamahal. Kakatwang isipin ang kasabihang "lahat ay nararapat sa ikalawang pagkakataon" ngunit ibig bang sabihin nito'y lahat tayo ay may karapatang manloko at mangalunya at saka na lang humingi ng kapatawaran sakaling mahuhuli? At dahil lahat ay nararapat sa ikalawang pagkakataon, dapat din ba ang kaagad na paggawad ng pagpapatawad?

Masakit ang pagtaksilan. Napakasakit. Sakit nito'y hindi maipaliwanag, sakit na 'di mawari. Naranasan mo na ba ang lokohin at pagsinungalingan? Ang pakiramdam na lahat ng negatibong iyong naririnig ay iyong pinaniniwalaan at lahat ng positibo sa iba ay ginagawa mong negatibo pa rin.

Naranasan mo na bang pagtaksilan at paglihiman? Ang pakiramdam na lahat ng may kaugnayan sa taong mahal mo ay iyong pinagdududahan. Kaawa-awa ang mga nauugnay dito dahil 'di man nila nais na malagay sa ganoong sitwasyon ay 'yun ang kanilang kinasasadlakan. Paano na lamang ang kanilang damdamin? Ang kanilang kalagayan? Ang kanilang karapatan?

Sa taong mayroon nang makitid na pang-unawa sa buhay ang lahat ay may malisya, sa taong dating naging biktima ng pangangalunya ang lahat ay pinagdududahan, sa taong may mabigat na pinagdadaanan ang lahat ay ginagawan ng maling kahulugan at interpretasyon. Ngunit hindi sa lahat ng oras at pagkakataon ay kaya silang maintindihan at maunawaan. Kung naging biktima sila ng nakaraang pag-ibig at biniro ng mapangutyang tadhana hindi ibig sabihin nito na lahat ay isa ng salarin sa kaparehong krimen. Sila'y dapat unawain ngunit maging bukas din sana sa pang-uunawa sa karapatan at nararamdaman ng iba. Hindi lahat ay may pag-iisip ng alibugha, hindi lahat ay hindi dapat bigyan ng pagtitiwala, hindi lahat ay nangangalunya. Buksan ang kamalayan at maging malaya sa tanikalang nagbibihag sa malisyosong pang-uunawa.

Kung lahat ng bagay ay lalagyan ng 'di magandang kulay dapat nang ipagbawal ang simpleng mga biruan.

Kung sa lahat ay walang tiwala, isla na lamang ang marapat na gawing tahanan nang sa gayon ay huni ng ibon o lagaslas ng agos ang kaagaw ng pansin.

Kung ang lahat ay lalagyan ng malisya lahat na tayo'y balutin na ang katawan at magsuot ng maskara upang 'di matalos kung sinong may itsura o wala.

Bagaman hindi lahat ng hayop ay ulupong at hindi lahat ng ulupong ay hayop,  madalas ang mga ito'y nag-aanyong tao na anumang oras ay handang maghasik ng kamandag hindi pa rin sapat ang isang sapantaha lamang na walang sapat na batayan.

Magmatyag ngunit huwag maging mapanghusga, magmasid ngunit huwag magpadala sa buwang na panibugho. Huwag hintaying maging huli na ang lahat dahil 'pag nagkataon hindi na sasapat ang salitang "patawad" lalo't kung ang sugat ay wala sa balat, hindi sasapat ang pagluhod lalo't kung ang sakit ay nanunuot hanggang sa kaibuturan, hindi na sasapat ang pagsusumamo lalo't kung nasagad na ang lahat ng kapatawaran.

Magkagayonpaman, sa kabila ng bigat na nakaatang at pasan-pasan palagi pa ring may dahilan upang sumilip ang kasiyahan dahil hindi sa lahat ng pagkakataon dapat na laging seryoso minsan ngingiti rin tayo, masyadong maiksi ang buhay para sumimangot sa mga bagay na hindi ka naman dapat naapektuhan. Ang agam-agam at pag-aalala ay madalas bunga lang ng multong imahinasyon. May ihahandog pa ang buhay higit sa pagdududa sa bawat indibidwal na ang katotohanan ay wala namang ginagawang masama, nakapagpatanda ito ng mas maaga at higit sa lahat nagdudulot ng sakit sa kalooban; kung may sala ang isa hindi ibig sabihin nito'y ganundin ang iba. Mag-ingat sa bibitawang salita, sadya itong matalas. Mas matalas at mas masakit pa sa punyal na itatarak sa laman dapat pag-isipan bago bigkasin dahil hindi na ito kayang ibalik ninuman para baguhin para itong oras at panahon na winalang-bahala at sinayang.

Kung may pagdududa ng panibugho 'wag tularan ang pusang walang ingat na tumawid ng kalsada o ng gamu-gamo nang lumapit sa apoy ng gasera...ibig sabihin maging maingat pero 'wag maging tanga at padalos-dalos. Sa bandang huli, kung mali ang naging hinuha ang mismong panibugho ang gugupo at kikitil sa isang dating magandang relasyon na puno ng respeto at pagmamahalan.